Niespodziewana wizyta i wstrząsająca prawda, której wolałabym nie znać
Zaskoczyłam córkę wizytą bez zapowiedzi i zobaczyłam to, czego nie powinnam była widzieć.
Czasem wydaje się, iż szczęście to zdrowie i stabilność naszych dzieci. Uważałam się za szczęściarę: kochający mąż, dorosła córka, ukochane wnuki. Nie byliśmy bogaci, ale w naszym domu panowała harmonia. Czego więcej można chcieć?
Weronika wyszła za mąż młodo, w wieku dwudziestu jeden lat, za mężczyznę trzydziestopięcioletniego. Nie protestowaliśmy: miał stabilną pracę, mieszkanie w Warszawie, spokojny charakter. Nie był nieodpowiedzialnym studentem, ale opoką. Wszystko opłacił suknię ślubną, podróż poślubną do Zakopanego, drogie prezenty. Rodzina szeptała: Weronika znalazła swojego księcia.
Pierwsze lata były sielanką. Narodziny Kacpra, potem Zosi, przeprowadzka do domu w Konstancinie, rodzinne weekendy A potem, powoli, Weronika zaczęła się zamykać. Jej uśmiech bladł, odpowiedzi stawały się wymijające. Wszystko w porządku, mówiła pustym głosem. Mój instynkt matczyny wiedział swoje.
Pewnego ranka, nie mogąc już wytrzymać, dzwonię. Cisza. Wysyłam wiadomość przeczytana, bez odpowiedzi. Wsiadam do pociągu SKM do Konstancina. Niespodzianka, mówię. To było kłamstwo.
Przestraszyła się, gdy otworzyła drzwi. Żadnej radości, tylko zakłopotanie. Schroniła się w kuchni. Bawiłam się z dziećmi, przygotowałam obiad, zostałam na noc. Tego wieczoru jej mąż wrócił późno. Na jego marynarce blond włos, obcy zapach. Pocałował ją od niechcenia. Odwróciła wzrok.
W nocy wstałam, by napić się wody. Na balkonie szeptał do telefonu: Wkrótce, kochanie Ona nic nie wie. Szklanka zadrżała mi w dłoni. Ogarnęły mnie mdłości.
Przy śniadaniu postawiłam ją pod ścianą: Wiesz o tym? Spuściła oczy. Mamo, daj spokój. Wszystko gra. Opisałam, co widziałam i słyszałam. Powtarzała jak mantrę: Jest dobrym ojcem. Daje nam wszystko. Miłość mija.
Zamknęłam się w łazience, by płakać. Moja córka stała się tylko cieniem, który godzi się na wszystko. Wymieniła godność na torebki Louis Vuitton i wakacje w Sopocie.
Wieczorem stanęłam oko w oko z jej mężem. Wzruszył ramionami: Nie odchodzę. Płacę rachunki. Ona woli nie wiedzieć. Zajmij się swoimi sprawami.
A jeżeli jej wszystko powiem?
Ona wie. Zamyka oczy.
Wstrząs. W pociągu powrotnym do Warszawy dusiłam się z bólu. Mój mąż błagał: Nie naciskaj, stracisz ją. Ale ja już ją straciłam. Gasła dzień po dniu u boku człowieka, który kolekcjonował kochanki.
Modlę się, by pewnego ranka, patrząc w lustro, przypomniała sobie, iż zasługuje na więcej. Że honor wart jest więcej niż pieniądze. Żeby wzięła dzieci i odeszła.
A ja? Będę tam. choćby jeżeli mnie odtrąci. Matka nigdy się nie poddaje. choćby gdy ból rozrywa jej serce.
