Milionarz wrócił do domu bez zapowiedzi… i zamarł z przerażenia, gdy zobaczył, co służąca robiła jego synowi.

Pewien milionarz wrócił do domu bez zapowiedzi i skamieniał na widok tego, co pokojówka robiła z jego synem.
Buty z wysokimi obcasami dudniły po wypolerowanym marmurze, wypełniając hol echem. Jan miał 37 lat wysoki, postawny mężczyzna w nienagannie skrojonym białym garniturze i błękitnym krawacie, który podkreślał blask jego oczu. Biznesmen przyzwyczajony do kontroli, do transakcji zawieranych w szklanych biurowcach, do spotkań w Dubaju. Ale tego dnia nie chciał umów, luksusów ani przemów. Pragnął tylko czegoś prawdziwego, ciepłego. Chciał zobaczyć swojego syna, małego Kubusia, ośmiomiesięcznego chłopca o miękkich loczkach i bezzębnym uśmiechu. Jedyną jasność, jaka mu pozostała po stracie żony.
Nie uprzedził nikogo ani swojej asystentki, ani Weroniki, niani na pełen etat. Chciał zobaczyć dom takim, jakim był bez niego naturalnym, żywym.
I dokładnie to znalazł, choć nie w taki sposób, jak się spodziewał. Gdy skręcił w korytarz, zatrzymał się jak wryty. W kuchni, zalanej złotym porannym światłem, stała kobieta, której tam nie spodziewał się zobaczyć Kasia, nowa pomoc domowa. Młoda, może dwudziestoparoletnia, w lawendowym uniformie, z włosami spiętymi w niedoskonały, a jednak uroczy kok. Ruchy miała delikatne, precyzyjne, a na twarzy spokój, który rozbrajał.
Kubuś pluskał się w plastikowej wanience w zlewie. Jego drobne ciałko trzęsło się z euforii za każdym razem, gdy Kasia polewała jego brzuszek ciepłą wodą. Jan nie wierzył własnym oczom. Pokojówka kąpała jego syna. W zlewie! Jego instynkt natychmiast się uruchomił to było niedopuszczalne. Weroniki nie było, a nikt nie miał prawa dotykać Kubusia bez nadzoru. Już miał wkroczyć, wściekły, ale coś go powstrzymało.
Kubuś się śmiał. Ten mały, spokojny śmiech. Woda pluskała cicho, a Kasia nuciła melodię, której Jan nie słyszał od bardzo dawna. Kołysankę, którą śpiewała jego żona. Jego wargi zadrżały, ramiona rozluźniły się. Patrzył, jak Kasia myje główkę Kubusia wilgotną myjką, z czułością oczyszczając każdy fałd skóry, jakby od tego zależał cały świat. To nie była zwykła kąpiel to był akt miłości.
Ale kim adekwatnie była Kasia? Ledwo ją zatrudnił przyszła przez agencję po tym, jak poprzednia pomoc odeszła. Widział ją raz. choćby nie znał jej nazwiska. A jednak w tej chwili to wszystko wydawało się nieistotne.
Kasia uniosła Kubusia, owinęła go miękkim ręcznikiem i pocałowała w mokre loczki. Chłopiec wtulił głowę w jej ramię spokojny, ufny. Wtedy Jan nie wytrzymał i wszedł do kuchni.
Co pani robi? zapytał niskim głosem.
Kasia drgnęła, blednąc na jego widok. Panie Janie, proszę, niech pan pozwoli mi wyjaśnić szepnęła, przyciskając Kubusia mocniej. Weronika jest na zwolnieniu. Myślałam, iż pan wróci dopiero w piątek.
Jan zmarszczył brwi. Nie powinna pani dotykać mojego syna. Płaciłem za najlepszą opiekę. Ma pani sprzątać, a nie bawić się w nianię.
Kasia nie protestowała. Nie chciałam mu zrobić krzywdy Miał wczoraj gorączkę. Płakał bez przerwy. Termometru nie było, a nikogo więcej nie było w domu. Wiedziałam, iż ciepła kąpiel go uspokoi
Jan otworzył usta, ale słowa utknęły mu w gardle. Gorączka? Jego syn był chory, a nikt mu nie powiedział? Spojrzał na Kubusia wtulonego w ramiona Kasi spokojnego, sennie mruczącego. Ale gniew wciąż kipiał w jego żyłach.
Zanieś go do łóżeczka. Potem spakuj swoje rzeczy. powiedział cicho.
Kasia spojrzała na niego, jakby nie rozumiała. Zwolnił mnie pan?
Jan nie odpowiedział. Milczenie było jak policzek. Kasia bez słowa wyszła z kuchni, niosąc Kubusia, jakby to był ostatni raz, gdy go trzyma.
Jan został sam. Woda w zlewie kapła, a on czuł, jak coś w nim pęka. Nie ulgę, nie satysfakcję tylko pustkę.
Później, w swoim gabinecie, wpatrywał się w monitor dziecka. Kubuś spał, ale słowa Kasi wciąż dźwięczały mu w głowie: *Miał gorączkę. Nikogo nie było. Nie mogłam zostawić go samego.*
Na górze Kasia pakowała się w pokoju gościnnym. Jej uniform był pomięty, oczy zaczerwienione. Na wierzchu walizki leżała zniszczona fotografia uśmiechnięty chłopiec na wózku inwalidzkim. Jej brat. Zmarł trzy lata wcześniej. Kasia opiekowała się nim przez większość swojego życia. Gdy rodzice zginęli w wypadku, przerwała studia pielęgniarskie, by być przy nim. Nocne dyżury, napady padaczki, leki a potem ta sama kołysanka, którą teraz śpiewała Kubusiowi.
Ale to nie miało znaczenia. Była tylko służącą.
Nagle usłyszała cichy jęk. Płacz Kubusia ten sam, co poprzedniej nocy. To nie był zwykły płacz. To była gorączka. Znowu.
Serce Kasi zabiło mocniej. Wiedziała, iż nie powinna interweniować. Nie miała prawa. Ale nogi same ją poniosły. Wbiegła do pokoju chłopca. Kubuś rzucał się w łóżeczku, zarumieniony, z kropelkami potu na czole.
Nie możemy czekać! powiedziała, patrząc Janowi prosto w oczy. jeżeli dostanie drgawek, może być bardzo źle!
Jan zastygł. Skąd pani to wszystko wie? wyszeptał.
Kasia zamknęła oczy. Bo już to przeżyłam. Z moim bratem. I przysięgłam sobie, iż nigdy więcej nie pozwolę, by dziecko cierpiało, jeżeli mogę temu zapobiec.
Jan milczał. Potem podszedł do niej i oddał jej Kubusia. Rób, co trzeba.
Kasia działała gwałtownie zimne okłady, płyn nawadniający, ciche kołysanie. Gdy przyjechał lekarz, Kubuś był już spokojniejszy.
Ta pani postąpiła słusznie powiedział lekarz. Kilka minut dłużej, a mogłoby dojść do drgawek.
Gdy zostali sami, Jan podszedł do Kasi. Niech pani nie odchodzi.
Kasia spojrzała na niego zdumiona.
Zawiniłem mówił dale