Mój syn podszedł do nieznajomego w restauracji — powiedział coś, czego nigdy nie zapomnę.

Mój syn podszedł do obcego w restauracji i powiedział coś, czego nigdy nie zapomnę. To miał być zwykły niedzielny brunch tylko mój syn Kacper, ja i stos naleśników tak wysoki, iż aż mu oczy błyszczały. Ale w gwarze talerzy i cichych rozmów w Barze Pod Kogutem stało się coś niezwykłego. Coś, co przypomniało mi, iż dziecięce serce widzi to, czego dorośli często nie dostrzegają.

Sączyłam kawę, ledwie słuchając Kacpra, który opowiadał o szkolnym projekcie, gdy nagle zauważyłam, jak jego wzrok zatrzymuje się na kimś za moimi plecami. Zanim zdążyłam zapytać, co go tak zaintrygowało, zsunął się z czerwonej skórzanej ławy, zostawiając niedopitą szklankę soku pomarańczowego.

Kacper? zawołałam zaskoczona, ale nie odpowiedział. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak idzie prosto do mężczyzny siedzącego samotnie w rogu. Miał zmęczoną twarz długie, splątane włosy, zaniedbaną brodę, wytarty płaszcz na zgarbionych ramionach. Wpatrywał się w zimną kawę przed sobą; talerz z niedojedzonymi frytkami odsunięty na bok.

Ścisnęło mnie w piersi. Nie znaliśmy go. A jeżeli ten człowiek się zdenerwuje? Albo przestraszy? Zerwałam się, ale zanim do nich dotarłam, Kacper zatrzymał się przy stoliku. Stał tam, mały i jasny w przyćmionym świetle baru.

Usłyszałam, jak mówi dźwięcznym głosem: Pan jest głodny? Może pan wziąć moje naleśniki, jeżeli chce.

Mężczyzna podniósł wzrok, zaskoczony. Jego szare, zmęczone oczy spotkały się z szeroko otwartym spojrzeniem Kacpra. Na moment cały bar jakby zastygł. Widełki zawisły w powietrzu. I ja też stanęłam jak wryta, serce walące jak młot.

Mężczyzna otworzył usta, ale nie wydał dźwięku. Spojrzał na talerz Kacpra, potem z powrotem na mojego syna. Coś się zmieniło w jego twarzy jak pęknięcie w murze, o którym nie wiedziałam, iż może się rozpaść.

Kacper, wróć, kochanie powiedziałam cicho, starając się nie sprawić im przykrości.

Ale zanim podeszłam, mężczyzna odezwał się niskim, szorstkim głosem, jak zepsuty gramofon. Dziękuję, mały powiedział. Ale zostaw sobie naleśniki. Ty ich bardziej potrzebujesz.

Kacper się nie ruszył. Mama mówi, iż nikt nie powinien jeść sam, jeżeli nie chce. Może pan usiąść z nami, jeżeli pan ma ochotę. Mamy miejsce.

Oczy mężczyzny zamrugały, wilgotne. Jego dłonie spracowane, z brudem pod paznokciami lekko drżały. To bardzo miłe z twojej strony, mały wyszeptał.

Podeszłam do nich, kładąc dłoń na ramieniu Kacpra. Przepraszam zaczęłam, ale mężczyzna pokręcił głową.

Niech pani nie przeprasza. Wasz chłopiec ma więcej serca niż większość ludzi, których spotkałem.

Zapadła cisza. Bar powoli wrócił do gwaru, ale nasz kąt wydawał się poza czasem.

Spojrzałam na twarz nieznajomego. Pod brudem i splątanymi włosami był po prostu człowiek. Zmęczony, może głodny. Z pewnością samotny.

Chce pan do nas dołączyć? zapytałam, sama zaskoczona swoimi słowami.

Zawahał się, spojrzał na drzwi, jakby miał uciec. Ale Kacper uśmiechnął się szeroko i przesunął w ławce, klepiąc miejsce obok siebie.

I po prostu, mężczyzna wziął swoją filiżankę i przysiadł się do nas. Kiedy usiadł, stara skóra zatrzeszczała. Uśmiechnął się do Kacpra nieśmiało, ale z wdzięcznością, która ścisnęła mnie za gardło.

Ja jestem Kacper! oznajmił mój syn, dumnie wbijając widelec w naleśnika. A pan jak się nazywa?

Mężczyzna odchrząknął. Jestem Wiesiek powiedział. Kiedyś mówili na mnie Wiesio, ale Wiesiek teraz wystarczy.

Skinęłam na kelnerkę, zamówiłam kolejną kawę i czysty talerz. Uniosła brew, ale tylko przytaknęła Wiesi