Odszedł, a my zostaliśmy, by rozpocząć nowe życie bez niego.

Odszedł, a my zostaliśmy – i zaczęliśmy budować swoje życie od nowa, bez niego.

Wieczór był jak setki innych przed nim: dzieci hałasują w kuchni, na kuchence stygnie kolacja, w łaźni już napalono. Wszystko jak zawsze, wszystko dla niego. Mąż wrócił, usiadł przy stole, zjadł w milczeniu. Potem poszedł do łaźni. Myślałam, iż jak zwykle. Ale gdy wrócił, powiedział dziwnym, oderwanym tonem:
— Nie doceniasz mnie. Nie mam tu już po co zostać. Odchodzę.

Spakował rzeczy, starannie, metodycznie. Zabrał laptop, dokumenty, choćby swoją ulubioną kubek. Poszedł do matki. Tak po prostu. Bez łez, bez krzyku, bez wyjaśnień.

Stałam w przedpokoju, oparta o futrynę, i słuchałam, jak za nim zatrzaskują się drzwi. I wiecie co? Nie upadłam, nie rozpłakałam się, nie straciłam gruntu pod nogami. Nie. Poczułam… ulgę.

Noc przeszła dziwnie spokojnie. Bez chrapania z drugiej poduszki, bez jego marudzenia, bez wiecznego niezadowolenia, iż dzieci hałasują albo kolacja nie taka. Rano wstałam, jakbym na nowo się urodziła. Dzieci już się obudziły, przygotowałam śniadanie, wszyscy zjedliśmy i poszły bawić się na podwórko. A ja zostałam — sama, ale nie pusta.

Niedawno skończyliśmy remont. Zostały drobiazgi — dopracować. Zajęłam się firanami. Wzięłam wkrętarkę, wkręty, kołki — narzędzia, których dotąd choćby nie dotykałam. Ta cholerna listwa w żaden sposób nie chciała trzymać, wszystko się zsuwało. Ale dałam radę. Udało mi się. Zawiesiłam firany. Piękne, lekkie, niebieskie, w kwiaty — jak kurtyna na nową scenę mojego życia.

Potem poszłam do kuchni, ugotowałam trzy litry aromatycznego jabłkowego powidła i kilka butelek soku pomidorowego. Gdy słoiki stygły na parapecie, zastanawiałam się: a może jednak jestem w czymś winna? Może przeoczyłam, nie dopowiedziałam, nie dokochałam? Ale im więcej myślałam, tym wyraźniej rozumiałam: nie. Po prostu on już dawno nie był z nami. Ciałem tu, a duszą — daleko.

Wyszłam na podwórko, wzięłam farbę, drabinę — ciężką, starą, niemal z czasów wojny. Z trudem doniosłam ją do ściany, strach walczył z determinacją. Od dzieciństwa bałam się wysokości. Ale weszłam. I pomalowałam. Dom ożył. Ja odetchnęłam. I wiecie, jak głupio by to nie brzmiało, w tamtej chwili zrozumiałam: dam radę ze wszystkim. Wszystko zrobię sama.

Noc przyniosła ciszę. Dzieci spały, ja siedziałam w kuchni z kubkiem herbaty i po raz pierwszy od wielu miesięcy nie czułam lęku. Przyjmować go z powrotem? Po co? Sam odszedł. Sam wybrał — swoją matkę, swoją wolność, swoje złudzenia. Niech teraz teściowa radzi sobie ze swoim „aniołkiem”, jak go zawsze nazywała. Myślę, iż gwałtownie zrozumie, iż skrzydełka dawno wytarły się, a aureola zardzewiała.

A u nas — będzie dobrze. Dam radę z ogródkiem, z domem, z dziećmi. Będę silniejsza. Już taka jestem. Nie dlatego, iż chcę — bo nie mogę już być słaba. Teraz ja jestem i mamą, i tatą. I nic strasznego. Nie pierwszy raz.

Coraz częściej myślę o rozwodzie. Nie widzę sensu, żeby to ciągnąć. Odszedł — nie w gości, nie w delegację, tylko z rodziny. To był jego wybór. A my — z dziećmi — zrobimy swój. Zaczniemy wszystko od nowa. Bez niego. I krok po kroku zbudujemy sobie życie. Prawdziwe. Wolne. Uczciwe. Nasze.