Dziś postanowiłem zapisać pewną historię, która utkwiła mi w pamięci. To opowieść o Kasi, która w wieku siedemnastu lat musiała wziąć życie w swoje ręce. Jej ojciec wyjechał za granicę, gdy matka ciężko zachorowała. Została sama, z brakiem pieniędzy i mnóstwem obowiązków. Zaczęła pracować jako pomoc w pobliskim salonie fryzjerskim. Zamiatała podłogi, myła włosy, przynosiła kawę. Z czasem to zwykłe zajęcie stało się jej pasją.
Kasia uczyła się od najlepszych i wkładała w pracę całe serce. Po kilku latach miała już stałe klientki – wpływowe bizneswoman, aktorki, żony polityków. Została cenioną specjalistką, u której terminy trzeba było rezerwować z dwutygodniowym wyprzedzeniem.
Pewnego dnia poznała Jacka. On – absolwent prawa z Oxfordu, ona – dziewczyna z podwarszawskiego blokowiska, która zaczynała od zera. Mimo różnic, między nimi zaiskrzyło. Na początku nie zwracała uwagi na jego pobłażliwe uśmieszki, gdy opowiadała o swojej pracy. Ale im dalej, tym bardziej wyczuła, iż wstydzi się jej zawodu.
Prawdziwe uderzenie przyszło podczas kolacji z jego przyjaciółmi – prawnikami, wykładowcami, bankierami. Gdy ktoś zwrócił się do niej, Jek powiedział: *”Nie męczcie jej takimi tematami, to tylko fryzjerka. Prawda, kochanie?”* Zamarła. Wtedy coś w niej pękło.
Nazajutrz działała w ciszy. Po tygodniu zaprosiła Jacka na *”małe spotkanie z koleżankami”*. Nie wiedział, kogo tam zastanie. W salonie czekały jej klientki: dyrkutorka telewizji, właścicielka sieci sklepów, znana aktorka i… jego szefowa, pani Nowak. Gdy ją poznał, zbladł. Słuchał, jak te kobiety chwalą Kasię za profesjonalizm i wsparcie.
Gdy podszedł do pani Nowak, usłyszał: *”A, więc to pan jest narzeczonym Kasi? Ona ratowała mnie przed każdym ważnym wystąpieniem. Ma niesamowity talent!”* Wtedy Kasi puściły nerwy. Dorzuciła: *”Tak, to Jacek. Nie znosi polityki, ale za to uwielbia rozmowy o fryzjerstwie.”*
W kuchni był wściekły: *”Robisz ze mnie pośmiewisko?!”*
*”Tak właśnie czułam się przy twoim stole”* – odparła spokojnie. *”To nie zemsta. To lustro, Jacku.”*
Kilka dni później zadzwonił, przepraszał, błagał o drugą szansę. Ale jej decyzja była już jasna. Oddała pierścionek. Nie dlatego, iż nie kochała. Dlatego, iż zrozumiała: nie może być z kimś, kto się jej wstydzi.
Nie jest *tylko* fryzjerką. Jest kobietą, która przetrwała. I zasługuje na szacunek.
A on? Może kiedyś zrozumie, kogo stracił.
Z tej historii wyniosłem jedną prawdę: nigdy nie lekceważ czyjejś pracy. Bo czasem lustro odbija większą dumę, niż sam potrafisz okryć wstydu.
