Nazwał mnie tylko fryzjerką przed swoimi kumplami. Sprawiłam, iż w końcu poczuł, jak to jest zostać upokorzonym.
W wieku siedemnastu lat gwałtownie zrozumiałam, iż mogę polegać tylko na sobie. Tata zniknął, wyjechał za granicę, gdy mama ciężko zachorowała. Jako najstarsza wzięłam wszystko na swoje barki. Zatrudniłam się w pobliskim salonie jako pomocnica. Myłam włosy, zamiatałam podłogi, przynosiłam kawę. Wydawałoby się – nic wielkiego, ale z czasem to stało się moim życiem.
Rosłam, a wraz ze mną rosły moje umiejętności. Uczyłam się od najlepszych, wkładałam w pracę całe serce i po kilku latach miałam już solidną klientelę – kobiety z pierwszych stron gazet, bizneswomen, aktorki, żony polityków. Stałam się tą, u której trzeba było rezerwować wizytę z dwutygodniowym wyprzedzeniem.
A potem pojawił się on – Bartosz. Poznaliśmy się na festiwalu jazzowym w Warszawie. On – absolwent prawa z Oxfordu, ja – dziewczyna z przedmieścia, która wspina się od zera. Dzieliły nas światy, ale między nami zaiskrzyło. Na początku nie zauważałam, jak pobłażliwie kiwa głową, gdy mówię o swojej pracy. Jak uśmiecha się ironicznie, gdy ktoś pyta, czym się zajmuję. Ale wszystko zaczęło się psuć na dobre po zaręczynach.
Bartek coraz częściej rzucał teksty w stylu „no przecież jesteś tylko fryzjerką, kochanie”, „nie będziesz się nudzić w tych rozmowach?”. Nie mówił tego wprost, z wyrzutem. Wręcz przeciwnie – jakby żartował. Tylko iż te żarty ściskały mi gardło. W towarzystwie w ogóle unikał tematu mojej pracy. Jakby się mnie wstydził.
Kulminacja nastąpiła podczas kolacji z jego znajomymi. Całe towarzystwo – ludzie z „elity”, prawnicy, profesorowie, bankierzy. Siedziałam cicho, słuchając ich rozmów o nowych ustawach i umowach międzynarodowych. W pewnym momencie ktoś zwrócił się do mnie, zanim zdążyłam otworzyć usta, Bartek przerwał:
— Nie zawracajcie jej głowy takimi tematami. Ona jest tylko fryzjerką. Prawda, złotko?
Zamarłam. Chciałam zapaść się pod ziemię. Wtedy coś we mnie pękło.
Następnego dnia, nie mówiąc mu ani słowa, wzięłam sprawy w swoje ręce.
Po tygodniu zaprosiłam Bartka na „małe przyjęcie” – niby chciałam go poznać z przyjaciółkami. Oczywiście się zgodził. Ale nie wiedział, kto się tam pojawi.
Tego wieczoru w moim mieszkaniu zebrały się moje klientki: dyrektor stacji telewizyjnej, właścicielka sieci sklepów, znana aktorka i – uwaga – jego szefowa, pani Nowak. Nie poznał jej od razu, ale gdy się zorientował – zbladł. Z każdą nową historią o mojej pracy, z każdym szczerym podziękowaniem, które składały mi te kobiety, jego twarz kamieniała. Po raz pierwszy usłyszał, iż nie tylko strzygę i układam włosy, ale też przywracam pewność siebie, wspieram i inspiruję.
Gdy podszedł do Nowakowej i próbował się pochwalić swoimi osiągnięciami, ona tylko zdziwiła się:
— Ach, więc to pan jest narzeczonym Kasi? Ona tyle razy ratowała mnie przed ważnymi wystąpieniami. Fantastyczna specjalistka.
Nie wytrzymałam. Podeszłam i dodałam:
— Tak, to Bartek. Nie lubi polityki, ale tematy fryzjerskie – to jego żywioł.
Bartek wciągnął mnie do kuchni:
— Żartujesz sobie ze mnie?! – syknął. – To upokarzające!
— Tak właśnie czułam się przy stole z twoimi znajomymi, gdy postanowiłeś wystawić mnie na pośmiewisko. To nie zemsta. To lustro, Bartek.
Milczał.
Po kilku dniach zadzwonił. Przeprosił. Powiedział, iż zrozumiał. Prosił, by zacząć od nowa.
Ale moja decyzja była nieodwołalna.
Odesłałam mu pierścionek. Nie dlatego, iż nie kochałam. Ale dlatego, iż zrozumiałam – nie mogę być z kimś, kto się mnie wstydzi.
Nie jestem tylko fryzjerką. Jestem kobietą, która przetrwała. I zasługuję na szacunek.
A on… może kiedyś zrozumie, kogo stracił.
