Przed swoim sześćdziesiątym urodzinami przygotowywałam się z niezwykłą starannością. Dniami planowałam każdy szczegół: ułożyłam menu, kupiłam produkty, wcześniej przygotowaławam ulubione potrawy rodziny – gołąbki, pieczeń, kilka rodzajów sałatek, przystawki i oczywiście domowej roboty tort. Chciałam, żeby wszystko było idealne, żeby dzieci, wnuki, bliscy zebrali się przy jednym stole i wspólnie świętowali mój jubileusz.
Mieszkam w Warszawie razem z młodszą córką, Beatą, która ma już trzydzieści lat, ale niestety jeszcze nie spotkała swojej bratniej duszy. Mój starszy syn, Marcin, to dojrzały mężczyzna – ma czterdzieści lat, od dawna jest żonaty z Kingą i mają cudowną córeczkę, moją wnuczkę Zosię.
Z góry uprzedziłam wszystkich, iż przyjęcie odbędzie się w sobotę. Celowo wybrałam dzień wolny, żeby nikomu nie przeszkadzało w pracy. Wszyscy obiecali przyjść. Marzyłam o tym, jak będziemy siedzieć przy zastawionym stole, śmiać się, wspominać dawne czasy.
Ale tego dnia nikt nie przyszedł.
Dzwoniłam na numer Marcina raz za razem – bez odpowiedzi. Telefon milczał. Z każdą minutą serce ściskało się coraz mocniej. Zamiast euforii i życzeń spędziłam ten wieczór we łzach. Nie mogłam patrzeć na świąteczny stół, na tort, który tak starannie zdobiłam. Wszystko wydawało się bez sensu.
Beata cały wieczór była przy mnie, próbowała mnie pocieszyć. Tylko dzięki niej nie załamałam się całkowicie.
Następnego ranka nie wytrzymałam. Zebrałam resztki jedzenia i pojechałam do syna sama. W głowie miałam tylko jedną myśl: może stało się coś złego?
Kiedy zadzwoniłam do drzwi, otworzyła mi Kinga. Była w dresie, zaspana, a na jej twarzy nie było choćby cienia euforii na mój widok.
— Po co pani przyjechała? — zapytała bez żadnego powitania.
Weszłam do mieszkania. Marcin jeszcze spał. Po chwili wyszedł do kuchni, ponury, w milczeniu postawił czajnik.
Nie owijałam w bawełnę:
— Dlaczego nie przyszliście wczoraj? Dlaczego choćby nie odebraliście telefonu?
Syn milczał. Zamiast niego odezwała się Kinga. I jej słowa były dla mnie drugim ciosem.
Oświadczyła, iż przez wszystkie te lata chowała urazę: jakoby podarowałam im małe mieszkanie jednopokojowe, zatrzymując dla siebie przestronne trzypokojowe. Że im, widzi pani, brakuje miejsca, iż dlatego nie mogą mieć drugiego dziecka.
Stałam i słuchałam, nie wierząc własnym uszom.
Wspomnienia powracały. Po odejściu męża zostałam sama z dwójką dzieci. Rodzice pomogli mi kupić trzypokojowe mieszkanie. Ciągnęłam wszystko sama – naukę, zajęcia dodatkowe, choroby, bunt nastoletni. Kiedy Marcin przyprowadził do domu Kingę, nie wyrzuciłam ich, tylko zrobiłam wszystko, żeby było im wygodnie: oddałam im jeden pokój, Beacie drugi, a sama zamieszkałam w przechodnim.
Gdy siedem lat później urodziła się Zosia, to ja niemal sama zajmowałam się wnuczką – karmiłam, wychodziłam na spacery, budziłam się w nocy.
Potem zmarła teściowa, z którą prawie się nie widywałam. I niespodziewanie zostawiła mi w spadku zaniedbane mieszkanko. Zrobiłam remont za własne oszczędności – i podarowałam je synowi i synowej, żeby mieli swój kąt.
Myślałam, iż postąpiłam słusznie. Że oddając im mieszkanie, dałam im wolność.
A wyszło na to, iż zrobiłam za mało.
Wyszłam bez pożegnania. Wracałam do domu z gulą w gardle. W uszach dźwięczały słowa Kingi. W sercu pulsował ból.
Jak to możliwe? Dlaczego dobroć traktowana jest jako coś oczywistego? Dlaczego najbliżsi potrafią zdradzić i zniweczyć wszystko, co się dla nich zrobiło?
Teraz wiele zrozumiałam.
Nie można całego życia tylko dawać, poświęcać się w nadziei na wdzięczność. Jej może nie być.
Ludzie łatwo przyzwyczajają się do dobroci i zaczynają żądać więcej. A gdy nie dostaną tego, czego chcą – oskarżają.
Wieczorem usiadłam przy stole, na którym jeszcze wczoraj czekał urodzinowy tort. Nalewając sobie herbatę, spojrzałam przez okno na spokojną, jesienną Warszawę.
I nagle poczułam dziwną ulgę.
Już nikomu nic nie jestem winna.
Nie muszę się tłumaczyć.
Nie muszę udowadniać swojej miłości.
Nie muszę oddawać ostatnich sił w zamian za milczenie i urazę.
Teraz czas pomyśleć o sobie.
I zrobię to.
