Musiałam wyprosić mamę z domu. Nie mogłam już dłużej znosić jej zachowania.
Kiedy byłam małą dziewczynką, mama była dla mnie całym światem. W dzieciństwie byłam przekonana, iż mamy najsilniejsze i najcieplejsze relacje na świecie. Troszczyła się o mnie, kładła do snu, czytała bajki na dobranoc i zaplatała mi warkocze przed szkołą w naszym przytulnym miasteczku pod Krakowem. Wydawało mi się, iż ta bliskość, ta więź i to uczucie spokoju będzie trwało wiecznie.
Jednak z wiekiem zaczęłam zauważać, jak jej troska przekształca się w duszący kontrolę. Śledziła każdy mój krok: co jem, z kim się przyjaźnię, jaką spódnicę zakładam. Wystarczyło, iż choć trochę się sprzeciwiłam, a wybuchała awantura pełna łez i krzyków.
— Całe życie poświęciłam dla ciebie! A ty… — rzucała mi prosto w twarz, kiedy odważyłam się mieć swoje zdanie.
Lata mijały, a sytuacja tylko się pogarszała. Dorosłam, wyszłam za mąż za Szymona, urodziłam syna Michała. Ale mama nie chciała widzieć we mnie dorosłej kobiety. Wpadała do nas bez zapowiedzi, rządziła się w kuchni, wydawała polecenia mojemu mężowi, jakby był jej pracownikiem.
— On nie umie trzymać dziecka! — oburzała się. — A ty choćby nie nauczyłaś się gotować, czym karmisz męża, wstydź się!
Próbowałam łagodnie wyjaśnić, iż mam teraz własną rodzinę i własne zasady, ale ignorowała moje słowa.
— To mój dom! — upierała się.
I rzeczywiście tak było. Mieszkaliśmy w mieszkaniu odziedziczonym po babci, co dawało jej iluzję pełnej władzy nade mną, nad nami wszystkimi.
Ale wszystko ma swoje granice, a moje zostały przekroczone pewnego feralnego dnia.
Wróciłam z pracy zmęczona, ale szczęśliwa — awansowano mnie. Chciałam podzielić się z Szymonem, otworzyć butelkę wina, uczcić to. Ale w domu czekał mnie prawdziwy koszmar. W salonie siedziała mama, a naprzeciw niej mój Michał płakał, chowając twarz w dłoniach.
— Co się stało? — rzuciłam się do syna, a serce ścisnęło się na widok jego łez.
— Babcia powiedziała, iż jesteś złą mamą… Że lepiej będzie mi z nią — szlochał, drżąc całym ciałem.
Coś we mnie pękło. Gniew, ból, żal — wszystko zmieszało się w jedną płonącą kulę.
— Przekroczyłaś wszelkie granice, mamo! — mój głos drżał, gotowy przejść w krzyk.
Ona tylko wzruszyła ramionami, jakby nic złego się nie stało:
— Powiedziałam prawdę. Ciągle jesteś w pracy, a dziecko rośnie bez opieki. Jaka z ciebie matka?
— Jaka matka?! — zapytałam, dławiąc się z wściekłości. — A byłaś dobrą, kiedy lałaś mnie paskiem za każdą drobnostkę? Kiedy zmuszałaś mnie do życia według swoich zasad, nie dając mi oddychać?
Po raz pierwszy zobaczyłam w jej oczach zagubienie. Otworzyła usta, by zaprzeczyć, ale pewność siebie ją opuściła.
— Jesteś niewdzięczna! — wyrzuciła z siebie, ale jej głos był już słaby, złamany.
Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam najważniejsze — słowa, które paliły mnie od środka:
— Jesteś tu niepotrzebna. Wyjdź.
Mama wstała, trzasnęła drzwiami tak, iż szyby zadrżały, i wyszła. Od tego czasu nie wróciła.
Pierwsze dni były koszmarem. Wina dusiła mnie, a pustka w sercu wydawała się nieskończona. Ciągle zadawałam sobie pytanie: jak mogłam wyrzucić własną matkę? Ale później przyszło poczucie ulgi — jakby ciężki kamień spadł mi z ramion. W domu zapanowała cisza, już nie obciążona jej wiecznym niezadowoleniem. Z Szymonem w końcu poczuliśmy się gospodarzami własnego życia, własnej rodziny.
A mama… Znalazła sobie jakieś miejsce w mieście, wynajmuje pokój. Czasami próbuje nawiązać kontakt — dzwoni, pisze krótkie wiadomości. Ale ja już nie jestem tą małą dziewczynką, którą można złapać na haczyk poczuciem obowiązku czy manipulacjami. Teraz sama decyduję, kogo wpuszczać do mojego świata, a kogo trzymać na dystans. Ten wybór to mój pierwszy krok do wolności.
