Na radę matki mąż zabrał chorą żonę na odludzie… Rok później wrócił – tylko po jej majątek.

**Dziennik Walentyny**

Gdy mąż zabrał chorą żonę na odludzie, zrobił to na polecenie swojej matki. Rok później wrócił po majątek kobiety.

Kiedy Walentyna wychodziła za Artura, miała zaledwie dwadzieścia dwa lata. Była młoda, promienna, z dużymi oczami pełnymi marzeń o domu, gdzie unosi się zapach świeżo upieczonego ciasta, słychać śmiech dzieci, a wszystko tchnie ciepłem. Wierzyła, iż to jej przeznaczenie. On był starszy, powściągliwy, małomówny ale w jego milczeniu czuła oparcie. Tak jej się wtedy wydawało.

Teściowa od pierwszego dnia patrzyła na nią z nieufnością. Jej wzrok mówił wszystko: *Nie jesteś godna mojego syna*. Wala starała się ze wszystkich sił sprzątała, gotowała, dostosowywała. Ale to nie wystarczało. Zupa była za rzadka, pranie źle rozwieszone, a ona zbyt często patrzyła na męża z miłością. To wszystko drażniło teściową.

Artur milczał. Wychował się w rodzinie, gdzie słowo matki było święte. Nie śmiał się jej sprzeciwić, a Walentyna znosiła to w ciszy. choćby gdy czuła się słaba, gdy traciła apetyt, gdy wstanie z łóżka stawało się walką wszystko zrzucała na zmęczenie. Nigdy by nie pomyślała, iż w jej ciele rośnie coś nieuleczalnego.

Diagnoza padła niespodziewanie. Późne stadium. Nieoperacyjne. Lekarze tylko pokiwali głowami. Tej nocy Walentyna płakała w poduszkę, ukrywając ból przed mężem. Rankiem znów się uśmiechała, prasowała koszule, gotowała zupę, słuchała docinków teściowej. Artur oddalał się z każdym dniem. Już nie szukał jej spojrzenia, jego głos stał się zimny.

Pewnego dnia teściowa weszła do niej i szepnęła:

Jesteś jeszcze młoda, masz całe życie przed sobą. A ona to tylko ciężar. Po co ci to? Zabierz ją na wieś, do cioci Broni. Tam będzie cisza, nikt cię nie osądzi. Odpoczniesz. Potem zaczniesz nowe życie.

Mąż nie odpowiedział. Ale już następnego dnia cicho spakował rzeczy Walentyny, pomógł jej wsiąść do samochodu i wyjechali w głąb kraju tam, gdzie kończą się drogi, a czas płynie wolniej.

Przez całą podróż Walentyna milczała. Ani pytań, ani łez. Wiedziała prawdę: nie choroba ją zabijała, ale zdrada. Ich rodzina, miłość, nadzieje wszystko runęło w chwili, gdy mąż odpalił silnik.

Tu będzie spokój powiedział, wynosząc walizkę. Tak będzie łatwiej.

Wrócisz? szepnęła.

Nie odpowiedział. Tylko krótko skinął głową i odjechał.

Miejscowe kobiety czasem przynosiły jedzenie, ciocia Bronia zaglądała sprawdzić, czy jeszcze żyje. Walentyna leżała tygodniami. Potem miesiącami. Wpatrywała się w sufit, słuchała deszczu stukającego w dach, obserwowała, jak drzewa pochylają się na wietrze.

Ale śmierć się nie spieszyła.

Minęły trzy miesiące. Potem sześć. Pewnego dnia do wsi przyjechał młody felczer. Był ciepły, życzliwy. Zaczął ją odwiedzać, podawał kroplówki, dbał o leki. Walentyna nie prosiła o pomoc po prostu przestała chcieć umrzeć.

I stał się cud. Najpierw tylko trochę wstała z łóżka. Potem wyszła na ganek. Później dotarła do sklepu. Ludzie dziwili się:

Ożywasz, Waluś?

Nie wiem odpowiadała. Ale chcę żyć.

Minął rok. Pewnego dnia do wsi zajechał samochód. Wysiadł z niego Artur. Szary, spięty, z dokumentami w dłoni. Najpierw rozmawiał z miesz