Po ostrym zimowym wieczorze, gdy wiatr wył jak opętany, a deszcz przeszywał mnie do szpiku kości, przedzierałam się przez śliskie chodniki w kierunku sklepu. Każdy krok sprawiał, iż moje trampki wydawały ciche chlupnięcie, a ja kurczowo otulałam się cienką kurtką, próbując osłonić się przed mroźnym podmuchem. Szeptałam do siebie: „Tylko naprzód, Kasia”. Mama zawsze powtarzała: „Trudności nie realizowane są wiecznie”.
Mając 23 lata, nigdy nie sądziłam, iż będę się czuć tak zagubiona, ledwie wiążąc koniec z końcem, z zaledwie 200 złotymi na koncie. Życie stało się pasmem niekończących się wyjazdów służbowych, męczących zmian w sklepie sportowym na starówce i cichego bólu po stracie rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym. W mgnieniu oka moje marzenia przygasły, a ja znalazłam się pod gradem kredytów studenckich, czynszu i poczucia beznadziei.
W sklepie, wśród półek z konserwami, sięgnęłam po puszkę pomidorówki – ulubionej zupy mamy. „Boże, mamo, jakbym chciała, żebyś tu była” – szepnęłam. Zawsze potrafiłaś zrobić coś z niczego. Przy kasie stał mężczyzna w wytartym bluzie, nerwowo licząc drobne. „Przepraszam… chyba mi brakuje…” – wyszeptał. Bez wahania podałam parę zmiętych banknotów. Jego oczy zabłysły wdzięcznością. „Dziękuję. To więcej, niż myślisz. Nie jadłem od dwóch dni”. Dotknęłam jego ramienia. „Wiem. Czasem najmniejszy gest znaczy wszystko”.
Później, w moim małym mieszkaniu, znalazłam w kieszeni kartkę, którą mi wręczył. Była pomięta, ale dało się odczytać: „Dziękuję, iż uratowałaś mi życie. Nie wiesz, ale zrobiłaś to już raz. Trzy lata temu, w Kawiarni u Lucyny”. Serce podskoczyło mi do gardła. Pamiętałam tę burzową noc, gdy w przytulnej kafejce kupiłam mokremu nieznajomemu kawę i rogala. Czy ten drobny akt dobroci naprawdę zmienił jego życie? Czy dobro wraca, choćby gdy sami toniemy w ciemnościach? Zamknęłam oczy, widząc uśmiech mamy. „Mam nadzieję, iż jesteś ze mnie dumna”.
Następnego ranka obudziłam się z nową siłą. Mimo żalu i trudności, ta kartka przypomniała mi, iż choćby w najczarniejszej godzinie jest iskra nadziei. Pracowałam w sklepie sportowym, walcząc o przetrwanie, aż pewnego mroźnego dnia spotkałam go znów – tego samego człowieka, teraz z wychudzonym psem u boku, drżącego przed budką z kebabem. Zamówiłam dwie kawy i dwa kebaby, mimo kłótliwego sprzedawcy, który warknął: „To nie jadłodajnia!”. Gdy wręczyłam jedzenie, mężczyzna wcisnął mi kolejną kartkę. „Przeczytaj w domu” – powiedział ochrypłym głosem.
Wieczorem, gdy moja córka Zosia spała, wyciągnęłam kartkę. „Dziękuję, iż uratowałaś mi życie. Zrobiłaś to już raz. 3 lata temu. Kawiarnia u Lucyny.” Otworzyły się we mnie drzwi do przeszłości. Przypomniałam sobie tamten dzień, gdy w deszczu kupiłam mu coś ciepłego. Czy to możliwe, iż ten drobny gest dał mu siłę, by przetrwać?
Następnego dnia odnalazłam go w tym samym miejscu. „Przeczytałam twoją wiadomość” – powiedziałam. „Nie mogę pojąć, przez co przeszedłeś, ale cieszę się, iż pamiętasz tamten dzień”. Spojrzał na mnie z nadzieją. „To ty mnie kilka razy uratowałaś” – odparł. Zaczął opowiadać o swoim życiu – o stracie, odrzuceniu, walce. „Twoja dobroć dała mi coś, za co mogłem się uchwycić”. Zaproponowałam pomoc. „Dlaczego to robisz?” – spytał. „Wszyscy zasługujemy na drugą szansę” – odparłam. „Może pomagając tobie, pomogę też sobie”.
Nazywał się Marek Nowak. Z czasem okazało się, iż ten człowiek, który kiedyś żebrał na ulicy, odbudował życie i stał się dyrektorem firmy, która pomagała ludziom w potrzebie. Któregoś dnia, podczas rozmowy o pracę, stanął przede mną w eleganckim garniturze. „Kasiu, to ja” – powiedział. „Tamten wieczór zmienił wszystko. Zacząłem od nowa. Twoje CV trafiło w moje ręce i wiedziałem, iż musisz do nas dołączyć”. Oferował nie tylko pracę, ale szansę bycia częścią czegoś większego. „Dobro, które mi okazałaś, uratowało mnie podwójnie – tamtej nocy i teraz, przypominając, co naprawdę ma znaczenie”.
Dziś, dwa lata później, siedzę w naszym małym mieszkanku, patrząc, jak Zosia bawi się na dywanie. Pracuję w firmie Marka, gdzie codziennie staramy się zmieniać świat na lepsze. Wciąż noszę pierścionek mamy, a jej słowa brzmią w mojej głowie: „Dobro nic nie kosztuje, a jest najcenniejszą walutą”. Tamten zimowy wieczór, szorstki wiatr i kartka, która przewróciła mój świat do góry nogami, nauczyły mnie, iż choćby gdy masz w kieszeni ostatnie 200 złotych, miłość może wrócić w najmniej spodziewanej chwili. I iż każde nasze działanie – choćby to najmniejsze – może być początkiem cudu.
