Mia pasierbica zaprosiła mnie do restauracji – Byłem zaskoczony, gdy przyszedł czas zapłacić rachunek

Cześć, słuchaj, muszę ci opowiedzieć coś niesamowitego. Moja pasierbica, Jagoda, zaprosiła mnie na kolację a ja oniemiałem, kiedy przyszło do płacenia rachunku.

Od wieków nie miałem od niej żadnych wiadomości. Więc kiedy nagle zadzwoniła i zaproponowała wspólny obiad, pomyślałem, iż może wreszcie nadszedł czas, żeby naprawić nasze relacje. Ale nic nie przygotowało mnie na to, co mnie w tej restauracji czekało.

Nazywam się Marek, mam 50 lat i nauczyłem się żyć z wieloma rzeczami. Pracuję w spokojnym biurze, mieszkam w skromnym domu, wieczory spędzam z książką albo przy telewizji. Nic ekscytującego, ale mi to pasuje. Jedyną rzeczą, z którą nigdy nie potrafiłem sobie poradzić, był mój stosunek z Jagodą.

Minął już rok, może więcej, odkąd ostatnio się widzieliśmy. Nigdy nie byliśmy szczególnie blisko, choćby od kiedy ożeniłem się z jej mamą, Krystyną, gdy Jagoda była jeszcze nastolatką. Zawsze trzymała dystans, a ja z czasem też przestałem się starać. Ale kiedy pewnego dnia zadzwoniła z dziwnie radosnym głosem, byłem zaskoczony.

Cześć, Marek! powiedziała prawie za entuzjastycznie. Co powiesz na kolację? Jest nowa knajpa, którą chcę wypróbować.

Na początku nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Jagoda nie odzywała się do mnie od wieków. Czy to była jej próba pogodzenia się? Budowania między nami więzi? jeżeli tak, to byłem gotowy. Od lat na to czekałem.

Jasne, odparłem, mając nadzieję na nowy początek. Podpowiedz tylko gdzie i kiedy.

Restauracja była elegancka, dużo bardziej niż miejsca, do których zwykle chodzę. Ciemne drewniane stoły, stonowane światło, kelnerzy w nieskazitelnie białych koszulach. Kiedy dotarłem, Jagoda już tam była i wyglądała inaczej. Uśmiechnęła się, ale ten uśmiech nie sięgał jej oczu.

Marek! Jesteś! powitała mnie z dziwną energią, jakby za bardzo próbowała udawać, iż wszystko jest w porządku. Usiadłem naprzeciwko niej, próbując zrozumieć tę atmosferę.

No to jak tam u ciebie? zapytałem, mając nadzieję na szczerą rozmowę.

Dobrze, dobrze, odpowiedziała szybko, przeglądając menu. A u ciebie? Wszystko gra? Jej ton był uprzejmy, ale chłodny.

Stara rutyna, odparłem, ale nie wydawało się, żeby mnie słuchała. Zanim zdążyłem cokolwiek dodać, skinęła na kelnera.

Weźmiemy homara, powiedziała, rzucając mi szybki uśmiech, i może jeszcze steka. Co ty na to?

Mrugnąłem, zaskoczony. choćby nie spojrzałem na menu, a ona już zamawiała najdroższe dania. Wzruszyłem ramionami, starając się nie myśleć o tym za dużo. Dobra, jeżeli chcesz.

Ale cała sytuacja wydawała mi się dziwna. Była nerwowa, wierciła się na krześle, co chwilę zerkała na telefon i ledwo odpowiadała na moje pytania.

Próbowałem poruszyć głębsze tematy. Minęło trochę, odkąd ostatnio rozmawialiśmy, co? Brakowało mi tego kontaktu.

No, tak, mruknęła, nie podnosząc wzroku z talerza. Byłam zajęta.

Zajęta przez cały rok? zapytałem z półśmiechem, choć w moim głosie czuć było nutkę smutku.

Rzuciła mi krótkie spojrzenie, po czym wróciła do jedzenia. No wiesz praca, życie

Jej wzrok wędrował po sali, jakby na kogoś czekała. Próbowałem podtrzymać rozmowę, pytałem o pracę, przyjaciół, jej życie, ale odpowiadała krótko i bez zaangażowania.

Im dłużej trwała kolacja, tym bardziej czułem się jak intruz w sytuacji, która tak naprawdę nie dotyczyła mnie.

A potem przyniesiono rachunek. Automatycznie sięgnąłem po kartę, żeby zapłacić, jak to zwykle bywa. Ale zanim zdążyłem ją podać kelnerowi, Jagoda pochyliła się i coś mu szepnęła nie usłyszałem co.

Zanim zdążyłem zapytać, rzuciła mi szybki uśmiech i wstała. Wracam za chwilę, powiedziała. Muszę tylko do łazienki.

Patrzyłem, jak odchodzi, z dziwnym uczuciem w żołądku. Coś tu było nie tak. Kelner podał mi rachunek, a moje serce na chwilę zamarło, gdy zobaczyłem kwotę. Była znacznie wyższa, niż się spodziewałem.

Zerknąłem w stronę toalet, czekając, aż wróci ale nie wracała.

Minuty mijały. Kelner patrzył na mnie pytająco. Westchnąłem i podałem mu kartę, tłumiąc gorycz. Co się właśnie stało? Czy naprawdę zostawiła mnie samego z rachunkiem?

Zapłaciłem, czując się pusty. Kiedy szedłem już do wyjścia, ogarnęła mnie mieszanka frustracji i smutku. Wszystko, czego chciałem, to szansa, żebyśmy się zbliżyli. A zamiast tego poczułem się, jakby wykorzystała mnie za darmowy posiłek.

Ale zanim doszedłem do drzwi, usłyszałem za sobą szelest.

Odwróciłem się powoli, niepewny, czego się spodziewać. Żołądek mi się ścisnął, ale kiedy zobaczyłem Jagodę stojącą tam z ogromnym tortem w rękach, zabrakło mi tchu.

Śmiała się jak dziecko, które właśnie zrobiło najlepszy dowcip w życiu. W drugiej ręce trzymała kolorowe balony unoszące się nad jej głową. Mrugnąłem, próbując ogarnąć, co się dzieje.

Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, podeszła bliżej i ogłosiła: Zaraz zostaniesz dziadkiem!

Przez chwilę stałem jak zamurowany. Dziadkiem? powtórzyłem, jakbym przegapił część historii.

Jej śmiech wypełnił powietrze, a oczy błyszczały tą samą nerwową energią co wcześniej. Ale teraz wszystko miało sens. Tak! Chciałam ci zrobić niespodziankę, powiedziała, podchodząc z tortem. Był biały, z niebiesko-różowym lukrem, a na nim wielkimi literami napisane: Gratulacje, dziadku!

Znowu mrugnąłem, próbując to wszystko przetrawić. Czekaj to wszystko zaplanowałaś?

Skinęła głową, balony kołysały się nad nią. Tak! Wszystko ustaliłam z kelnerem. Chciałam, żeby było wyjątkowe. Dlatego znikałam. Nie zostawiłam cię, naprawdę. Chciałam tylko zrobić ci największą niespodziankę w życiu.

Poczułem, jak coś się we mnie rozluźnia. To nie był smutek ani złość. To było coś innego. Coś ciepłego.

Spo