Mój syn powiedział, iż podarował mi dom na wsi, ale gdy przyjechaliśmy, poczułem, iż ziemia usuwa się spod moich stóp.

Mój syn powiedział mi, iż podarował mi domek na wsi, ale gdy dotarliśmy na miejsce, poczułem, jak podłoże ślizga się pod stopami. Nazywam się Ricardo i mam 78 lat.
Nigdy nie przypuszczałem, iż będę zwracał się po radę do nieznajomych, a jednak tutaj jestem. Potrzebuję waszej opinii.
Większość dorosłego życia spędziłem jako samotny ojciec. Moja żona, Emilia, zmarła na raka, kiedy nasz syn Miguel miał zaledwie dziesięć lat (dziś ma 35). To był bardzo trudny okres, ale przetrwaliśmy go razem. Od tamtej chwili stanowiliśmy tylko my dwaj przeciwko światu. Starałem się być jednocześnie matką i ojcem, pracując nieustannie, by dać mu jak najwięcej szans w życiu.
Miguel wyrosnął na porządnego chłopaka. Oczywiście miał chwile buntu, ale przeważnie był miły, pracowity i wydawał się rozsądny. Szkoła szła mu dobrze, dostał częściowe stypendium na uczelnię, a po studiach zapewnił sobie dobrą posadę w sektorze finansowym.
Zawsze byłem z niego dumny, obserwując, jak staje się udanym dorosłym. Pozostaliśmy blisko, choćby po jego wyprowadzce: regularnie rozmawialiśmy telefonicznie i spotykaliśmy się przy wspólnej kolacji przynajmniej raz w tygodniu.
Tato rzekł, nie potrafiąc spojrzeć mi w oczy . Przepraszam. Wiem, iż mówiłem, iż to będzie mały domek, ale to będzie dla ciebie lepsze. Tutaj będą się tobą opiekować.
Opieką? Nie potrzebuję nikogo! Jestem całkowicie niezależny. Dlaczego mnie okłamałeś?
Proszę, tato w końcu Miguel spojrzał mi w oczy, a w nich było pełne błagania spojrzenie.
Ostatnio zapominasz różne rzeczy. Martwi mnie, iż mieszkasz sam. To miejsce ma świetne udogodnienia i zawsze będzie ktoś w pobliżu, jeżeli będziesz potrzebował pomocy.
Zapominać? Każdy od czasu do czasu coś zapomina! wykrzyknąłem, łzy gniewu spływały po twarzy.
To nieprawda, Miguelu. Zabierz mnie natychmiast do domu.
Miguel pokręcił głową, po czym podzielił się najgorszą wiadomością dnia:
Nie mogę tego zrobić, tato. Ja już sprzedałem dom.
Czułem, jak podłoże znów się pod moimi stopami rozpływa.
Wiedziałem, iż zgodziłem się na sprzedaż, ale myślałem, iż mam jeszcze sporo czasu. Chciałem poznać nowych właścicieli, wybrać dobrą rodzinę i wyjaśnić im, jak dbać o stary dąb w ogrodzie.
Dlatego to, co wydarzyło się nieco ponad rok temu, wstrząsnęło mną do głębi. Była to wtorkowa noc, gdy Miguel pojawił się w moim domu, wyraźnie podekscytowany.
Tato powiedział mam wspaniałą wiadomość! Kupiłem ci domek na wsi!
Domek? Miguel, o czym ty mówisz?
To idealne miejsce, tato. Ciche, spokojne dokładnie to, czego potrzebujesz. Pokochasz to!
Byłem zdumiony. Przeprowadzka do domu oddalonego od wszystkiego wydawała się krokiem zbyt dużym.
Miguel, nie musiałeś tego robić. Dobrze mi tutaj.
Lecz on nalegał:
Nie, tato, zasługujesz na to. Dom, w którym teraz mieszkasz, jest za duży dla jednej osoby. Nadszedł czas na zmianę. Zaufaj mi, będzie wspaniale.
Przyznałem, iż byłem sceptyczny. Nasz rodzinny dom był dla nas miejscem przez ponad trzydzieści lat. Tam dorastał Miguel, tam Emilia i ja budowaliśmy nasze życie. Ale mój syn był tak przekonany i tak pełen entuzjazmu, iż uwierzyłem w jego decyzję.
W końcu zawsze byliśmy wobec siebie szczerzy.
Mimo wątpliwości zgodziłem się przeprowadzić się i sprzedać dom. W kolejnych dniach pakowałem rzeczy i przygotowywałem się do wyjazdu, a Miguel zajmował się większością formalności. Zapewnił mnie, iż wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Był tak troskliwy, iż zepchnąłem na bok swoje obawy.
Nadszedł wreszcie dzień wyjazdu do nowego miejsca. Gdy wsiadaliśmy do samochodu, Miguel wymieniał się o wszystkich udogodnieniach nowego lokum. Im dalej odjeżdżaliśmy od miasta, tym bardziej narastało we mnie uczucie dyskomfortu.
Krajobraz stawał się coraz bardziej ponury. To nie były te malownicze pola, które wyobrażałem sobie: brak zielonych wzgórz, brak przyjaznych widoków. Zamiast sąsiadów i tętniących życiem ulic, rozciągały się puste, nijakie pola i opuszczona farma.
Domki, które kiedyś podziwiałem i rozważałem zakup, gdy Emilia wciąż była z nami, były przytulne, otoczone przyrodą. Ten widok był zupełnie inny.
Miguel zapytałem czy jesteśmy na dobrej drodze? To nie przypomina pole, które sobie wyobrażałem.
Upewniał mnie, iż jedziemy we adekwatnym kierunku, ale zauważyłem, iż unika mojego wzroku.
Po około godzinie skręciliśmy na długą, krętą ścieżkę. Na jej końcu stał duży, jednolity budynek. Serce zamarło, gdy odczytałem napis: Sunset Haven.
To nie był domek. To był dom opieki dla seniorów.