Świeżo ugotowana zupa unosiła w powietrzu aromat przypraw. Krzysztof miał wrócić z pracy wreszcie zjemy razem rodzinną kolację.
Do kuchni weszła teściowa, Halina Stanisławówna, poruszając się po moim malutkim mieszkaniu jak inspektor na przeglądzie. Jej wzrok przesunął się po mnie z tym ledwo zauważalnym, ale znajomym lekceważeniem.
Co to ma być?
Zupa. Gorąca.
Bez pozwolenia nabrała łyżkę, spróbowała. Jej twarz wykrzywiła się, jakby połknęła truciznę. Zamarłam, wiedząc już, co nastąpi.
To szukała słów, patrząc na mnie z obrzydzeniem. To niejadalne. Woda. Smakuje jak pustka.
Sekunda. I wylała cały garnek do zlewu.
Rosół, mięso, warzywa wszystko, na co poświęciłam ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w bulgoczącej czeluści.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie martw się poklepała mnie protekcjonalnie po ramieniu. Ten gest bolał jeszcze bardziej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
Wtedy do kuchni zajrzał Krzysztof, zwabiony hałasem. Zobaczył pusty garnek, rozpryski przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Aniu, o co chodzi?
Nic, synku Halina Stanisławówna przejęła inicjatywę. Ania jest zmęczona, chciała nas nakarmić półproduktami. Ale ja tu jestem, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję prawdziwą kolację.
Krzysztof spojrzał na mnie. W jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczone, wyuczone latami błaganie *proszę, tylko nie zaczynaj*.
Dorastał pod tym ciśnieniem, dla niego awantura była gorsza niż upokorzenie. I nie zaczęłam. W milczeniu wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość polegała na tym na pragnieniu zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
Patrz pouczała teściowa, grzebiąc w lodówce. Mięso trzeba brać inne. I zasmażkę robi się inaczej.
Mówiła, ale ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypycha mnie z mojej własnej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała zupę. Pokazała mi moje miejsce.
Pięcioletni Jasiek, nasz syn, wbiegł do kuchni i przytulił się do mojej nogi.
Mamo, jestem głodny.
Babcia zaraz przygotuje odpowiedziała za mnie Halina Stanisławówna, nie odwracając się. Babcia zrobi smacznie. Nie to, co niektóre.
Pochyliłam się i objęłam syna. Jego małe rączki zacisnęły się na mojej szyi tylko to powstrzymało mnie od krzyku.
Patrzyłam na plecy teściowej, która już z fachową wprawą kroiła warzywa moimi nożami, i nie myślałam o złości.
Nie. Myślałam o tym, iż niektóre lekcje trzeba odrabiać bardzo dokładnie. Zwłaszcza te o tym, jak uczyć innych.
Lekcje zaczęły się następnego dnia. Halina Stanisławówna, która wcześniej przychodziła dwa razy w tygodniu, teraz pojawiała się codziennie.
Jej pomoc zamieniła się w totalną kontrolę. Przestawiła wszystko w szafkach, wyrzuciła moje ulubione przyprawy. Wieczorem postanowiłam porozmawiać z Krzysztofem.
Czekałam, aż Jasiek zaśnie, i podeszłam do męża, który siedział z laptopem.
Kris, musimy porozmawiać o twojej mamie.
Aniu, proszę, padam z nóg choćby nie podniósł głowy. Co znowu jest nie tak? Ona przecież pomaga.
Ona nie pomaga. Ona wypiera mnie z domu. Wszystko robi po swojemu.
Po prostu dba, żebyśmy jedli normalnie. Tak ma. Naprawdę trudno powiedzieć dziękuję? przetarł skronie. Wiesz, iż z nią się nie wygrasz. Łatwiej się zgodzić.
Łatwiej. To było jego życiowe motto w relacjach z matką.
Następna próba była jeszcze żałośniejsza. Postanowiłam porozmawiać z nią wprost.
Halino Stanisławno, bardzo dziękuję za troskę, ale chciałabym sama prowadzić gospodarstwo.
Spojrzała na mnie, a w jej oczach zapaliło się triumfalne światło. Westchnęła głośno, z przesadą:
Wiedziałam! Przeszkadzam! Wybacz, Aniu, iż się wtrącam. Stara głupia, chciałam dobrze. Dla wnuka się starałam, dla Jaśka
Dramatycznie chwyciła swoją torbę. Krzysztof, który wyszedł z pokoju, zobaczył właśnie finał tej sceny. Jego twarz stężała.
Ania, co ty, wyrzucasz moją matkę?
Znów przegrałam. Tym razem wyglądałam jak potwór.
Presja rosła. Teraz krytykowała nie tylko jedzenie, ale i moje metody wychowawcze. Jestem zbyt miękka. Pozwalam mu oglądać bajki. Źle go ubieram.
A sama podsuwała mu czekoladki, których nie mógł jeść przez alergię.
To nasz sekret szeptała wnukowi. Mamie nie mów, ona jest taka surowa.
Nocą, gdy wszyscy spali, siadałam do laptopa. To była moja przystań. Mój mały świat.
Pracowałam jako freelancerka zajmowałam się projektowaniem interfejsów. Krzysztof uważał to za moje hobby, zabawę, i nie interesował się tym.
Dla mnie to była jedyna przestrzeń, gdzie coś decydowałam sama. Gdzie moja wiedza i zdanie miały znaczenie.
Ostateczna kropka postawiona została w czwartek. Jasiek obudził się z lekkim kaszlem. Zadzwoniłam do lekarza, dostałam zalecenia, zostawiłam syna w domu.
Halina Stanisławówna, oczywiście, natychmiast przybiegła ratować wnuka.
Musiałam gwałtownie wyjść do apteki po syrop. Błagałam ją, żeby nic nie robiła do mojego powrotu.
Tylko herbatę z malinami, dobrze? Nic więcej.
Oczywiście, oczywiście. Idź. Matka wie najlepiej.
Wróciłam po czterdziestu minutach. W mieszkaniu unosił się ostry zapach kamfory i octu. Rzuciłam się do pokoju dziecięcego.
Jasiek leżał w łóżku, oddychał ciężko, twarz miał pokrytą czerwonymi plamami. Chrypiał.
Co pani zrobiła?!
Leczyłam! oświadczyła dumnie teściowa. Kompres zrobiłam, jak mnie mama uczyła. A nie waszą chemią truć!
Złapałam telefon. Palce mi drża
