« Panie… czy mogę zjeść z panem? » zapytała młoda dziewczyna bezdomna milionera — to, co zrobił później, doprowadziło wszystkich do łez i całkowicie odmieniło ich życia.

Panie czy mogę zjeść z panem? zapytała bezdomna dziewczynka milionera. To, co zrobił dalej, wzruszyło wszystkich do łez i całkowicie odmieniło ich życia.

Jej głos był cichy, drżący, ale przebił się przez gwar eleganckiej restauracji jak nóż.

Mężczyzna w granatowym garniturze, właśnie gotowy skosztować pierwszego kęsa steku dry aged, zastygł w bezruchu. Powoli odwrócił się w stronę dźwięku: mała dziewczynka z rozczochranymi włosami, brudnymi butami i oczami pełnymi nadziei i głodu. Nikt w sali nie przypuszczał, iż to jedno pytanie zmieni ich życia na zawsze.

Był ciepły październikowy wieczór w centrum Warszawy.

W Złotej Karczmie, ekskluzywnym lokalu słynącym z fusionowej kuchni i widoku na Wisłę, Karol Nowak warszawski deweloper jadł samotnie. Miał koło sześćdziesiątki, siwiejące, idealnie ułożone włosy i błyszczący zegarek na przegubie. Jego obecność zawsze wzbudzała szacunek, czasem choćby strach ale mało kto znał jego prawdziwą historię.

Gdy już miał wbić widelec w mięso, usłyszał głos.

To nie był kelner. To było dziecko. Boso. Może dziesięć, jedenaście lat. Jej bluza była podarta, dżinsy przepocone, a wielkie oczy pełne lęku.

Kierownik sali rzucił się, by ją wyprowadzić, ale Nowak uniósł dłoń.

Jak się nazywasz? zapytał, spokojnie, ale stanowczo.

Ania odszepnęła, rozglądając się nerwowo. Nie jadłam od piątku.

Zawahał się, po czym wskazał krzesło naprzeciwko. Cała sala wstrzymała oddech.

Ania usiadła niepewnie, jakby wciąż bała się, iż ją przepędzą. Spuściła wzrok, zaciskając dłonie na kolanach.

Nowak skinął na kelnera. Przynieś jej to samo, co mi. I kubek ciepłego mleka.

Gdy talerz stanął przed nią, Ania rzuciła się na jedzenie. Próbowała jeść grzecznie, ale głód był silniejszy. Nowak tylko patrzył, zamyślony.

Gdy skończyła, zapytał: A twoja rodzina?

Tata nie żyje. Spadł z rusztowania na budowie. Mama odeszła dwa lata temu. Mieszkałam z babcią, ale umarła w zeszłym tygodniu. Głos się załamał, ale nie płakała.

Twarz Nowaka pozostała obojętna, tylko dłoń zacisnęła się mocniej na szklance.

Nikt ani Ania, ani personel, ani goście nie wiedział, iż Karol Nowak przeżył niemal to samo.

Nie urodził się bogaty. Spał w bramach, zbierał puszki za grosze, chodził głodny przez całe dzieciństwo.

Jego matka zmarła, gdy miał osiem lat. Ojciec zniknął niedługo potem. Walczył o przetrwanie na ulicach Warszawy może choćby tam, gdzie teraz błąkała się Ania. I on też stał kiedyś przed restauracjami, marząc, by móc zjeść ciepły posiłek.

Słowa dziewczynki obudziły w nim coś głęboko ukrytego.

Nowak sięgnął po portfel, ale zamiast wyjąć banknot, spojrzał Ani w oczy.

Chcesz zamieszkać ze mną?

Z z panem?

Mieszkam sam. Nie mam rodziny. Będziesz miała jedzenie, łóżko, szkołę. Szansę. Ale musisz być gotowa ciężko pracować i być porządnym człowiekiem.

W sali rozległy się szepty. Niektórzy patrzyli sceptycznie.

Ale Karol Nowak nie żartował.

Ania drżącymi ustami odpowiedziała: Tak. Bardzo bym chciała.

Życie w domu pana Nowaka było dla Ani jak bajka. Nigdy nie miała własnej szczoteczki do zębów, ciepłej wody w kranie, czystych ubrań.

Z początku nie umiała się odnaleźć. Spała na podłodze obok łóżka bo było za miękkie. Chowała bułki pod poduszkę, w strachu, iż jedzenie zniknie.

Pewnego dnia służąca znalazła ją, jak podkradała herbatniki. Boję się, iż znów będę głodna wyznała przez łzy.

Nowak nie krzyczał. Ukląkł przed nią i powiedział: Nigdy więcej nie będziesz głodna. Obiecuję.

Ta nowa rzeczywistość czyste prześcieradła, książki na półkach, śniadania przy stole zaczęła się od jednego pytania:

Czy mogę zjeść z panem?

Pytania, które przebiło się przez mur człowieka, który nie płakał od trzydziestu lat.

I w zamian nie tylko uratowało Anię ale dało Nowakowi coś, o czym myślał, iż stracił na zawsze:

Powód, by znów kochać.

Lata mijały. Ania wyrosła na błyskotliwą młodą kobietę.

Dzięki pomocy Nowaka skończyła studia z wyróżnieniem.

Ale gdy zbliżał się czas wyjazdu, dręczyło ją pytanie.

Nowak nigdy nie mówił o swojej przeszłości. Był hojny, opiekuńczy ale zamknięty w sobie.

Pewnego wieczoru, przy kubku kakao, odważyła się zapytać: Kim pan był zanim to wszystko?

Uśmiechnął się lekko. Kimś takim jak ty.

I wtedy opowiedział. Noce w opuszczonych kamienicach. Głód. Przemoc. Miasto, gdzie liczyły się tylko pieniądze i nazwisko.

Nikt mi nie pomógł powiedział. Więc poradziłem sobie sam. Ale przysiągłem, iż jeżeli spotkam dziecko jak ja nie odwrócę wzroku.

Ania płakała za tamtym chłopcem. Za więzieniem, które zbudował wokół siebie. Za światem, który go zawiódł.

Pięć lat później stała na uniwersyteckiej scenie w Krakowie jako najlepsza absolwentka.

Moja historia nie zaczęła się tutaj powiedziała. Zaczęła się na warszawskim chodniku od pytania i człowieka, który miał odwagę odpowiedzieć.

Ale prawdziwy przełom nastąpił po powrocie do domu.

Zamiast przyjąć lukratywną pracę, Ania zwołała konferencję prasową i ogłosiła:

Zakładam fundację *Czy Mogę Zjeść Z Tobą?* by pomagać bezdomnym dzieciom w Polsce. Pierwszy darowiznę przekazał mój ojciec, Karol Nowak 30% jego majątku.

Historia obiegła media. Pieniądze płynęły. Gwiazdy się przyłączyły. Wolontariusze ruszyli do pomocy.

Wszystko dlatego, iż głodna dziewczynka odważyła się zapytać a jeden człowiek powiedział tak.

Co roku, 15 października, Ania i Nowak wracają do tej samej restauracji.

Ale nie siadają w środku.

Rozstawiają stoły na chodnikuI podają gorące, domowe posiłki każdej osobie, która przechodząc, przypomina im samych siebie z dawnych lat.