Odeszło wszystko, ale to teściowa była moim zbawieniem.

Odebrała wszystko, a jednak to teściowa uratowała mnie.
Mój mąż odszedł, zabierając ze sobą wszystkie oszczędności, by rozpocząć nowe życie w innym domu. Zostałam sama, z szóstomiesięcznym dzieckiem na rękach i pustym portfelem, pewna, iż to koniec. Zostaliśmy wyrzuceni z wynajmowanego mieszkania, bez wsparcia i bez wyjaśnień nie wiedziałam, od czego zacząć.
Nie spodziewałam się pomocy od nikogo. Moja własna matka powiedziała: Tu nie ma miejsca. Już gościła moją starszą siostrę i jej dzieci, a jej słowo w domu było prawem. Czułam się zbędna, porzucona, zupełnie sama.
Nagle usłyszałam pukanie. Gdy otworzyłam drzwi, nie mogłam uwierzyć własnym oczom stała tam Ana María, moja teściowa. Miałam z nią burzliwe i napięte relacje od lat, więc spodziewałam się drwin i krytyki, ale ona powiedziała stanowczo:
Pakuj gwałtownie swoje rzeczy. Zabierasz dziecko do mojego domu.
Zamarłałem.
Ana María, ja dziękuję, ale może zaczęłam, ale nie dała mi dokończyć.
Dość! Nie jesteś nieznajomą, jesteś mamą mojego wnuczka. Chodźmy.
Wzięła maleńką w ramiona, spojrzała jej prosto w oczy i delikatnie rzekła:
Chodź, kochanie. Babcia opowie ci bajkę, pójdziesz na spacer, zrobimy warkoczyki A w międzyczasie mama spakuje swoje rzeczy.
Byłam w szoku. Ta sama kobieta, która kiedyś twierdziła, iż złapała mojego syna z dzieckiem, teraz głaskała policzek mojej córki, mówiąc, jakby była jej własną. Bezrefleksyjnie spakowałam nasze rzeczy, nie wierząc w to, co się dzieje.
Ana María przydzieliła nam największy pokój w swoim mieszkaniu, a sama przeniosła się do najmniejszego. Kiedy próbowałam się sprzeciwić, przerwała mi:
Jesteś matką. Dziecko potrzebuje przestrzeni. Zaraz zacznie raczkować. Ja dam radę w kuchni, przywykłam.
Na kolację podano warzywa na parze i gotowane mięso.
Karmisz piersią wyjaśniła . Mogę zrobić coś smażonego, ale to nie jest najlepsze dla ciebie ani dla małej.
W lodówce stały słoiczki z papką dla niemowląt.
Musimy rozpocząć pokarmienie uzupełniające. jeżeli coś jej nie smakuje, kupimy inny. Nie bój się mi powiedzieć.
Płacz przelał się po moich policzkach. Nikt nie okazał mi takiej czułości. Przytuliłam się do niej jak dziecko, a w łzach wyszeptałam:
Dziękuję Bez ciebie nie wiem, gdzie byśmy teraz były.
Ona mnie objęła:
Cicho, kochanie. Mężczyźni są tacy lecą, gdzie wiatr ich poniesie. Wychowałam sama syna. Jego ojciec odszedł, gdy miał osiem miesięcy. Nie pozwolę, by moja wnuczka dorastała w nędzy. Wszystko będzie dobrze. Jesteś silna. Poradzimy sobie razem.
Tak mieszkałyśmy we trójkę. Rok minął jak sen. Na urodziny córki trzykrotnie zdmuchnęłyśmy świeczki: ja, mała i kobieta, którą kiedyś uważałam za wroga. Wypiłyśmy herbatę, śmiałyśmy się i nagle poczułam się nie jako samotna matka, ale jako część rodziny.
Znowu usłyszeliśmy pukanie.
Mamo rozległ się głos mojego byłego męża , chciałem ci przedstawić kogoś. To Verónica. Czy możemy tu zamieszkać na kilka miesięcy? Nie mam pracy, nie mogę płacić czynszu
Zbladłam. Przeszyło mnie zimno. Bałam się, co się stanie, jeżeli go wpuścimy. W końcu to był jej syn.
Ana María nie mrugnęła.
Wynoś się. Zabierz ją ze sobą. Opuściłeś żonę i dziecko bez grosza, a teraz masz czelność przyjść tutaj? Nie jesteś już moim synem. A ty, dziewczyno, uważaj na tego typu facetów nie zostają na długo, przychodzą i odchodzą, kiedy im wygodnie.
Stałam jak sparaliżowana, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę. Nie rozpoznawałam już tej kobiety; stała się dla mnie pierwszą matką, nie drugą. Nie odwróciła się plecami, ale podała pomocną dłoń w najgorszej chwili.
Przez sześć lat żyłyśmy razem. Ana María była przy mnie, gdy ponownie zakochałam się i wzięłam ślub. Stała się moją matką na ceremonii, trzymając moją dłoń z dumą, gdy szłam w stronę ołtarza. Miesiąc później dowiedziałyśmy się, iż spodziewamy się dziecka. Płakała ze szczęścia.
Wtedy zrozumiałam: życie czasem zabiera, by potem oddać więcej. A rodzina nie zawsze jest krwią, ale tymi, którzy decydują się zostać.