Od Żebraka do Cudu: Rewolucja w Jeden Dzień

Z Żebraka do Cudu: Jednodniowa Rewolucja
Myślała, iż to tylko biedny, kulawy żebrak! Codziennie dzieliła się z nim resztkami jedzenia… Pewnego ranka wszystko się zmieniło!

Oto historia biednej dziewczyny o imieniu Zosia i kulawego żebraka, z którego wszyscy się śmiali. Zosia miała zaledwie 25 lat. Sprzedawała jedzenie w drewnianym straganie przy drodze w Krakowie. Jej budka składała się ze starych desek i blachy, stojąc pod rozłożystym kasztanem, gdzie wiele osób zatrzymywało się na posiłek.

Zosia nie miała prawie nic. Buty były wytarte, a sukienka pełna łatek. Mimo to zawsze się uśmiechała. choćby zmęczona, witała każdego uprzejmie. Dzień dobry, proszę pana. Nie ma za co mówiła do kolejnych klientów.

Wstawała o świcie, by ugotować ziemniaki, kapustę i zupę. Jej ręce pracowały szybko, ale serce biło powoli z tęsknoty. Zosia nie miała rodziny.

Rodzice zmarli, gdy była mała. Mieszkała w maleńkim pokoju przy straganie, bez prądu i bieżącej wody.

Pozostały jej tylko marzenia. Pewnego popołudnia, gdy sprzątała ladę, przyszła jej przyjaciółka, pani Jadwiga. Zosiu zapytała staruszka dlaczego ciągle się uśmiechasz, skoro wiedziesz życie równie ciężkie jak my? Zosia znów się uśmiechnęła. Bo płaczem garnka nie napełnię.

Pani Jadwiga roześmiała się i odeszła, ale te słowa zapadły Zosi w serce. Miała rację nie posiadała nic.

Mimo to dzieliła się jedzeniem z tymi, którzy nie mieli za co zapłacić. Nie wiedziała, iż jej życie zaraz się zmieni. Każdego dnia koło południa działo się coś dziwnego przy straganie.

Na rogu ulicy pojawiał się kulawy żebrak. Szedł powoli, pchając swoją zardzewiałą wózek inwalidzki. Koła skrzypiały po kamieniach.

Skrzyp, skrzyp, skrzyp. Przechodnie śmiali się lub zasłaniali nosy. Patrzcie, znowu ten brudas mówił jakiś chłopak.

Nogi żebraka były owinięte brudnymi szmatami. Spodnie podarte na kolanach. Twarz pokryta kurzem.

Miał zmęczone oczy. Jedni mówili, iż śmierdzi. Drudzy, iż to wariat.

Lecz Zosia nie odwracała wzroku. Nazywała go Ojcem Janem. Tego popołudnia, w upalny dzień, Ojciec Jan podszedł ze swoim wózkiem i zatrzymał się przy straganie. Zosia spojrzała na niego i szepnęła: Znowu tu jesteś, Ojcze Janie. Wczoraj nie jadłeś.

Skinął głową. Głos miał słaby. Był zbyt wyczerpany, by przyjść, wyjaśnił.

Nie jadł od dwóch dni. Zosia spojrzała na stół. Został tylko talerz kapusty i kawałek chleba.

To miało być jej jedzenie. Zawahała się. W końcu, bez słowa, podała mu talerz.

Proszę, jedz. Ojciec Jan spojrzał na jedzenie, potem na nią. Znowu dajesz mi swoją ostatnią porcję? Zosia skinęła.

Ugotuję sobie więcej, jak wrócę do domu. Jego dłonie drżały, gdy brał łyżkę. Oczy miał wilgotne.

Lecz nie zapłakał. Pochylił głowę i zaczął jeść powoli. Przechodnie patrzyli na nich.

Zosiu, dlaczego ciągle karmisz tego żebraka? spytała jakaś kobieta. Zosia się uśmiechnęła. Gdybym jeździła na wózku, czy chciałabym, żeby ktoś mi pomógł? Ojciec Jan przychodził codziennie, ale nigdy niczego nie prosił.

Nie wołał. Nie wyciągał ręki. Nie błagał o jedzenie ani grosz.

Siedział cicho przy straganie Zosi, z głową spuszczoną i rękami na kolanach. Jego wózek wydawał się lada moment rozpaść. Jedno koło ledwo trzymało się osi.

Gdy inni go ignorowali, Zosia zawsze przynosiła mu ciepły posiłek. Raz ziemniaki. Innym razem kapustę z chlebem.

Podawała je z szerokim uśmiechem. Pewnego gorącego popołudnia, gdy Zosia właśnie podała pierogi dwóm studentom, podniosła wzrok i zobaczyła Ojca Jana na jego zwykłym miejscu.

Nogi wciąż owinięte szmatami. Koszula z nowymi dziurami. Ale był tam, cichy jak zawsze, bez słowa.

Zosia uśmiechnęła się, nalała talerz gorących ziemniaków… Wtedy Ojciec Jan wyciągnął ku niej kopertę, odsłaniając majątek, który na zawsze odmienił życie tej dziewczyny o czystym sercu.

Morał: choćby najmniejszy gest dobroci może przynieść największe błogosławieństwa. Czasem ten, komu pomagasz, kryje w sobie niespodziankę, która odmieni twój los.