Nieoczekiwany Przyjazd i Prawda, Której Nigdy Nie Chciałem Odkryć

Niespodziewana Wizyta i Prawda, Której Nigdy Nie Chciałam Poznać

Zdarza mi się myśleć, iż szczęście to mieć dzieci zdrowe, ustabilizowane, z własnymi rodzinami. Zawsze uważałam się za szczęściarę: kochający mąż, dorosła córka, dobre wnuki. Nie byliśmy bogaci, ale żyliśmy w zgodzie. Czego więcej można chcieć?

Małgosia wyszła młodo za mąż miała 21 lat, on już ponad 30. Ja i mąż zaakceptowaliśmy: dojrzały mężczyzna, stała praca, własne mieszkanie. Żadnych tam nieodpowiedzialnych studentów. On opłacił wesele, miodowy miesiąc, zasypywał ją drogimi prezentami. choćby kuzynki komentowały: Małgosia wpadła jak śliwka w kompot.

Przez pierwsze lata wszystko wyglądało idealnie. Urodzili się Kacper i Zosia, przeprowadzili do domu w Konstancinie, odwiedzali nas w weekendy. Z czasem zauważyłam jednak, iż Małgosia stała się cichsza. Rzadkie uśmiechy, krótkie odpowiedzi. Mówiła, iż wszystko gra, ale głos brzmiał jak pusty garnek. Serce matki się nie myli.

Pewnego ranka zadzwoniłam cisza. Wiadomości bez odpowiedzi. Postanowiłam wpaść bez zapowiedzi. Tęskniłam, powiedziałam, gdy otwierała drzwi. Zmarszczyła brwi, nie uśmiechnęła się. Pobawiłam się z wnukami, posprzątałam w kuchni. Zostałam na noc. Wieczorem Tomek wrócił późno. Biały pył na kołnierzu, drogie perfumy na koszuli. Pocałował ją w policzek odwróciła głowę.

Nad ranem usłyszałam go na balkonie: Załatwię to, kochanie ona się nie zorientuje. Ścisnęłam szklankę tak mocno, iż mało nie pękła.

Rano spojrzałam jej prosto w oczy: Przecież wiesz, prawda?. Spuściła wzrok: Mamo, daj spokój. Wszystko pod kontrolą. Wymieniłam każdy szczegół. Ona powtórzyła, jak automat: To tylko twoje wrażenie. Jest dobrym ojcem. Zapewnia nam wszystko. Miłość zmienia się z czasem.

Łzy schowałam w łazience. W tej chwili straciłam nie tylko zięcia, ale i córkę. Ona zamieniła miłość na bezpieczeństwo. On korzystał z jej milczenia.

Wieczorem postawiłam go pod ścianą. Nie zawahał się ani chwili:

No i co? Nie porzucam rodziny. Płacę rachunki, jestem obecny. Ona woli to, niż nic. Niech pani się nie wtrąca.

A jeżeli wszystko powiem?

Ona już wie. Udaje, żeby przetrwać.

Wróciłam do Poznania pociągiem, z duszą w strzępach. Mój mąż ostrzega: Nie mieszaj się, stracisz ją. Ale już ją tracę, dzień po dniu. Wszystko przez to, iż chciała żyć jak z żurnala. Teraz płaci za to duszą.

Modlę się, żeby kiedyś spojrzała w lustro i zobaczyła, iż zasługuje na więcej. Że szacunek jest więcej wart niż markowe torebki. Że wierność to nie luksus, ale fundament. Może wtedy spakuje walizki, chwyci dzieci za ręce i wyjdzie.

Ja będę tu. choćby jeżeli teraz się ode mnie odsuwa. Będę czekać. Matka nie poddaje się. Ani wtedy, gdy świat się wali.