Sześćdziesięciolecie przygotowywałam z wyjątkową starannością. Przez tygodnie planowałam każdy szczegół: ułożyłam menu, kupiłam produkty, przygotowałam ulubione potrawy rodziny — gołąbki, pieczone mięso, różne sałatki, przekąski i oczywiście torcik własnego wyrobu. Marzyłam, by wszystko było idealne, by dzieci, wnuki i bliscy zasiedli przy wspólnym stole, byśmy razem świętowali ten istotny dla mnie dzień.
Mieszkałam w Warszawie z młodszą córką, Kingą, która choć już trzydziestoletnia, wciąż nie znalazła swojej drugiej połówki. Starszy syn, Marek, miał czterdzieści lat, był żonaty z Agnieszką, a ich córeczka, Zosia, była euforią mojego życia.
Wcześniej uprzedziłam wszystkich, iż przyjęcie odbędzie się w sobotę — specjalnie wybrałam wolny dzień, aby nikomu nie przeszkodzić. Każdy przyrzekł, iż przyjdzie. Wyobrażałam sobie, jak siedzimy przy stole, śmiejemy się, wspominamy dawne czasy…
Ale tego dnia nikt się nie pojawił.
Dzwoniłam do Marka raz za razem — bez odpowiedzi. Telefon milczał. Z każdą minutą serce ściskało się mocniej. Zamiast euforii i życzeń spędziłam wieczór we łzach. Nie mogłam patrzeć na zastawiony stół, na tort, który tak pieczołowicie zdobiłam. Wszystko wydawało się bezsensowne.
Kinga była przy mnie cały czas, próbowała mnie pocieszyć. Gdyby nie ona, pewnie załamałabym się zupełnie.
Następnego ranka nie wytrzymałam. Zebrałam resztki jedzenia i pojechałam do syna. W głowie kołatała mi się jedna myśl: może stało się coś strasznego?
Gdy zadzwoniłam do drzwi, otworzyła mi Agnieszka. W domowym ubraniu, zaspana, bez cienia uśmiechu.
— Po co pani przyjechała? — rzuciła od progu, choćby nie witając się.
Weszłam do mieszkania. Marek jeszcze spał. Po chwili zjawił się w kuchni, ponury, w milczeniu nastawił czajnik.
Nie owijałam w bawełnę:
— Czemu wczoraj nie przyszliście? Dlaczego choćby nie odebraliście telefonu?
Syn milczał. Zamiast niego odezwała się Agnieszka. Jej słowa były dla mnie drugim ciosem.
Oświadczyła, iż przez te wszystkie lata chowali urazę — iż podobno podarowałam im małe mieszkanie z jednym pokojem, zostawiając dla siebie przestronne trzypokojowe. Co im, widzę, brakuje miejsca, dlatego nie mogą mieć drugiego dziecka.
Stałam i słuchałam, nie wierząc własnym uszom.
Przed oczami przesuwały się wspomnienia. Po śmierci męża zostałam sama z dwójką dzieci. Rodzice pomogli mi kupić trzypokojowe mieszkanie. Dźwigałam wszystko sama — naukę dzieci, ich zajęcia, choroby, buntownicze nastoletnie lata. Gdy Marek przyprowadził do domu Agnieszkę, nie wyrzuciłam ich, ale oddałam im jeden pokój, Kinga dostała drugi, a ja zamieszkałam w przechodnim.
Gdy po siedmiu latach urodziła się Zosia, to ja niemal sama zajmowałam się wnuczką — karmiłam, spacerowałam, wstawałam w nocy.
Później odeszła teściowa, z którą prawie nie rozmawiałam. Ku mojemu zaskoczeniu zostawiła mi w spadku zniszczoną kawalerkę. Z własnych oszczędności zrobiłam remont — i podarowałam ją synowi i synowej, by mieli swój kąt.
Myślałam, iż postąpiłam słusznie. Że dając im mieszkanie, dałam im wolność.
A wyszło na to, iż zrobiłam za mało.
Wyszłam bez pożegnania. Wracałam do domu z gulą w gardle. W uszach dźwięczały słowa Agnieszki. W sercu pulsował ból.
Jak to możliwe? Dlaczego dobroć traktuje się jako coś oczywistego? Dlaczego najbliżsi potrafią zdradzić i zlekceważyć wszystko, co dla nich zrobiłam?
Teraz wiele zrozumiałam.
Nie można całe życie tylko dawać, poświęcać się w nadziei na wdzięczność. Bo jej może nie być.
Ludzie gwałtownie przyzwyczajają się do dobra i zaczynają żądać więcej. A gdy nie dostaną tego, czego chcą — obwiniają.
Wieczorem usiadłam przy stole, na którym wciąż stał wczorajszy tort. Nalawszy sobie herbaty, spojrzałam przez okno na spokojną, jesienną Warszawę.
I nagle poczułam dziwną ulgę.
Już nikomu nic nie jestem winna.
Nie muszę się tłumaczyć.
Nie muszę udowadniać swojej miłości.
Nie będę oddawać ostatnich sił w zamian za milczenie i urazę.
Teraz czas pomyśleć o sobie.
I tak zrobię.
