Podczas mojej pracy rodzbe przenieśli rzeczy moich dzieci do piwnicy, mówiąc: «Nasz drugi wnuk zasługuje na lepsze pokoje».

Dzisiaj w pracy dostałem wiadomość od dzieci. Kiedy wróciłem do domu, zobaczyłem, iż moi rodzice przenieśli rzeczy moich córek do piwnicy, mówiąc: Nasz drugi wnuk zasługuje na lepsze pokoje.

Nazywam się Marek. Po rozwodzie przeprowadziłem się z moimi dziesięcioletnimi bliźniaczkami, Zosią i Olą, do domu rodziców. Na początku wydawało się to błogosławieństwem. Pracowałem na dwunastogodzinnych zmianach jako pielęgniarz pediatryczny, a oni obiecali pomóc. Ale gdy mój brat, Krzysiek, i jego żona, Magda, urodzili syna, moje córki stały się niewidzialne. Nigdy nie sądziłem, iż własni rodzice zdradzą nas tak do końca.

Od dziecka byłem tym odpowiedzialnym, podczas gdy Krzysiek był zawsze złotym dzieckiem. Ten schemat był tak głęboko zakorzeniony, iż już go choćby nie zauważałem. Zosia i Ola były wspaniałe Zosia, wrażliwa artystka, i Ola, pewna siebie mała sportsmenka. Nasza umowa z rodzicami początkowo działała. Dokładałem się do zakupów, gotowałem i brałem nadgodziny, oszczędzając każdy grosz na własne mieszkanie. Planowałem wyprowadzić się przed świętami.

Wtedy urodził się syn Krzyśka i Magdy, Tomek, i wszystko się zmieniło. Faworyzowanie rodziców, które wcześniej było tylko cichym szumem w tle, stało się teraz ogłuszającym rykiem. Przerobili jadalnię na pokój dla Tomka, choć rodzice mieli czteropokojowy dom po drugiej stronie miasta. Kupowali mu drogie prezenty, podczas gdy moje córki dostawały tylko symboliczne upominki. Twój brat potrzebuje teraz więcej wsparcia mówiła mama. Dopiero zaczyna wychowywać dziecko. Fakt, iż ja od dwóch lat byłem samotnym ojcem, został wygodnie pominięty.

Zosię i Olę proszono, by były cicho, bo Tomek śpi. Ich zabawki nazywano bałaganem. Telewizor był zawsze ustawiony na to, co chciała oglądać Magda. Chodziłem po cienkiej linie, próbując chronić córki przed jasnym przekazem: jesteście mniej ważne. Potrzebowałem pomocy rodziców z opieką, ale czułem się jak w pułapce.

Sytuacja pogorszyła się, gdy Krzysiek i Magda ogłosili większy remont w swoim domu. Będziemy potrzebować gdzieś mieszkać powiedziała Magda, kołysząc Tomka na kolanach. Tylko sześć do ośmiu tygodni.

Zanim zdążyłem zareagować, tata już się zgadzał. No jasne, zostaniecie u nas! Mamy dużo miejsca.

Właściwie przełknąłem ślinę już jesteśmy trochę stłoczeni.

Mama spojrzała na mnie ostro. Rodzina pomaga rodzinie, Marek. To tylko na chwilę.

I tak podjęto decyzję. Nikt mnie nie spytał. Nikt nie pomyślał o moich córkach. Wyprowadzili się następnego weekendu. Podwójne standardy były tak jawne, iż aż śmieszne. Krzysiek zachowywał się, jakby to był jego dom, zapraszając znajomych bez pytania. Magda przemeblowała kuchnię, narzekając na zdrowe przekąski, które kupiłem dla dziewczynek. Pewnego wieczoru wróciłem i znalazłem Olę na tylnym ganku, zalaną łzami. Babcia powiedziała, iż za głośno skakałam na skakance szlochała. A Tomek choćby nie spał.

Innego dnia lodówka rodziców, kiedyś pełna rysunków Zosi i Oli, była pusta. Zastąpił ją harmonogram żłobka Tomka i jego zdjęcia. Gdy spytałem, Magda stwierdziła, iż musi mieć wszystko pod ręką. Moje córki zamknęły się w swoim małym wspólnym pokoju, jedynym miejscu, które jeszcze do nich należało.

Ostateczną kroplą był koniec października. Remont, zaplanowany na osiem tygodni, ciągnął się bez końca. Miałem akurat ciężką zmianę w szpitalu. Ledwo spojrzałem na telefon, ale gdy to zrobi