**Miłość aż po grób**
Wychodząc ze sklepu, Wanda mocniej chwyciła siatkę z zakupami i ruszyła do domu. Kupiła niewiele, a torba ciążyła jak kamień. Przed blokiem zatrzymała się. *„W oknach ciemno. Kasia znowu gdzieś poszła.”* Pokręciła głową. *„Niech tylko wróci… Od kiedy zadaje się z tym… Darkiem, tylko problemy. Z nauką w dół, wagary, nauczyciele skarżą. A tu matura, studia. Jak wpadniesz w moje ręce, już ja ci…”* — nakręcała się, wchodząc po schodach.
W kuchni postawiła zakupy na krześle. Spojrzała na kuchenkę. *„Prosiłam, żeby ziemniaki obierała albo makaron ugotowała. Uciekła… Co ja z nią zrobię? O, ty…”*
Szarpnięciem zdjęła kurtkę, zawiesiła w przedpokoju i wróciła. Drzwiczki lodówki trzaskały, garnki dzwoniły — Wanda wkurzona gotowała kolację, obiecując sobie, iż tym razem porozmawia z córką *ostro*.
Ale Kasia nie wracała. Już było po dziesiątej. Wanda chodziła nerwowo po mieszkaniu, powtarzając jak mantrę:
— Tylko niech wróci… Tylko niech wróci, a ja jej pokażę, gdzie raki zimują! Biję się jak ryba o lód, wszystko dla niej, żeby miała lepiej, a ona makaronu ugotować nie umie… Jak ja jestem zmęczona, wszystko sama… Myśli, iż ja nie chciałam swojego życia? Prawie tak samo było, gdy zostałam z dzieckiem sama. Niewdzięczna… Moje błędy chce powtórzyć? Niech spróbuje, zobaczy, co to życie…
Wściekłość sięgnęła zenitu. Chciała rzucać, tłuc, byle wyrzucić z siebie tę złość.
Gdy w zamku zgrzytnął klucz, aż się ucieszyła, iż córka wróciła. Ale gdy zobaczyła jej rozpromienioną twarz, wściekłość wróciła ze zdwojoną siłą.
— Gdzie ty byłaś?! Zegarek widziałaś? A lekcje? Matura za pasem, a ty się włóczysz Bóg wie gdzie! — krzyczała, nie zważając na sąsiadów.
— Lekcje zrobiłam… — bąknęła Kasia.
— Cicho! Matce się nie sprzeciwiaj! Rozum ci odebrało? Wychowałam cię, myślałam, iż skończysz studia, dobrą pracę znajdziesz… A ty…
— Żadnych błędów nie powtarzam. Nie krzycz… — warknęła Kasia.
Jej oczy zgasły, policzki zapałały rumieńcem.
— A ty… — Wanda ledwo powstrzymała przekleństwo.
Rozejrzała się bezradnie, szukając „narzędzia sprawiedliwości”. Kasia chciała przemknąć do pokoju, ale Wanda w końcu chwyciła składaną parasolkę z półki i zamierzyła się.
— Mamo! — Kasia przykurczyła się, zasłaniając głowę.
Od tego krzyku ręka Wandy opadła. Parasolka z brzękiem upadła na podłogę. Wanda zgarbiła się, jakby cała wściekłość z niej uciekła.
— Nie wiem, gdzie biegałaś, a ty… Co to na palcu? Skąd? — spytała słabo, osuwając się na stołek.
Kasia powoli odsłoniła głowę, spojrzała na skromny złoty pierścionek z białym kamykiem.
— Darek mi dał — szepnęła, niepewnie patrząc na matkę.
— Jeszcze do szkoły chodzisz. On nie wie? — Wanda wpatrywała się w pierścionek.
— Wie. No i co? Za dwa miesiące zdam maturę i…
— I dorośniesz? No tak. Mieszkasz ze mną. Możesz respektować moje zasady? Pomóc w domu? Myślisz, iż dorosłość to robienie, co chcesz? Wracanie o północy? A jak zajdziesz w ciążę? — Wściekłość znowu rosła.
— Mamo, on mnie kocha. Ja jego też… — Kasia mówiła z desperacją.
— Gdyby cię kochał, dbałby o twoją przyszłość, a nie ciągał po nocach. Skąd się wziął na nasze nieszczęście… — Wanda potrząsnęła głową, jęknęła.
Nocą rzucała się w łóżku. Nerwy, kłótnia — nie mogła zasnąć. Jak to się stało? Jej Kasia, mądra, piękna, zawsze grzeczna… Wyobraźnia podsuwała najgorsze scenariusze. W końcu zadzwoniła do jedynej przyjaciółki.
— Co się stało? — Pola ziewnęła. — Zegarek widziałaś?
— Przepraszam. Nie mam z kim pogadać. Kasia…
— Mówiłam, nie trzęś się nad nią. Co znów?
— Związała się z tym chłopakiem, starszym. Wagary, uwagi… Wstyd. A teraz pierścionek! Gada o miłości, a ma siedemnaście lat! Zniszczy jej życie… Zasnęłaś?! — Wanda odłożyła telefon.
Lżej jej było. W końcu zasnęła. Rano świat wydał się mniej straszny. Postanowiła działać. Ale jak?
Podczas porannej krzątaniny myślała, jak dotrzeć do córki. Zajrzała do jej pokoju — spała, wtulona w dłoń. Serce ścisnęło się z czułości i strachu.
Wychodząc, zabrała swoje klucze. Nagle wpadła na pomysł. Wyjęła klucze Kasi z kieszeni kurtki, schowała je. Znalazła w szufladzie zapasowy komplet (po mężu) i zamknęła drzwi.
*„Niech posiedzi w domu. Jutro napiszę usprawiedliwienie. W końcu porozmawiamy.”*
Gdy Kasia zadzwoniła o dziewiątej, wściekła, Wanda odparła krótko:
— Żebyś pomyślała. Pogadamy jak wrócę.
Koło piątej, wracając, zobaczyła tłum pod blokiem naprzeciw. Sąsiadka, Irena, szła ciężko, wspierając się na lasce.
— Irenka, co się dzieje?
— Wanda… tylko się nie denerwuj. Policja i straż już jadą…
— Mów wreszcie! — Serce podpowiadało najgorsze.
Słońce zachodziło, oślepiając.
— Popatrz na dach. To nie twoja Kasia?! — Irena zasłoniła oczy dłonią.
Wanda rozepchnęła tłum. W świetle nieba ujrzała dwie sylwetki. Kasia i Darek stali na krawędzi, trzymając się za ręce.
— Boże, przecież zamknęłam drzwi… — wyszeptała.
— Dziś podjeżdżał pod wasz blok wóz z dźwigiem. Pewnie ją przez okno wyciągnął… — mruknął jakiś mężczyzna.
— Kasia! — krzyknęła Wanda, ale wydał jej się to tylko jękiem.
Ludzie szeptali:
— To z tym Darkiem… Ojciec w więzieniu, matkę zabił…
— On roznosi pizzę…— **Kasia!** — Wanda krzyknęła raz jeszcze, a wtedy dziewczyna odwróciła głowę i ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy, zanim Darek gwałtownym ruchem pociągnął ją za sobą w próżnię.
