Po kilku miesiącach Stanisław stał się nieodłączną częścią domu Anny – ich codzienność już nigdy nie będzie taka sama

Miesiące później Stanisław stał się nieodłączną częścią domu Anny.
Stanisław siedział na zmarzniętej ławce w cichym parku na obrzeżach Warszawy. Przenikliwy wiatr ciął go po twarzy, a śnieg opadał powoli, jak popiół z nieskończonego pożaru. Dłonie schował pod wytartą kurtkę, a dusza była w kawałkach. Nie rozumiał, jak doszedł do tego momentu. Nie tej nocy. Nie w ten sposób.
Kilka godzin wcześniej był jeszcze w swoim własnym domu. W swoim. W tym, który sam postawił cegła po cegle dziesiątki lat temu, gdy jego żona gotowała w kuchni gorącą zupę, a syn bawił się drewnianymi klockami. Wszystko to już nie istniało.
Teraz na ścianach wisiały obrazy, których nie poznawał, powietrze pachniało obco, a zimno nie pochodziło tylko z zimy, ale też z wzroku, który przeszywał go jak nóż.
Tato, Kasia i ja radzimy sobie dobrze, ale ty nie możesz już tu zostać powiedział jego syn, Marek, bez śladu wyrzutów w głosie. Nie jesteś młody. Powinieneś poszukać domu opieki. Albo czegoś mniejszego. Z twoją emeryturą dasz radę żyć spokojnie.
Ale to mój dom wyszeptał Stanisław, czując, jak serce opada mu do stóp.
Przekazałeś mi go odparł Marek, tak jakby mówił o przelewie bankowym. To wszystko jest w dokumentach. Prawnie już nie twój.
I na tym się skończyło.
Stanisław nie krzyczał. Nie płakał. Tylko skinął głową w milczeniu, jak dziecko skarcone za coś, czego nie rozumie. Zebrał swój płaszcz, starą czapkę i małą torbę z resztką dobytku. Wyszedł, nie oglądając się za siebie, wiedząc głęboko, iż to koniec czegoś znacznie większego: jego rodziny.
Teraz siedział tam, zdrętwiały, z duszą skuloną od chłodu. Nie wiedział nawet, która godzina. Park był pusty. Nikt nie spaceruje, gdy mróz wżera się w kości. A jednak on tu był, jakby czekał, aż śnieg całkiem go przykryje i sprawi, iż zniknie.
Wtedy coś poczuł.
Lekkie, ciepłe muśnięcie.
Otworzył oczy i zobaczył przed sobą psa. Ogromnego owczarka niemieckiego, z sierścią pokrytą śniegiem i ciemnymi oczami, które zdawały się rozumieć zbyt wiele.
Zwierzę patrzyło na niego uważnie. Nie zaszczekało. Nie odeszło. Tylko delikatnie dotknęło jego ręki nosem, jakby chciało powiedzieć: Już dobrze.
Skąd się wziąłeś, przyjacielu? wyszeptał Stanisław drżącym głosem.
Pies merdnął ogonem, odwrócił się i przeszedł kilka kroków. Potem zatrzymał się, spojrzał na niego ponownie, jakby mówił: Chodź za mną.
I Stanisław poszedł.
Bo nie miał już nic do stracenia.
Szli przez kilka minut. Pies nie oddalał się zbytnio, co chwilę oglądając się, by upewnić się, iż Stanisław nadąża. Minęli ciche uliczki, zgaszone latarnie, domy, w których ciepło rodzinnego ogniska wydawało się nieosiągalnym luksusem.
Aż w końcu dotarli do małego domu z drewnianym płotem i ciepłym światłem na werandzie. Zanim Stanisław zdążył zareagować, drzwi się otworzyły.
Kobieta około sześćdziesiątki, z włosami spiętymi w kok i grubym szalem na ramionach, stanęła w progu.
Borys! Znowu uciekłeś, ty łobuzie! zawołała, widząc psa. A kogo tym razem przyprowadziłeś?
Głos urwał jej się, gdy zobaczyła Stanisława zgarbionego, z twarzą zaczerwienioną od mrozu i sinymi wargami.
Boże święty! Zamarz