Mężczyzna pędził na lotnisko. To, co zobaczył po drodze, tak go zaskoczyło, iż musiał się zatrzymać

Mężczyzna spieszył się na lotnisko. To, co zauważył po drodze, zaskoczyło go i zmusiło do zatrzymania.
Wszystko tego dnia toczyło się zwyczajnie, choć ulewny deszcz lał się z nieba.
Pędził na swój kolejny lot, gdy nagle zobaczył kobietę z małym dzieckiem stojącą pod strugami wody. Przez chwilę próbował zignorować sytuację i jechać dalej, ale ukłutie sumienia sprawiło, iż zatrzymał samochód i podszedł do nich.
Dzień dobry, czym mogę pomóc? Dlaczego stoicie tutaj z tym ślicznym maluszkiem? zapytał.
Nie mamy dokąd pójść odparła kobieta. Mój mąż nas wyrzucił, nie wiem, co z nami będzie.
Bez wahania wyjął klucze do swojego mieszkania i kazał kierowcy zabrać je do domu, zapewniając wszystko, czego potrzebują, aż wróci z podróży.
Kierowca wsadził je do auta i zawiózł pod wskazany adres, a on sam ruszył dalej na lotnisko.
Dwa tygodnie później, gdy wrócił, zapukał do drzwi swojego mieszkania. Nikt nie otwierał, ale zamek był odblokowany. Gdy wszedł do środka, to, co zobaczył, wprawiło go w osłupienie.
Zamarł w progu, serce waliło mu jak młot. W salonie stała kobieta z dzieckiem, ale nie były to te same osoby, które spotkał w deszczu.
Zabawki były poukładane na podłodze, na stole czekał ciepły obiad, a na fortepianie leżała mała kartka: Dziękujemy za dobroć. Jesteśmy w domu.
Jednak jego wzrok przykuł kąt pokoju tam, owinięty w mięciutki kocyk, siedział skulony chłopiec.
Był dla niego obcy, a jednak coś w nim było znajomego. Te same oczy, które widział u malucha w deszczu, tylko teraz należały do prawie siedmioletniego dziecka.
Kobieta uniosła głowę i uśmiechnęła się delikatnie, ale w jej oczach krył się niepokój: Sam nas znalazł. Nazywamy go naszym cudem.
Czuł, jak napięcie opuszcza jego ciało, ale w środku rosło dziwne uczucie. To nie była zwykła wdzięczność to była tajemnica, która kryła w sobie coś niezwykłego.