Mój syn był moim przyjacielem i opoką przez całe życie, ale po ślubie staliśmy się sobie obcy.
Mój jedyny syn, Bartek, zawsze był złotym chłopcem uczynny, serdeczny, zawsze gotów pomóc. Takim wyrósł, takim pozostał jako dorosły mężczyzna. Dopóki się nie ożenił, byliśmy nierozłączni: spotykaliśmy się często, godzinami gadaliśmy o błahostkach, dzieliliśmy troski i radości, wspieraliśmy się nawzajem. Oczywiście, zachowując zdrowy rozsądek nie wtrącałam się w jego życie bardziej, niż trzeba. Ale wszystko się zawaliło, gdy w jego życiu pojawiła się ona Kinga.
Na ślub Kinga i Bartek dostali od rodziców mieszkanie w samym sercu Warszawy, świeżo wyremontowane. Stało się ich własnością, ich przytulnym gniazdkiem. Nigdy mnie tam nie zaprosili, ale Bartek pokazał mi zdjęcia na telefonie: jasne ściany, nowe meble, ciepły klimat. Po śmierci męża zostałam z pustym portfelem, więc postanowiłam oddać młodym prawie całą swoją biżuterię złote łańcuszki, pierścionki, kolczyki, zbierane latami. Powiedziałam Kindze: jeżeli chcecie je przetopić, nie mam nic przeciwko. Chciałam im pomóc, wesprzeć na starcie.
Ale Kinga Od razu pokazała, jaka jest. Kobieta z charakterem cięta jak brzytwa. Zauważyłam, jak przegląda koperty z weselnymi prezentami, wypatrując, ile w nich złotówek. Jej ciekawość mnie zaniepokoiła. Z jednej strony, taki spryt mógłby się przydać dobrej żonie, ale z drugiej lepiej mieć się na baczności. Dzisiejsze kobiety często traktują męża jak bankomat, wydają jego pieniądze jak własne, a potem biorą rozwód, zabierają połowę i szukają następnej ofiary. Nie życzę Bartkowi takiego losu, ale niepokój gryzie mnie od środka.
Pół roku po ślubie Kinga oznajmiła, iż nie chce dzieci. Nie teraz mówiła w tej kawalerce to niemożliwe. Rozkładała ręce: Co mam robić? Nie chcę brać kredytu, a nie wiadomo, kiedy nas będzie stać na większe mieszkanie. Bartek jeszcze nie jest prezesem. Rozważała to na głos, ale słyszałam w jej głosie wyrachowanie. A ja mieszkam w domu, który zaczynał budować mój nieżyjący mąż. Dom stoi niedokończony, z dziurami w ścianach. Zimą mróz przechodzi przez kości emerytura nie starcza na ogrzewanie. I wtedy Kinga rzuciła: Sprzedaj dom, kup sobie kawalerkę, a resztę daj nam na nowe mieszkanie. Wtedy pomyślimy o dzieciach.
Rozumiecie, o co chodzi? Chce, żeby ja, stara i schorowana, zamknęła się w kliteczce, podczas gdy oni zabraliby wszystko, co najlepsze. A potem, kto wie, może jeszcze spławiliby mnie do Domu Opieki. Na początku myślałam, żeby się zgodzić gdyby tylko pomagali mi finansowo raz w miesiącu. Ale teraz? Ani myślę! Z kimś takim jak Kinga trzeba mieć oczy dookoła głowy można spodziewać się każdego numeru.
Po tej rozmowie Bartek odwiedził mnie kilka razy. Delikatnie zasugerował, iż jej pomysł nie jest taki zły: Po co ci duży dom? W mieszkaniu byłoby wygodniej, tańsze opłaty. Stałam twardo: Miasto się rozrasta, za 5-10 lat dom będzie więcej wart. Moja działka już nie jest na odludziu, sprzedawać teraz to głupota. Kiedyś zaproponowałam: zamieńmy się. Oni wprowadzają się do mojego domu, a ja do ich kawalerki. W końcu to to samo, prawda? Ale Kinga odmówiła. Nie podobało jej się, iż dom wymaga remontu i nakładów, podczas gdy ja miałabym wygodnie w ich gotowym mieszkaniu. Ona chce komfortu, choćby jeżeli moja propozycja byłaby bardziej opłacalna. Taka już jest i nic się na to nie poradzi.
Potem ciężko zachorowałam. Leżałam w łóżku, bez sił, by wstać gorączka, kaszel, ćmiący ból głowy. Zadzwoniłam do Bartka, błagając, żeby przyjechał, przyniósł zakupy, leki. Wiedziałam, iż młodzi mają mało czasu, ale nie byłam w stanie choćby zagotować wody. Dawniej nigdy bym nie pomyślała, iż mógłby mnie zostawić samą. A teraz? Przyszedł dopiero następnego dnia. Przygotował jakieś proszki Gripex, zostawił na stole otwarte opakowanie aspiryny (pewnie przeterminowanej), wzruszył ramionami i poszedł. Na szczęście przyjaciółka mnie uratowała przyniosła zupę, leki, wszystko, co trzeba. A gdyby jej nie było? Co by się ze mną stało?
Mój syn był moim światłem, moją podporą. Ufałam mu bezgranicznie był więcej niż synem, był przyjacielem, częścią mnie. Ale małżeństwo wszystko wymazało. Staliśmy się obcy, a ja jestem bezsilna, by to zmienić. To moje jedyne dziecko, moja miłość, duma, ale teraz widzę: jego serce już nie jest ze mną. Wybrał ją. Kinga stanęła między nami jak mur, a ja zostałam po drugiej stronie samotna, porzucona, niepotrzebna. Rozum mówi: więź jest zerwana. Czas, by wybrał matkę czy żonę. I wybór jest oczywisty jak słońce w południe. Ale serce wciąż ma nadzieję, iż przypomni sobie, kim dla niego byłam, iż wróci. Choć z każdym dniem ta nadzieja topnieje jak śnieg w marcowym słońcu.
