Byłam żoną Daniela przez dziesięć lat, gdy moje życie niespodziewanie się zmieniło.
Gdy wychodziłam za niego, był ambitnym mężczyzną z wielkimi marzeniami. Stałam u jego boku podczas każdej nieprzespanej nocy i trudności finansowych. Razem zbudowaliśmy jego małą firmę importową w prężnie rozwijające się przedsiębiorstwo.
Ale sukces go zmienił.
Gdzieś po drodze Daniel zamienił pokorę na arogancję. Przestał widzieć we mnie partnerkę, a zaczął traktować jak element wyposażenia zawsze obecny, niezawodny, niewymagający uwagi.
Zauważyłam tę zmianę w drobiazgach: gdy przerywał mi podczas kolacji, gdy machnął ręką, gdy wyrażałam opinię, gdy przedstawiał mnie jako moja żona, Małgorzata, choćby na mnie nie patrząc.
Mimo to zostałam. Nie dlatego, iż nie mogłam odejść, ale wierzyłam, iż małżeństwo to przetrwanie burz razem. Myślałam, iż mężczyzna, w którym się zakochałam, wciąż jest gdzieś w środku tego, który teraz spędzał więcej czasu w zebraniach niż w naszym salonie.
**Dzień, gdy przyprowadził ją do domu**
Był wtorkowy wieczór. Stałam w kuchni, wyjmując pieczonego kurczaka z piekarnika, gdy usłyszałam otwierające się drzwi. Głos Daniela rozległ się w przedpokoju ale brzmiał inaczej, z nutą formalności i dziwnego podniecenia.
Wtedy usłyszałam kolejny głos. Kobiecy.
Gdy weszli do kuchni, zamarłam.
Daniel stał w swoim dopasowanym garniturze, jedną rękę trzymał w kieszeni, drugą położył na ramieniu młodej kobiety, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia cztery lata. Miała miękkie brązowe włosy, nieskazitelną cerę i nerwowy uśmiech.
Małgorzato, powiedział swobodnie, to jest Klara. Będzie moją drugą żoną.
Przez chwilę myślałam, iż źle usłyszałam.
Twoją co? spytałam powoli.
Drugą żoną, powtórzył, jakby ogłaszał rozbudowę firmy. To czas, by nasza rodzina ewoluowała. Klara będzie z nami mieszkać, i oczekuję, iż ją zaakceptujesz. To dla dobra rodziny, Małgorzato. Wciąż będziesz miała wszystko, czego potrzebujesz.
Odstawiłam brytfannę ostrożnie, bojąc się, iż jeżeli zaciśnę palce mocniej, coś się roztrzaska. Mówił, jakbym powinna być wdzięczna, jakby moje uczucia były nieważne.
Nie wiedział jeszcze, ale w tamtej chwili coś we mnie pękło.
Spojrzałam na Klarę. Unikała mojego wzroku, wyraźnie niezręczna.
Wtedy odwróciłam się do Daniela i powiedziałam: Dobrze. Zgadzam się. Ale pod jednym warunkiem.
Daniel uniósł brwi, spodziewając się błagania lub protestu, nie zgody. Jakim?
Cały majątek, akcje firmy muszą zostać przepisane na nas troje ciebie, mnie i Klarę po równo. I przez rok, jeżeli ktoś odejdzie, jego część automatycznie przejdzie na pozostałych. Bez wyjątków.
Roześmiał się, myśląc, iż blefuję. Zawsze byłaś praktyczna, Małgorzato. Wiesz, iż ja nigdzie nie odchodzę, więc dobrze zgadzam się.
Klara zawahała się. Ja nie wiem
Daniel przerwał jej. To tylko formalność. Będziesz zabezpieczona, Klaro. Podpisz.
I tak dokumenty zostały sporządzone, podpisane i złożone.
**Rok cichych zmian**
Daniel zakładał, iż życie będzie toczyć się dalej, z nim w centrum. I w pewnym sensie pozwoliłam mu w to wierzyć. Na zewnątrz grałam rolę ugodowej żony. Uśmiechałam się na przyjęciach, witałam Klarę w domu, nie robiłam scen.
Ale prywatnie podjęłam decyzję: potraktuję Klarę nie jak rywalkę, ale jak sojuszniczkę.
Pierwsze tygodnie były niezręczne. Klara trzymała się swojego pokoju, wyraźnie skrępowana moją obecnością. Przerwałam lody, zapraszając ją na targ. Szłyśmy między straganami z warzywami i kwiatami, a ja opowiadałam jej o sprzedawcach jak pani Nowak sprzedawała ser od czterdziestu lat, jak syn piekarza raz dał mi chleb za darmo, gdy z Danielem byliśmy bez grosza.
Powoli Klara zaczęła się rozluźniać. Śmiała się z mojego suchego humoru, pomagała w kuchni, choćby dołączała do porannych spacerów.
Nie minęło dużo czasu, a Klara zobaczyła to, co ja widziałam od lat: arogancję Daniela, jego nawyk podejmowania decyzji bez słuchania, ciągłą potrzebę kontroli.
Pewnego wieczoru, gdy zignorował jej opinię przy stole w obecności gości, znalazłam ją w kuchni, wpatrzoną w herbatę.
On tak robi i z tobą? spytała cicho.
Skinęłam głową. To nie ty, Klaro. To on się takim stał.
Wtedy po raz pierwszy naprawdę na mnie spojrzała nie jak na pierwszą żonę, którą miała zastąpić, ale jak na drugą osobę w tej samej złotej klatce.
**Trzy miesiące przed rocznicą umowy** Daniel wyjechał w podróż służbową. Tej nocy Klara zapukała do moich drzwi.
Muszę ci coś powiedzieć, zaczęła. Nie wyszłam za niego z miłości. Moi rodzice byli w długach, a on zaproponował, iż je spłaci, jeżeli się zgodzę. Myślałam iż może się uda. Ale nie tak.
Położyłam dłoń na jej ramieniu. Masz wybór, Klaro. Większy, niż myślisz.
Od tamtej pory rozmawiałyśmy otwarcie, dzieląc się frustracjami i marzeniami. I gdzieś po drodze narodził się plan początkowo nieśmiały, potem coraz wyraźniejszy.
**Dzień odwrócenia sytuacji**
Rocznica nadeszła w szary, deszczowy poranek. Daniel siedział na czele stołu, pewny siebie jak zawsze.
No cóż, powiedział, popijając kawę, przetrwaliśmy rok. Mówiłem ci, Małgorzato, iż nie ma się czym martwić.
Uśmiechnęłam się. Masz rację, Danielu. Dlatego Klara i ja mamy coś dla ciebie.
Klara przesunęła po stole kopertę. W środku były dwa podpisane pozwy rozwodowe jeden ode mnie, drugi od niej.
Daniel zbladł. Co to ma znaczyć?
Warunek, pamiętasz? powiedziałam spokojnie. jeżeli ktoś odejdzie, jego część przechodzi na pozostałych. Klara i ja odchodzimy. Razem. To znaczy, iż cały twój majątek, firma wszystko należy teraz do nas.
Po raz pierwszy od lat Daniel nie miał słów. Jego twarz stała się biała, gdy zrozumiał, co
