Musiałam wyprosić z domu własną matkę. Nie mogłam już dłużej znosić jej zachowania.
Kiedy byłam mała, mama była dla mnie całym światem. Jako dziecko wierzyłam, iż mamy najmocniejszą więź na świecie. Opiekowała się mną, kładła do snu, czytała bajki na dobranoc, zaplatała warkocze przed szkołą w naszym przytulnym miasteczku pod Łodzią. Wydawało mi się, iż tak będzie zawsze — ta bliskość, ten spokój, to bezpieczeństwo.
Jednak z biegiem lat zaczęłam zauważać, iż jej troska zmienia się w duszący kontrolę. Obserwowała każdy mój krok: co jem, z kim się przyjaźnię, jaką noszę spódnicę. Wystarczyło, iż choć trochę się sprzeciwiłam, a wybuchała kłótnia pełna łez i krzyku.
— Poświęciłam ci całe swoje życie! A ty… — rzucała mi w twarz, gdy ośmielałam się mieć własne zdanie.
Lata mijały, a sytuacja tylko się pogarszała. Dorosłam, wyszłam za mąż za Piotra, urodziłam syna Michała. Ale mama nie potrafiła dostrzec we mnie dorosłej kobiety. Wpadała do naszego życia bez zapowiedzi, rządziła się w naszej kuchni, dawała wskazówki mojemu mężowi, jakby był jej podwładnym.
— On nie umie trzymać dziecka! — oburzała się. — A ty w ogóle nie nauczyłaś się gotować, co serwujesz swojemu mężowi, hańbo?
Próbowałam delikatnie wyjaśniać, iż teraz mam swoją własną rodzinę, swoje zasady, ale jej słowa przechodziły mimo.
— To mój dom! — upierała się.
I faktycznie tak było. Mieszkaliśmy w mieszkaniu odziedziczonym po babci, co dawało jej złudzenie pełnej władzy nade mną i nad nami wszystkimi.
Jednak wszystko ma swoje granice, a moja nadeszła w pewien fatalny dzień.
Wróciłam zmęczona z pracy, ale szczęśliwa — dostałam awans. Chciałam podzielić się z Piotrem, otworzyć butelkę wina, świętować. Jednak w domu czekał na mnie prawdziwy koszmar. W salonie siedziała mama, naprzeciw której płakał mój Michał, chowając twarz w dłoniach.
— Co się stało? — rzuciłam się do syna, serce ścisnęło się na widok jego łez.
— Babcia powiedziała, iż jesteś złą mamą… Że lepiej mi będzie z nią — szlochał, trzęsąc się cały.
Coś we mnie pękło. Gniew, ból, żal — wszystko zmieszało się w jeden płonący kłębek.
— Przekroczyłaś wszystkie granice, mamo! — mój głos drżał, gotów przejść w krzyk.
Ona tylko wzruszyła ramionami, jakby nic się nie stało:
— Powiedziałam prawdę. Cały czas jesteś w pracy, a dziecko rośnie bez nadzoru. Co z ciebie za matka?
— Co za matka?! — zapytałam, dławiąc się z wściekłości. — A ty byłaś dobrą, kiedy biłaś mnie paskiem za każdą drobnostkę? Kiedy zmuszałaś do życia według twoich zasad, nie dając odetchnąć?
Pierwszy raz dostrzegłam w jej oczach zmieszanie. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale pewność siebie ją opuściła.
— Jesteś niewdzięczna! — rzuciła, ale głos miała już słaby, złamany.
Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam to, co paliło mi duszę:
— Nie jesteś już tu potrzebna. Idź.
Mama wstała, zatrzasnęła drzwi tak, iż szyby zadrżały, i poszła. Od tamtej pory nie wróciła.
Pierwsze dni były piekłem. Wina dusiła mnie, pustka w piersi zdawała się bezkresna. Wciąż pytałam siebie: jak mogłam wyprosić własną matkę? Ale potem przyszła ulga — jakby ciężki kamień spadł z ramion. Dom wypełniła cisza, nieważona jej wiecznym niezadowoleniem. Razem z Piotrem w końcu poczuliśmy się panami własnego życia, własnej rodziny.
A mama… Zamieszkała gdzieś w mieście, wynajęła pokój. Czasem próbuje się skontaktować — dzwoni, pisze krótkie wiadomości. Ale już nie jestem tą małą dziewczynką, którą można zmanipulować poczuciem obowiązku czy manipulacjami. Teraz to ja decyduję, kogo wpuszczać do swojego świata, a kogo trzymać na dystans. I ten wybór jest moim pierwszym krokiem do wolności.
