„Nie porzucajcie starszego: opowieść o ojcu, który stracił wszystko, ale wciąż marzył o przebaczeniu”

**Nie zostawiajcie starca**: historia ojca, który pozostał z niczym, a jednak wciąż miał nadzieję na wybaczenie

Andrzej wpadł do matki bez zapowiedzi.
— Synku, witaj! Dlaczego nie zadzwoniłeś wcześniej? — zdziwiła się Tatiana, ledwo ujrzawszy go w progu.
— Byłem w pobliżu, pomyślałem, iż wpadnę na chwilę — wzruszył ramionami Andrzej.
— Wejdź, napijesz się herbaty — zaprosiła go matka.

Wszedł do kuchni, usiadł przy stole. Coś w jego spojrzeniu było niespokojne, niepokojące.
— Andrzeju, coś się stało? — zapytała z troską Tatiana.
— Mamo, ojciec przysłał mi wiadomość… — cicho powiedział i podał jej telefon.
Kobieta spojrzała na ekran, przeczytała, a krew w jej żyłach zamarła.

*„Synu, musimy poważnie porozmawiać. Przyjdź do mnie w sobotę. Zabierz braci. Chodzi o spadek. Twój ojciec.”*

Kilka lat wcześniej Tatiana przyszła do pracy zapłakana. Koledzy nie od razu zrozumieli, co się stało, ale ona, ocierając łzy, powiedziała:
— Mój mąż wymienił mnie i synów na młodszą kobietę.

— Ale przecież byliście razem tyle lat! Kto by pomyślał…
— Ja też nie. Powiedział, iż dawno przestał widzeć we mnie kobietę. Jestem dla niego tylko sąsiadką, matką jego dzieci. Nie żoną. Nie miłością. Poprosił o rozwód.

— Może za bardzo się nim opiekowałaś? Mężczyźni tego nie lubią…
— Ależ nie opiekowałam się nim! Nie miałam choćby dla niego czasu — dzieci, praca, wszystko na mojej głowie. Był dorosłym mężczyzną. Po prostu… miał taką naturę. Całe życie ciągnęło go na lewo. Dopóki nie miał pieniędzy — wracał. A gdy tylko znalazł dobrą pracę, nagle przypomniał sobie, iż brakuje mu namiętności.

Po rozwodzie związał się z młodszą koleżanką z pracy. Był romans, nowe życie i pieniądze. A potem… jak w telenoweli. Praca się posypała, pieniędzy ubyło, a jego „miłość” gwałtownie znalazła sobie zastępstwo.

— Wyrzuciliśmy twoje rzeczy za płot — oznajmił jej nowy partner Sylwii. — jeżeli zdążysz, możesz je zabrać.

Sergiusz, zagubiony, upokorzony, wrócił do starego mieszkania swojej matki. Tam już został. Ani rodziny, ani majątku — pozostał tylko smutek. Próbował ułożyć sobie życie od nowa, ale kobiety, które spotykał, nie podobały się jego matce. Stała się zrzędliwa, zazdrosna, żadnej nie akceptowała. I tak został sam.

A jego synowie rośli, mimo wszystko. Najstarszy, Andrzej — poważny i odpowiedzialny. Pracował na budowie, ożenił się, został ojcem. Średni, Michał — wesoły i dobry, poszedł na medycynę, poślubił koleżankę ze studiów. Najmłodszy, Paweł — kawaler, ale pełen euforii życia. Powiedział wprost: *„Samemu też jest dobrze”*.

I nagle ojciec dał o sobie znać. Wezwał ich. Bracia, niechętnie, poszli. To, co zobaczyli w mieszkaniu, wstrząsnęło nimi: brud, wilgoć, ojciec — blady, przygarbiony, jakby z niego zdjęto godność i lata.
— Wejdźcie. Siadajcie — zachrypiał. — Nie ma co stać, u mnie tym bardziej. Wasza matka nie żyje. Ja zostałem sam. Zrozumiałem, iż nikomu nie jestem potrzebny. A wy — moje dzieci. Spadkobiercy. To mieszkanie moje. Nie zostawiajcie mnie, a po śmierci wszystko wasze. Po równo. Albo jak się dogadacie…

Bracia spojrzeli po sobie. Powiedzieć, iż byli poruszeni — to mało. Współczując ojcu, obiecali, iż się zastanowią. A wieczorem zebrali się u matki, opowiedzieli jej wszystko — i wtedy zaczęło się…

— Oddacie mi swoje części? — pierwszy odezwał się Andrzej. — Mam rodzinę, dzieci, potrzebuję tego bardziej.

— Czekaj — zmarszczył brwi Michał. — My z żoną też planujemy dziecko. Wynajem nas dusi. Chciałbym sprzedać swoją część i dać zaliczkę na kredyt.

— A ja? Skoro nie mam rodziny — to mi się nie należy? — oburzył się Paweł. — Moja część to moja. Chcę — sprzedam, chcę — przepiję. To moje prawo!

Głosy narastały. Tatiana, siedząca obok, nie mogła uwierzyć, jak kiedyś zżyci bracia stali się wrogami przez obiecaną nieruchomość.

— Cicho! — krzyknęła. — Co wy wyrabiacie?! Żadnego mieszkania jeszcze nie ma! A wy już się kłócicie!

— Mamo, przepraszam… — pierwszy złagodniał Andrzej. — Nie chciałem cię martwić.
— Spoko — burknął Michał. — Sami sobie poradzimy.
— Nie jestem chciwy, nie potrzebuję waszych części — dodał Paweł. — Po prostu bolało, jakbym nie był częścią rodziny.

I wtedy matka powiedziała:

— Więc tak. Wymienię swoje mieszkanie na mniejsze, z dopłatą. A pieniądze — podzielę między was. Żeby nikomu nie było krzywo.

— Mamo! — krzyknęli jednogłośnie. — Nie trzeba! Wiemy, jak lubisz tu mieszkać. Damy radę sami.

Tatiana rozpłakała się. Nie ze smutku, ale ze szczęścia. Wszyscy trzej jej synowie — różni, ale serce mają jedno. I za to walczyła całe życie.

I ta walka wreszcie przyniosła spokój.

**Lekcja?** Rodzina to nie własność, ale więź. A czasem dopiero strata przypomina, jak ważna jest jedność.