Dzisiaj deszcz mżył lekko, a ludzie biegli ulicami z parasolami, oczy wbite w chodniki nikt nie zauważył kobiety w beżowej garsonce, która nagle upadła na kolana na głównym skrzyżowaniu. Głos jej drżał.
„Proszę… wyjdź za mnie” wyszeptała, wyciągając aksamitne pudełeczko.
Mężczyzna, do którego skierowała te słowa? Nie golił się od tygodni, nosił połatany płaszcz i spał w zaułku oddalonym o jeden blok od warszawskiego rynku.
Weronika Nowak, 36 lat, miliardowa prezeska firmy technologicznej i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody w rankingach najbogatszych, okładki magazynów, apartament z widokiem na Łazienki. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn, Kacper, zamilował od dnia, gdy ojciec znany chirurg porzucił ich dla młodszej kobiety i nowego życia w Berlinie. Kacper już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczeniaczki, choćby na tort czekoladowy.
Nic nie sprawiało mu radości… oprócz dziwnego, zaniedbanego mężczyzny, który karmił gołębice przed jego szkołą.
Weronika zauważyła go pierwszy raz, gdy spóźniła się po syna. Kacper, zwykle milczący, wskazał na tamtego człowieka po drugiej stronie ulicy i powiedział: „Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby byli jego rodziną.”
Nie zwróciła na to uwagi dopóki sama nie zobaczyła. Bezdomny, około czterdziestki, z ciepłym spojrzeniem ukrytym pod warętwą brudu i brody, układał okruchy na murku, mówiąc do każdego ptaka jak do przyjaciela. Kacper stał obok, patrząc z takim spokojem, jakiego matka nie widziała u niego od miesięcy.
Od tamtej pory Weronika przychodziła pięć minut wcześniej tylko po to, by to obserwować.
Pewnego wieczoru, po trudnej naradzie zarządu, znalazła się sama przed szkołą. On tam był, choćby w deszczu nucił coś do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, w końcu podeszła.
„Przepraszam” powiedziała cicho. Podniósł wzrok, jego spojrzenie było bystre mimo brudu. „Jestem Weronika. Ten chłopiec… Kacper… on ciebie lubi.”
Mężczyzna się uśmiechnął. „Wiem. On też rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmą.”
Roześmiała się mimowoli. „Mogę… mogę spytać, jak masz na imię?”
„Jakub” odpowiedział krótko.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Weronika zapomniała o naradzie. Zapomniała o wodzie spływającej jej po karku. Jakub nie prosił o pieniądze. Pytał o Kacpra, o jej firmę, o to, ile śpi i delikatnie z niej wyszydził odpowiedź.
Był czuły. Mądry. Zraniony. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, którego znała.
Dni zmieniły się w tydzień.
Weronika przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Kacper rysował dla Jakuba, mówiąc: „Mamo, on jest jak prawdziwy anioł. Tylko smutny.”
Ósmego dnia Weronika zadała pytanie, którego nie planowała:
„Co… co by było potrzebne, żebyś znów mógł zacząć żyć? Żeby dostać drugą szansę?”
Jakub odwrócił wzrok. „Ktoś powinien uwierzyć, iż jeszcze się liczę. Że nie jestem tylko duchem, którego ludzie unikają.”
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
„I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Nie żeby mi współczuła. Tylko… żeby mnie wybrała.”
Teraz Propozycja
I tak Weronika Nowak, miliardowa prezeska, która kiedyś kupiła firmę zajmującą się sztuczną inteligencją przed kolacją, teraz klęczała na Mokotowskiej przemoczona podając pierścionek mężczyźnie, który nie miał nic.
Jakub wyglądał na wstrząśniętego. Zamarł. Nie z powodu kamer, które już zaczęły migać, ani gapi, którzy zbierali się wokół z podniesionymi brwiami.
Ale przez nią.
„Ożenić się? wyszeptał. Weronika, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta w banku. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?”
Przełknęła ślinę. „Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo dzięki to mnie znów czuję. Bo jesteś jedynym, który nie chciał ode mnie nic tylko mnie poznać.”
Jakub wpatrywał się w pudełeczko w jej ręce.
Potem cofnął się o krok.
„Tylko… najpier odpowiedz na jedno pytanie.”
Zeszła z twarzy. „Wszystko.”
Pochylił się lekko, spotykając ją na tym samym poziomie.
„Czy przez cały czas byś mnie kochała spytał gdybyś się dowiedziała, iż nie jestem tylko bezdomnym… ale kimś, kogo przeszłość może zniszczyć wszystko, co zbudzłaś?”
Oczy Weroniki rozszerzyły się.
„Co masz na myśli?”
Jakub wyprostował się. Jego głos stał się niski, ochrypły.
„Bo nie zawsze byłem na ulicy. Kiedyś miałem imię, które media szeptały w salach sądowych.”
[Część następna Marek i bliźniacy]
Marek Kowalski stał w milczeniu, patrząc na zniszczoną, czerwoną zabawkową ciężaręwę w swoich dłoniach. Farba była wcięta, koła się zacinały, a jednak była dla niego cenniejsza niż wszystkie luksusy, które kiedykolwiek posiadał.
„Nie” powiedział w końcu, klękając przed bliźniakami. „Nie mogę tego wziąć. To należy do was.”
Jedno z dzieci, z łzami w brązowych oczach, szepnęło: „Ale potrzebujemy pieniędzy na leki dla mamy. Proszę, proszę pana…”
Serce Marka się ścisnęło.
„Jak się nazywacie?” spytał.
„Ja jestem Tomek” powiedział starszy. „A to jest Kuba.”
„A wasza mama?”
„Ania” odparł Tomek. „Jest bardzo chora. Leki są za drogie.”
Marek spojrzał na nich. Mieli zaledwie sześć lat. A jednak stali tu, sprzedając swoją jedyną zabawkę, sami na zimnie.
Jego głos zmiękł. „Zaprowadźcie mnie do niej.”
Najpierw zawahali się, ale coś w tonie Marka przekonało ich. Przytaknęli, ocierając nosy.
Poprowadzili go wąskimi uliczkami do zrujnowanej kamienicy. Wdrapali się po połamanych schodach i wprowadzili go do maleńkiego pokoju, gdzie kobieta leżała
