Po miodowym miesiącu — gorzka prawda i nowy początek

twojacena.pl 1 dzień temu

Wiola i Krzysztof właśnie wrócili z miodowego miesiąca spędzonego w słonecznej Chorwacji. Ona rozsiadła się wygodnie na kanapie i zawołała w stronę łazienki:

— Jaki film oglądamy?

— Nie wiem, ty decyduj! — dobiegła odpowiedź męża.

Wiola włączyła jego laptop i mimowolnie spojrzała na nieposprzątane walizki w przedpokoju. „Jutro się tym zajmę” — mruknęła, odwracając wzrok, gdy nagle rozległ się dźwięk powiadomienia. Na ekranie pojawiła się wiadomość. Kliknęła na ikonę — i zamarła, jakby poraził ją prąd.

„Tęsknię, kochanie” — pisała nieznana Martyna.

„Nie smuć się, niedługo wracam” — odpowiadał jej Krzysztof.

Data wiadomości: ósmego sierpnia. Dzień przed ich powrotem do domu. Wiola otworzyła całą rozmowę i, wstrzymując oddech, zaczęła czytać: „Martynko, ten wieczór był magiczny…”, „Przyjdziesz dzisiaj?”, „Tak, kotku, strasznie za tobą tęskniłem…”

Gwałtownie zamknęła laptop. Kilka sekund później z łazienki wyszedł Krzysztof:

— No co, znalazłaś film? Może komedię?

— O, tak… komedia zaraz się zacznie — rzuciła lodowato Wiola. — Kim jest Martyna?

Zdrętwiał.

— Jaka Martyna?! Nie znam żadnej Martyny!

— Naprawdę? To popatrz sobie! — rzuciła laptopem na jego kolana. — Dopiero co wróciliśmy z podróży, a ty już zdążyłeś pohulać z kochanką?!

— Czekaj… To nic nie znaczy. Na imprezie firmowej się napiłem, sama się do mnie przyczepiła… To pomyłka! Kocham cię!

— Pomyłka? Pomyłką było wyjść za ciebie za mąż! — Wiola wypadła z mieszkania i zatrzasnęła za sobą drzwi.

W taksówce milcząco wpatrywała się w okno, po policzkach płynęły łzy. „Czy to naprawdę mi się przytrafia?…”

Przed domem rodziców powitała ją matka:

— Córeczko, co się stało?

— Rozwodzę się. Nie będę żyć ze zdrajcą!

— Uspokój się, kochanie… wejdź, porozmawiamy…

Minął tydzień. Matka namawiała, żeby została:

— Po co ci wynajmowane mieszkanie? Mieszkaj z nami, jak długo chcesz.

— Mamo, mam trzydzieści lat. Potrzebuję własnej przestrzeni.

Przez dwa dni szukała lokum. Wczoraj złożyła pozew o rozwód. Krzysztof jeszcze próbował coś tłumaczyć, dzwonił, wysyłał kwiaty — bez odpowiedzi.

Miesiąc później Wiola mieszkała już w nowym mieszkaniu. Ostatnie dwa tygodnie — ani jednej łzy. Zanurzyła się w pracy, żeby nie myśleć. Ale weekendy były ciężkie: samotność uderzała ze zdwojoną siłą.

Pewnego wieczoru siedziała przed telewizorem, bezmyślnie przełączając kanały. Lody, dżem i kompletna apatia. A potem — niespodziewana decyzja.

— Ile można siedzieć w czterech ścianach? — powiedziała do siebie Wiola i wyszła na ulicę.

W parku było ciepło i spokojnie. Światło latarni, cienie drzew, zakochane pary… Ale niedługo zaczęło się ściemniać. Wiola zawróciła, ale zorientowała się, iż się zgubiła.

Z tyłu usłyszała kroki. Przyspieszyła.

— Przepraszam, pani… — dobiegł głos.

Rzuciła się do ucieczki, ale potknęła się. Wtedy czyjeś ręce podniosły ją z ziemi.

— Wszystko w porządku? Niech się pani nie boi, nie chciałem przestraszyć. Jestem Tomek.

Odsunął się o kilka kroków, pokazał puste kieszenie i dodał:

— Mieszkam niedaleko. Widziałem, jak pani krąży po alejkach…

Wiola wciąż była spięta, ale jego głos, życzliwe spojrzenie i szczery uśmiech stopiły trochę lód w jej sercu.

— Po prostu nie mogę znaleźć wyjścia — odparła nieśmiało.

— Mogę panią odprowadzić?

Spacer minął niepostrzeżenie. Tomek żartował, opowiadał historie, a ona się śmiała… Przed klatką zwolnili kroku.

— Do widzenia, Wiolu.

— Do widzenia, Tomku… — z nutką smutku.