Gdy mój syn i jego żona postanowili sprzedać letniskowy domek, który im podarowałam, złamali mi serce.
Kiedy mój syn Krzysztof oznajmił, iż zamierza się ożenić, moje serce wypełniło się radością. Trzy lata wcześniej owdowiałam, a samotność stała się ciężkim brzemieniem na moich ramionach. Mieszkając w małym miasteczku na południu Polski, marzyłam, by zaprzyjaźnić się z synową, pomagać wychowywać wnuki, znów poczuć ciepło rodziny. ale nic nie potoczyło się tak, jak się spodziewałam, a ich decyzja o sprzedaży darowanego przeze mnie domku okazała się kroplą, która przelała czarę goryczy.
Z synową, Kingą, od początku było trudno. Starałam się nie wtrącać w życie Krzysztofa i Kingi, choć wiele w jej zachowaniu mnie raziło. Ich mieszkanie tonęło w kurzu – Kinga rzadko brała się za porządki. Milczałam, bojąc się kłótni, ale w sercu drżało o syna. Jeszcze bardziej przygnębiało mnie, iż Kinga prawie nie gotowała. Krzysztof jadał półprodukty lub drogie kolacje w restauracjach. Widziałam, jak mój syn utrzymuje rodzinę własną pensją, podczas gdy Kinga wydaje swoją skromną wypłatę na salony piękności i ubrania. ale trzymałam język za zębami, by nie wywołać waśni.
Aby wesprzeć syna, zaczęłam zapraszać go po pracy do siebie. Gotowałam domowe jedzenie – żurek, pierogi, schabowego – mając nadzieję, iż poczuje ciepło rodzinnego domu. Pewnego dnia, przed urodzinami Kingi, zaproponowałam pomoc w przygotowaniu przyjęcia. „Nie trzeba – odparła szorstko. – Zamówimy kolację w restauracji. Nie mam zamiaru stać przy garach i wyglądać na swoim święcie jak wyciśnięta cytryna.” Jej słowa zabolały. „Za moich czasów kobieta wszystko ogarniała sama – odparłam. – A restauracje to takie drogie!” Kinga wybuchnęła: „Nie liczcie nam pieniędzy! Sami zarabiamy i nie potrzebujemy waszej pomocy!” Zamilkłam, ale jej wyniosłość zraniła mnie do głębi.
Minęło kilka lat. Kinga urodziła dwoje dzieci – moich ukochanych wnuków, Zosię i Wojtka. ale ich wychowanie wprawiało mnie w przerażenie. Dzieci były rozpieszczone, niczego im nie odmawiano. Zasypiały po północy, wpatrzone w telefony i tablety, nie znając pojęcia porządku. Bałam się odezwać – nie chciałam odstraszyć syna i synowej. Milczenie stało się moją zbroją, ale równocześnie wyczerpywało mą duszę.
Aż tu nagle Krzysztof rzucił mi w twarz wieścią, od której do dziś nie mogę się otrząsnąć. On i Kinga postanowili sprzedać domek letniskowy, który im rok wcześniej podarowałam. Ten domek, ukryty wśród sosen i brzóz nad rzeką, był sercem naszej rodziny. Mój nieżyjący mąż, Jan, uwielbiał to miejsce. Spędzaliśmy tam każde lato, uprawialiśmy warzywa, pielęgnowaliśmy sad pełen jabłoni i śliw. Po jego śmierci jeszcze kilka lat tam jeździłam, ale sił do pracy w ogrodzie już brakło. Z ciężkim sercem podarowałam domek Krzysztofowi, wierząc, iż będzie tam wypoczywał z rodziną, iż dzieci będą oddychać świeżym powietrzem, kąpać się w czystej rzece.
Lecz Kinga nie znalazła w nim uroku. „Ubralnia na dworze, wodę ze studni nosić – to nie wypoczynek – oświadczyła. – Lepiej pojedziemy nad morze!” Krzysztof poparł żonę: „Mamo, jaka tam rozrywka? Nam to niepotrzebne. Sprzedamy i pojedziemy do Grecji.” Zaniemówiłam z żalu. „A co z pamięcią o ojcu? – wybuchnęłam. – Myślałam, iż będziecie tam spędzać czas razem!” ale syn tylko wzruszył ramionami: „Nie mamy na to ochoty. To nie dla nas.”
Moje serce pękło. Ten domek to nie tylko ziemia – to wspomnienia naszych szczęśliwych dni, śmiechu męża, jego marzeń, by dzieci i wnuki pokochały to miejsce tak samo jak on. A teraz sprzedadzą go, jak niepotrzebny grat, za kilka dni na zagranicznym kurorcie. Czuję się zdradzona – nie tylko przez syna, ale i przez własną naiwność. Latami milczałam, by zachować pokój w rodzinie, ale teraz rozumiem: moje milczenie pozwoliło im zapomnieć o tym, co naprawdę ważne. I ten ból, zdaje się, nigdy nie przestanie piec.
