Musiałam poprosić teściową, aby oddała klucze: przestałam czuć się gospodynią we własnym domu.
Kiedy zgodziłam się, by teściowa miała klucze do naszego mieszkania, choćby nie przyszło mi do głowy, iż może to stać się problemem. Dopiero co wzięliśmy ślub, byliśmy pełni zapału i nadziei, zaczynaliśmy wspólne życie od nowa, wierząc, iż wszystko będzie dobrze, po ludzku, po rodzinnemu.
Mój mąż, Piotr, powiedział wtedy:
— Niech mama ma kopię. Na wszelki wypadek. Gdyby coś się stało… Żeby mogła podlewać kwiaty, odebrać paczkę.
Skinęłam głową. Chciałam pokazać, iż ufam, iż nie jestem z tych synowych, które od razu stawiają mury. Chciałam być otwarta, elastyczna, nowoczesna.
Na początku było tak, jak mówił. Teściowa pojawiała się rzadko, zawsze uprzedzała, przynosiła kiszone ogórki, pierogi, świeże ciasto. Uśmiechała się, pytała, czy nie trzeba pomocy. Myślałam: „Niech będzie, dla niej to ważne, a ja wytrzymam”. choćby uśmiechałam się w odpowiedzi — szczerze, z chęci bycia dobrą.
Ale z miesiąca na miesiąc te wizyty stawały się coraz mniej przypadkowe, coraz bardziej natrętne. W końcu przestała dzwonić przed przyjściem. Po prostu wkładała klucz do zamka — i wchodziła. Kilka razy obudził mnie dźwięk garnków — teściowa była już w kuchni, smażyła coś, stukała, hałasowała. Pewnego razu wyszłam z sypialni w szlafroku, bez makijażu, i zastałam ją z kubkiem herbaty na mojej kanapie.
— Upiekłam szarlotkę, przyniosłam. Masz, poczęstuj się! — powiedziała, jakby nigdy nic.
Milczałam. Znowu. Bo „to przecież mama”, bo „ona taka dobra”, bo „tak nie wypada”. Mówiłam Piotrowi:
— Może powinniśmy z nią jakoś pogadać?
A on tylko machał ręką:
— No co ty, nie przesadzaj. Matki bywają takie. Ona przecież z dobrego serca…
A we mnie rosła niepewność. Bo z każdą jej wizytą moja przestrzeń kurczyła się. Zaczęła układać słoiki w szafkach po swojemu, wyrzuciła moje stare przyprawy, mówiąc: „To już dawno przeterminowane”. Przyniosła swoje ręczniki — „tak mi wygodniej” — a potem choćby kosmetyki: krem, szczotkę, pastę do zębów. Jakby to też było jej mieszkanie.
Czułam, iż tracę nie tylko spokój, ale i siebie. Miejsce, które miało być naszym gniazdem, stawało się jej dodatkowym terytorium. Byłam jak sublokatorka we własnym domu. A Piotr — wciąż z tym samym łagodnym spojrzeniem: „No, mamie nie wypada odmówić…”
Przełom nastąpił w sobotę. Obudziłam się wcześnie, zaparzyłam kawę, usiadłam w szlafroku przy oknie i pomyślałam: „Wreszcie cisza, można po prostu być sobą”. Właśnie uniosłam kubek — gdy usłyszałam dźwięk klucza w zamku. Znów przyszła.
— Cześć! — zawołała radośnie, przechodząc obok mnie z torbą. — Pomyślałam, iż może chcesz mojego ciasta. Zaraz podgrzeję kawałek!
Ale nie chciałam już ciasta. Nie chciałam wizyt, troski, jej głosu i zapachów. Chciałam ciszy. Chciałam — pierwszy raz od dawna — decydować, kto i kiedy może wejść do mojego domu.
Tego samego wieczoru zebrałam się na odwagę. Zadzwoniłam do niej:
— Pani Danuto… proszę, niech pani odda klucz. To dla mnie naprawdę ważne.
W słuchawce zapadła cisza. Potem usłyszałam ciche, urażone:
— Myślałam, iż mi ufacie…
Ale tym razem się nie tłumaczyłam. Bo po raz pierwszy zrobiłam krok nie dla kogoś, a dla siebie.
Następnego dnia wręczyła mi pęk kluczy. Patrzyła z żalem, z dezorientacją, z chłodem. Ale gdy spojrzałam jej w oczy, zobaczyłam — granica została postawiona. I nie pozwolę jej przekroczyć.
Teraz, gdy wracam z pracy i sama otwieram drzwi, wiem: w domu czeka mnie tylko cisza. Tylko moje rzeczy stoją tam, gdzie je zostawiłam. Mój kubek w kuchni. Moja muzyka w głośniku. Moje życie — bez naruszeń i nieproszonych gości.
Tak, bolało. Ale zrozumiałam: miłość nie usprawiedliwia wtargnięcia. choćby bliscy muszą rozumieć, iż każdy ma swoje terytorium. Wreszcie znów czuję: to mój dom. A ja — jego gospodyni. I to uczucie jest warte wszystkiego.
