Nieudana uczta: jak teściowie wzbudzili w matce niepokój o przyszłość syna

**Koszmarne przyjęcie: jak swaty wprawiły matkę w zwątpienie o przyszłości syna**

W małym miasteczku niedaleko Białegostoku Justyna szykowała się do ważnego spotkania – miała poznać rodzinę narzeczonej swojego syna, Jakuba. Wyobrażała sobie ciepły wieczór pełnych serdecznych rozmów, smacznego jedzenia i szczerych uśmiechów. Jakub zapewniał, iż rodzice jego dziewczyny, Anny, to prości i życzliwi ludzie. Justyna miała nadzieję, iż ta wizyta stanie się początkiem bliskiej więzi między rodzinami. Zamiast serdecznego przyjęcia czekało ją jednak rozczarowanie, które całkowicie przewróciło jej oczekiwania i zmusiło do pytania: czy syn powinien wiązać się z tą rodziną?

Droga do domu swatów zajęła kilka godzin, dlatego Justyna i Jakub dotarli na miejsce dopiero wieczorem. Choć pogoda była pochmurna, nastrój Justyny pozostawał podniosły. Założyła swoją najlepszą sukienkę, zabrała domowej roboty sernik, by okazać szacunek, i oczekiwała, iż przyjmą ich z serdecznością. Nadzieje zaczęły się jednak rozpadać już od progu. Matka Anny, Barbara Zygmuntówna, rzuciła krótkie spojrzenie na gości i sucho oznajmiła: „Przejdźcie do salonu, tam posiedźcie”. Justyna, zdezorientowana, podążyła jednak za synem, myśląc, iż to tylko niezręczny początek.

Salon okazał się ciasny, z podniszczonymi meblami i chłodem w powietrzu. Justyna wzdrygnęła się – w domu było tak zimno, jakby nie palono w piecu. Barbara Zygmuntówna zniknęła w kuchni, a ojciec Anny, Krzysztof Marianowicz, mruknął coś o pilnych sprawach i wyszedł na podwórko. Jakub próbował rozładować atmosferę, ale Justyna czuła się obco. Czekała, aż zostaną zaproszeni do stołu, ale mijające minuty nie przynosiły zmian. Anna, uśmiechając się niepewnie, zaproponowała herbatę, ale i ta była zimna oraz niesmaczna, podana w popękanych filiżankach. Justyna starała się podtrzymać rozmowę, ale odpowiedzi były krótkie, a spojrzenia swatów obojętne.

Minęła godzina, potem druga. Głód dawał o sobie znać, a Justyna zaczynała tracić cierpliwość. „Kiedy nas w końcu nakarmią? Przecież jesteśmy gośćmi!” – szepnęła do Jakuba. Syn tylko wzruszył ramionami, przyzwyczajony już do dziwactw rodziny narzeczonej. W końcu Barbara Zygmuntówna pojawiła się z talerzami. Justyna spodziewała się obfitego poczęstunku, tak jak w jej własnym domu, ale to, co zobaczyła, wywołało w niej szok. Na stole stała miska z wodnistą zupą, w której pływały trzy ziemniaki, oraz talerz z kotletami, które śmierdziały spalonym tłuszczem. Podano do nich czerstwy chleb i kiszoną kapustę o kwaśnym zapachu. „Jedzcie, nie krępujcie się” – rzuciła swacha i znowu zniknęła.

Justyna patrzyła na tę „ucztę” i czuła, jak w piersi narasta gorycz. To nie było przyjęcie, tylko upokorzenie. Przymusiła się do przełknięcia łyżki zupy, jednak smak był obrzydliwy. Jakub jadł w milczeniu, jakby tego nie zauważał, a Anna bawiła się widelcem nad talerzem, unikając spojrzenia Justyny. Krzysztof Marianowicz wrócił, ale tylko zamruczał coś o obowiązkach i znów wyszedł. Justyna próbowała nawiązać rozmowę, ale swaci odpowiadali niechętnie, jakby goście byli dla nich ciężarem. Sernik, który upiekła z taką starannością, wciąż stał nietknięty w kącie stołu.

Gdy podano herbatę – ponownie zimną, z posmakiem starej fusów – Justyna nie wytrzymała. „Dlaczego tak oszczędnie?” – cicho spytała Jakuba. „Przyjechaliśmy się poznać, a traktują nas jak intruzów”. Syn zawahał się, mrucząc, iż u Anny w domu zawsze tak jest. Ale dla Justyny to nie było po prostu „tak”. Przypominała sobie, jak w jej rodzinie przyjmowało się gości – stół uginał się od jedzenia, a w powietrzu unosiła się życzliwość. A tutaj? Marny posiłek, chłodne spojrzenia. To nie było przyjęcie, tylko upokorzenie.

W drodze powrotnej myśli Justyny wirowały w mroku. Patrzyła na milczącego syna i czuła, jak serce ściska się z niepokojem. Wyobrażała sobie, iż Jakub zwiąże życie z tą rodziną, gdzie panuje chłód i skąpstwo. „Czy naprawdę będzie żyć w takiej atmosferze? Wśród ludzi, dla których gość to tylko kłopot?” Justyna rozumiała, iż kocha Annę za jej dobroć, ale ten wieczór pokazał jasno: dziewczyna wychowała się w chłodnym domu, a to może zatruć ich wspólną przyszłość.

W domu Justyna nie zmrużyła oka całą noc. Rozdzierała się między chęcią ochronienia syna a strachem przed zranieniem jego uczuć. Jak powiedzieć Jakubowi, iż nie chce dla niego takiego otoczenia? Bała się, iż jej słowa złamią mu serce, ale milczenie wydawało się jeszcze gorsze. Postanowiła porozmawiać z synem, ale jak znaleźć adekwatne słowa? Czy zrozumie jej obawy, czy miłość zaślepi go na prawdę? I co czeka ich rodzinę, jeżeli to małżeństwo jednak dojdzie do skutku?