Na pięćdziesięciolecie ślubu mąż wyznał, iż nigdy mnie nie kochał…
Nakryłam do stołu, zapaliłam świece, postawiłam jego ulubionego pieczonego kurczaka. Wszystko miało być jak w filmie — pół wieku razem, złote gody, połowa życia spędzona u boku. Pięćdziesiąt lat małżeństwa to lata radości, rodzinnych świąt, wychowywania dzieci, wakacji, kłótni i pojednań. Myślałam, iż przeszliśmy przez wszystko i wyszliśmy z tego silniejsi. Byłam pewna, iż się kochamy. Przynajmniej ja — na pewno.
Na wieczór umówiliśmy się, iż zostaniemy sami. Dzieci i wnuki przysłały życzenia, telefony, ciepłe wiadomości, ale my chcieliśmy po prostu ciszy. Chciałam poczuć, iż nie tylko starzejemy się razem, ale wciąż jesteśmy — razem.
Andrzej siedział naprzeciwko mnie. Wyglądał na spokojnego, ale w jego oczach było coś dziwnego. Pomyślałam, iż jest po prostu wzruszony. Pięćdziesiąt lat to nie żarty. Uniosłam kieliszek i z uśmiechem powiedziałam:
— Andrzej, dziękuję ci za te lata. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.
Spuścił wzrok. I zapadła ta cisza, która od razu przygniata piersi. Nie odpowiedział. Milczał. A potem podniósł oczy — i było w nich coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam: głęboki smutek, winy — więcej niż bólu.
— Danuto, muszę ci coś powiedzieć. Coś, co nosiłem w sobie przez cały ten czas…
Serce zamarło mi w piersi. Przestraszyłam się. W głowie przebiegło tysiąc myśli — choroba? Coś poważnego?
— Powinienem był ci to powiedzieć wcześniej. Ale nie miałem odwagi. Teraz rozumiem — muszę. Bo zasługujesz na prawdę. Ja… nigdy cię nie kochałem.
Wydawało mi się, iż czas się zatrzymał. Powietrze uciekło z płuc, dłonie zaczęły drżeć, oczy wypełniły się łzami. Patrzyłam na niego i nie rozumiałam. Wciąż czekałam, iż za chwilę powie: „Żartuję”. Ale nie żartował.
— Co ty mówisz?.. — wyszeptałam, czując, jak po policzku płynie łza. — Jak możesz? Pięćdziesiąt lat… Żyliśmy razem pięćdziesiąt lat.
— Szanuję cię. Jesteś dobrą, najłagodniejszą kobietą. Ale ożeniłem się z wyrachowania. Wtedy wydawało się to słuszne. Byliśmy młodzi, wszyscy tak robili. Nie chciałem cię skrzywdzić. A potem — urodziły się dzieci, zaczęła się rutina, lata mijały. Po prostu… żyłem.
Nie patrzył na mnie. Nie śmiał.
Słowa, które uważałam za fundament naszego życia, okazały się iluzją. Wszystkie poranne śniadania, długie spacery, nocne rozmowy w kuchni — teraz wydawały się częścią jakiejś obcej sztuki. Przecież razem pochowaliśmy jego matkę, świętowaliśmy narodziny wnuków, jeździliśmy nad morze. Czy naprawdę wszystko to — bez miłości?
— Dlaczego mówisz mi to teraz? — głos mi drżał, ale zmusiłam się do mówienia. — Dlaczego nie dziesięć, nie dwadzieścia lat temu?
— Bo już nie mogę. Ciężko mi kłamać. A tobie — żyć w kłamstwie. Zasługujesz, żeby wiedzieć. Choć i tak późno.
Tej nocy położyłam się do łóżka i długo wpatrywałam się w sufit. On spał na kanapie. A ja po raz pierwszy od pięćdziesięciu lat czułam, iż nie wiem, kim on jest. I, co gorsza — nie wiem, kim ja jestem przy nim.
W kolejnych dniach go unikałam. W środku wszystko się we mnie rwało z bólu i żalu. Próbował rozmawiać, mówił, iż mimo wszystko byłam dla niego rodziną, iż został ze mną, bo nie potrafił odejść. Że był blisko, bo nie wyobrażał sobie, jak żyć bez mnie.
— Danuto, byłaś mi najbliższą osobą, choćby bez miłości. Nie mogłem cię zostawić — powiedział cicho pewnego wieczoru.
Te słowa — jak plaster na otwartą ranę. Nie leczą, ale choć trochę łagodzą ból. Nie wiem, jak teraz żyć z tą wiedzą. Jak znów usiąść przy jednym stole. Jak przetrwać kolejny dzień.
Ale wiem jedno: te pięćdziesiąt lat — to nie tylko jego kłamstwo. To także moja prawda. Moje życie. Moje macierzyństwo. Moja miłość. choćby jeżeli w odpowiedzi nie było miłości, tylko obecność. choćby jeżeli w środku było samotnie — na zewnątrz żyłam, kochałam, budowałam, wierzyłam.
Nie wiem, czy wybaczę. Ale na pewno nie zapomnę. A może kiedyś — zaakceptuję. Bo, jakkolwiek by to zabrzmiało, moje życie to nie jego wyznanie. To moje lata. Moje serce. Moja historia.
