Mój mąż przyprowadził do domu drugą żonę zgodziłam się, ale mój jeden warunek zostawił go z niczym
Byłam żoną Daniela przez dziesięć lat, gdy moje życie potoczyło się w nieoczekiwanym kierunku.
Kiedy go poślubiłam, był ambitnym człowiekiem z wielkimi marzeniami. Stałam przy nim przez każdą noc spędzoną w pracy i każdy finansowy kryzys. Razem zbudowaliśmy jego małą firmę importową w prężne przedsiębiorstwo.
Ale sukces go zmienił.
Gdzieś po drodze Daniel zamienił pokorę na arogancję. Przestał widzieć we mnie partnerkę, a zaczął traktować jak mebel zawsze obecny, zawsze niezawodny, nigdy niepotrzebujący uwagi.
Zauważyłam tę zmianę w drobiazgach: jak przerywał mi podczas kolacji z przyjaciółmi, jak machnął ręką, gdy wyrażałam opinię, jak przedstawiał mnie jako moją żonę, Małgorzatę, choćby na mnie nie patrząc.
Mimo to zostałam. Nie dlatego, iż nie mogłam odejść, ale wierzyłam, iż małżeństwo to przetrwanie burz razem. Myślałam, iż mężczyzna, w którym się zakochałam, wciąż jest gdzieś w środku tego, który teraz więcej czasu spędzał w salach konferencyjnych niż w naszym salonie.
**Dzień, w którym ją przyprowadził**
Był wtorkowy wieczór, stałam w kuchni, wyjmując z piekarnika pieczonego kurczaka, gdy usłyszałam otwierające się drzwi. Głos Daniela nagle zabrzmiał inaczej dziwnie oficjalnie, ale i podekscytowany.
Potem usłyszałam inny głos. Kobiecy.
Gdy weszli do kuchni, zamarłam.
Daniel stał tam w swoim dopasowanym garniturze, jedną rękę trzymając w kieszeni, drugą opierając na ramieniu młodej kobiety, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia cztery lata. Miała miękkie brązowe włosy, nieskazitelną cerę i nerwowy uśmiech.
Małgorzato powiedział swobodnie to jest Klara. Będzie moją drugą żoną.
Przez chwilę myślałam, iż źle usłyszałam.
Twoją co? zapytałam powoli.
Drugą żonę powtórzył, jakby ogłaszał rozbudowę firmy. Nadszedł czas, aby nasza rodzina ewoluowała. Klara zamieszka z nami i oczekuję, iż ją zaakceptujesz. To dla dobra rodziny, Małgorzato. przez cały czas będziesz miała wszystko, czego potrzebujesz.
Ostrożnie odstawiłam brytfannę, bo gdybym ścisnęła ją mocniej, mogłaby się rozpaść. Mówił, jakbym powinna być wdzięczna, jakby moje uczucia były nieistotne.
Nie wiedział jeszcze, iż w tej chwili coś we mnie pękło.
Spojrzałam na Klarę. Unikała mojego wzroku, wyraźnie skrępowana.
Wtedy odwróciłam się do Daniela i powiedziałam: Dobrze. Zgadzam się. Ale pod jednym warunkiem.
Daniel uniósł brew, spodziewając się błagania albo protestu, a nie zgody. Jakim warunkiem?
Cały majątek, aktywa i udziały w twojej firmie zostaną przepisane na nas trójkę ciebie, mnie i Klarę w równych częściach. A przez rok, jeżeli ktoś z nas odejdzie, jego udział automatycznie przejdzie na pozostałych dwóch. Bez wyjątków.
Roześmiał się, myśląc, iż blefuję. Zawsze byłaś praktyczna, Małgorzato. Wiesz, iż ja nigdzie się nie wybieram, więc dobrze zgadzam się.
Klara zawahała się. Ja nie wiem
Daniel przerwał jej. To tylko formalność. Będziesz zabezpieczona, Klaro. Podpisz.
I tak dokumenty zostały sporządzone, podpisane i złożone.
**Rok cichych zmian**
Daniel zakładał, iż życie toczy się dalej, a on pozostanie jego centrum. I w pewnym sensie pozwoliłam mu w to wierzyć. Na zewnątrz grałam rolę ugodowej żony. Uśmiechałam się na przyjęciach, witałam Klarę w domu i nie robiłam scen.
Ale w głębi duszy podjęłam decyzję: potraktuję Klarę nie jak rywalkę, ale jak sojuszniczkę.
Pierwsze tygodnie były niezręczne. Klara trzymała się w swoim pokoju, wyraźnie skrępowana w moim towarzystwie. Przerwałam lody, zapraszając ją na targ. Szłyśmy między straganami z warzywami i kwiatami, a ja opowiadałam jej o sprzedawcach jak pani Nowak sprzedaje sery od czterdziestu lat, jak syn piekarza raz dał mi chleb za darmo, gdy z Danielem ledwo wiązaliśmy koniec z końcem.
Powoli Klara zaczęła się otwierać. Śmiała się z mojego suchego humoru, pomagała w kuchni, a choćby dołączała do moich porannych spacerów.
Nie minęło dużo czasu, zanim Klara zobaczyła to, co ja widziałam od lat: arogancję Daniela, jego zwyczaj podejmowania decyzji bez słuchania innych, jego potrzebę kontroli.
Pewnego wieczoru, po tym jak zbył jej opinię przy stole w obecności gości, znalazłam ją w kuchni, wpatrzoną w filiżankę herbaty.
On tak z tobą też? zapytała cicho.
Skinęłam głową. To nie ty, Klaro. To on się taki stał.
To był pierwszy raz, gdy spojrzała na mnie naprawdę nie jak na pierwszą żonę, którą miała zastąpić, ale jak na inną osobę uwięzioną w tej samej pozłacanej klatce.
**Trzy miesiące przed rocznicą umowy** Daniel wyjechał w podróż służbową. Tej nocy Klara zapukała do moich drzwi.
Muszę ci coś powiedzieć zaczęła. Nie wyszłam za niego z miłości. Moi rodzice byli w długach, a on zaproponował, iż je spłaci, jeżeli się zgodzę. Myślałam iż może da się to jakoś przeżyć. Ale nie mogę. Nie w ten sposób.
Położyłam dłoń na jej ramieniu. Masz wybór, Klaro. Większy, niż myślisz.
Od tej pory zaczęłyśmy rozmawiać otwarcie, dzieląc się frustracjami i marzeniami. A gdzieś po drodze narodził się pomysł początkowo nieśmiały, aż w końcu stał się planem.
**Dzień odwrócenia sytuacji**
Rocznica nadeszła w szary, deszczowy poranek. Daniel siedział na czele stołu, pewny siebie jak zawsze.
No cóż powiedział, sącząc kawę przetrwaliśmy rok. Mówiłem ci, Małgorzato, iż nie ma się czym martwić.
Uśmiechnęłam się. Masz rację, Danielu. Dlatego Klara i ja mamy coś dla ciebie.
Klara przesunęła po stole kopertę. W środku były dwa podpisane dokumenty moje i jej pozwy o rozwód.
Oczy Daniela rozszerzyły się. Co to ma znac
