Ostatni grosz dla cudzego dziecka: jak kierowca autobusu zmienił życie

Poranek był srogi. Śnieg oślepiał oczy, przenikliwy wiatr smagał twarz, a drogi pokryły się gładkim lodem. Marek, kierowca szkolnego autobusu z małego miasteczka Podkowa Leśna, otworzył drzwi, wpuszczając do środka gromadkę dzieci owiniętych w szaliki, czapki i puchowe kurtki.

— Szybciej, bo mi uszy odpadną! — zażartował, uśmiechając się.

— Pan Marek jest taki śmieszny! — zachichotała pierwszoklasistka Weronika. — A dlaczego pan nie ma szalika? Przecież mama zawsze kupuje szaliki!

— Gdyby moja mama jeszcze żyła, pewnie by mi kupiła najcieplejszy i najładniejszy — odpowiedział z lekkim smutkiem w głosie. — Ale na razie to ja ci zazdroszczę, Weroniko.

— To powiem mamie, żeby i panu kupiła!

— Umówione. A teraz — zajmijcie miejsca, bo lód na drodze to nie przelewki.

Marek nie był zwykłym kierowcą. To on witał dzieci każdego ranka ciepłym słowem i żartem. Znał je wszystkie po imieniu, pamiętał, kto dziś ma urodziny, a kto klasówkę. Uwielbiały go. Jednak w domu sprawy nie wyglądały już tak różowo.

— Marku, ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak długo jeszcze będziemy spłacać ten kredyt przez twoją „miłość do dzieci”? — pytała zrozpaczona jego żona Katarzyna.

— Kocham tę pracę… Ale znajdę sposób. Obiecuję — uparcie odpowiadał, choć serce ściskało mu się z winy i bezsilności.

Tego ranka, gdy autobus podjechał pod szkołę, Marek przypomniał dzieciom, by uważały na oblodzone chodniki.

— Ola, tylko nie urządzaj pokazu łyżwiarstwa na schodach!

Gdy wszystkie dzieci wybiegły, Marek chciał wstąpić do kawiarni, by rozgrzać się gorącą kawą i rozmarznąć dłonie.

Nagle z tylnych siedzeń dobiegł cichy szloch.

— Hej, mały, co się stało? — zawołał, podchodząc.

Na ostatnim siedzeniu skulony chłopiec miał oczy pełne łez, a ręce sine z zimna.

— Dlaczego nie idziesz do szkoły?

— Zimno mi… — wyszeptał chłopiec. — Rękawice mi się porwały, a mama i tata mówią, iż nie mają pieniędzy na nowe…

Marek zaciął zęby. Zdjął swoje wełniane rękawiczki i włożył je na zziębnięte dłonie chłopca.

— No i jak, teraz lepiej? Słuchaj, znam gościa, który robi rękawice — takie ciepłe, iż choćby niedźwiedziowi byłoby gorąco. Po lekcjach przyniosę ci parę.

— Naprawdę? — oczy chłopca zabłysły. — Dzięki!

Ale Marek wiedział, iż żadnego „gościa” nie ma. To był tylko wymysł. Na kawę nie poszedł. Ostatnie złotówki wydał w sklepiku na nowe rękawice i tani szalik. Wieczorem, gdy dzieci wracały do autobusu, wręczył je chłopcu.

— Masz, trzymaj. Niech grzeją. O pieniądzach nie martw się — to dorośli się tym zajmą.

Chłopiec rzucił mu się na szyję. Marek powstrzymał łzy, ale w środku czuł ucisk.

Kilka dni później wezwano go do dyrektora.

— Za co? — pomyślał, pukając niespokojnie do drzwi.

— Proszę wejść, panie Marku — uśmiechnął się dyrektorka. — Dowiedzieliśmy się, jak pan pomógł chłopcu o imieniu Kacper. Jego ojciec był strażakiem, po wypadku rodzina żyje z jego skromnej renty. Jego czyn nie przeszedł niezauważony.

Marek milczał, nie wiedząc, co powiedzieć.

— I jeszcze jedno. Wiedział pan o tej skrzynce przy bramie?

Okazało się, iż Marek postawił przy wejściu plastikowy pojemnik z napisem: „Zmarzłeś? Weź. Zostań ciepły. Od kierowcy autobusu”. Włożył tam kilka par rękawic i szalików, kupionych za swoją niewielką pensję.

Ta skrzynka zmieniła wszystko.

Nauczyciele, rodzice, pracownicy szkoły zaczęli przynosić tam rzeczy. Jedni dodawali czapki, inni — wełniane skarpety. W ciągu tygodnia obok pojawiła się tabliczka: „Punkt dobra”.

Marka zaproszono na szkolną akademię. Otrzymał podziękowania od władz miasta, podwyżkę i propozycję prowadzenia szkolnego programu pomocy dzieciom z ubogich rodzin.

Ale dla niego ważniejsze było coś innego.

Widział, jak dzieci teraz nie tylko witają się z nim, ale podbiegają z uściskami. Jak rodzice ściskają mu dłoń i szepczą „dziękuję”. Jak w skrzynce wciąż są rzeczy — nie z obowiązku, ale z serca.

— Widzisz, Kasia… — powiedział pewnego dnia żonie, wskazując przez okno na pojemnik. — Znalazłem sposób, by to miało sens.

Ona tylko przytuliła go w milczeniu.

Co możemy wynieść z tej historii? Czasem choćby jeden dobry gest uruchamia lawinę zdarzeń, która zmienia ludzkie życia. Marek oddał swoje ciepło — a w zamian dostał o wiele więcej. I nie chodziło o pieniądze. Chodziło o to, iż dobro zawsze wraca.