Mężczyzna w garniturze zatrzymał się przy straganie. Jego zimne, ale opanowane spojrzenie spoczęło na hałaśliwym młodzieńcu. Wokół ludzie wstrzymali oddech. Nikt wcześniej nie odważył się interweniować, ale jego pojawienie się zmieniło całą atmosferę.
Wystarczy powiedział spokojnie, ale stanowczo. Odłóż wiaderko.
Chuligan na chwilę zaniemówił, po czym wybuchnął śmiechem.
A ty kim jesteś, panie w krawacie? Przyszedłeś kupić jajka, czy może grać bohatera?
Mężczyzna choćby nie mrugnął. Zamiast odpowiadać, wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki skórzany portfel. Otworzył go powoli, wyciągnął kilka grubych banknotów i położył je na stole przed staruszką, która wciąż ocierała łzy rogiem chustki.
Babciu rzekł z szacunkiem. Kupuję wszystkie jajka, choćby te rozbite. Twoja praca nie powinna być wyśmiewana.
Tłum zamruczał. Jedni skinęli z aprobatą, inni pokiwali głowami w zdumieniu.
Chuligan jednak nie dał się zastępować.
Ha! Myślisz, iż jak wyciągasz pieniądze, to jesteś tu szefem? To ja decyduję, co się dzieje na tym targu!
Zbliżył się groźnie, ale mężczyzna w garniturze postąpił krok naprzód i, nie podnosząc głosu, powiedział:
Jeszcze jeden ruch, a pożałujesz.
W jego spojrzeniu była pewność, która rozbroiła napastnika. Chłopak zawahał się, ale żeby nie stracić prestiżu przed tłumem, znów podniósł rękę, by przewrócić wiadro.
W jednym szybkim ruchu mężczyzna chwycił go za nadgarstek i ścisnął. Nie brutalnie, ale wystarczająco mocno, by go powstrzymać.
Powiedziałem, żebyś odpuścił powtórzył.
Au! wrzasnął młodzieniec. Puść mnie, wariacie!
Tłum wybuchnął głośniejszym szemraniem. Niektórzy choćby zaczęli klaskać, czując, iż wreszcie ktoś postawił na miejscu awanturnika, który ich terroryzował.
Mężczyzna puścił go i z tą samą spokojną stanowczością dodał:
Wynoś się. I nigdy więcej nie dotykaj tej kobiety ani nikogo innego tutaj.
Młody człowiek, czerwony na twarzy, zawstydzony i wściekły, rzucił wzrokiem dookoła. Ludzie nie byli już obojętni patrzyli na niego z pogardą i ukrytą satysfakcją, iż w końcu został postawiony do pionu. Czując się samotny i opuszczony, mruknął kilka przekleństw i wycofał się między stragany.
Targ odetchnął z ulgą.
Staruszka, wciąż drżąca, podeszła do nieznajomego.
Synu nie wiem, kim jesteś, ale Bóg cię dziś do mnie przysłał. Ja nie mam siły, nie mam głosu, a ludzie się bali
Oczy napełniły się jej łzami, ale tym razem były to łzy wdzięczności.
Mężczyzna delikatnie położył dłoń na jej ramieniu.
Nie płaczcie, babciu. Świat musi nauczyć się szanować pracę i cierpienie zwykłych ludzi. Zrobię więcej niż tylko kupię jajka.
Zwrócił się do tłumu:
Drodzy ludzie, nie możemy milczeć, gdy widzimy niesprawiedliwość! Każdy z nas mógłby być na miejscu tej kobiety. Dziś ona, jutro ktoś inny. jeżeli będziemy razem, żaden chuligan nie zawładnie tym targiem.
Tłum wybuchnął oklaskami. Niektórzy podchodzili do staruszki, oferując jej drobne datki złotówkę, dwie, chleb, owoce. Inni głaskali ją po dłoni i mówili słowa otuchy.
Mężczyzna zapłacił za wszystkie jajka, choćby te rozbite, i dał jej sumę znacznie większą niż były warte.
Weźcie, babciu. Na lekarstwa, na jedzenie. I już nie płaczcie.
Staruszka chciała uklęknąć i pocałować go w rękę, ale gwałtownie ją podniósł i powiedział:
Nie mnie, ale Bogu dziękujcie. Ja tylko zrobiłem, co trzeba.
Następnie wyjął z kieszeni wizytówkę i podał jej.
jeżeli ktoś was jeszcze zaczepi, dzwońcie pod ten numer. Zadbam, byście byli bezpieczni.
Tłum powoli się rozchodził, ale rozmowy trwały. Cały targ huczał o człowieku w garniturze, który postawił chuligana do pionu. Historia obiegała usta, i po raz pierwszy od dawna ludzie czuli, iż mają prawo powiedzieć nie niesprawiedliwości.
Staruszka wróciła do domu drobnymi krokami, ale z lżejszym sercem. Niosła pod pachą torbę pełną podarunków od ludzi, a w sercu nieskończoną wdzięczność. Czekał na nią chory mąż, a ona mogła mu przynieść nie tylko chleb i lekarstwa, ale też wieść, iż na świecie wciąż są dobro i sprawiedliwość.
Tego wieczoru, w skromnym domku na skraju wsi, staruszka opowiedziała wszystko mężowi. Jego zmęczone oczy rozjaśniły się, gdy słuchał:
Widzisz, kobieto, Bóg nas nie opuszcza. Zsyła dobrych ludzi w chwilach próby.
I po raz pierwszy od wielu miesięcy w domu znów zagoiła się nadzieja.
Co do mężczyzny w garniturze, nikt nie wiedział na pewno, kim był. Jedni mówili, iż to prawnik, inni iż biznesmen z Warszawy. Ale dla wszystkich na targu pozostał obcym, który wymierzył sprawiedliwość.
I tak, w zwykły dzień na targu, życie biednej staruszki się zmieniło. Oprócz otrzymanych pieniędzy zyskała szacunek społeczności i pewność, iż nie jest sama. Jej historia, przekazywana z ust do ust, inspirowała innych, by nie milczeć wobec zła.
