Jadwiga Kowalska obchodziła jubileusz. Pięćdziesiąt pięć lat. Uroczystość postanowili zorganizować z rozmachem, w przytulnej restauracji nad Wisłą. Gości zgromadziło się niemało: rodzina, przyjaciele, koledzy z pracy. Wszyscy bawili się hałaśliwie, wznosili toasty za solenizantkę, obsypywali ją kwiatami i komplementami. Mąż Jadwigi, Stanisław, podarował jej wspaniały prezent – elegancki złoty pierścionek z szafirem, który wywołał u kobiety zachwyt. Konferansjer, promieniejąc uśmiechem, ogłosił:
– A teraz naszą jubilatkę pragnie pozdrowić jej synowa!
Do mikrofonu, dumnie wyprostowana, podeszła Kinga.
– Droga Jadwigo Kowalska – zaczęła z podniosłą intonacją – od naszej rodziny przygotowałam dla ciebie wyjątkową niespodziankę!
Goście zaczęli szeptać, oczekując czegoś niezwykłego. Jadwiga, promieniejąc z radości, wstała, spodziewając się czegoś wzruszającego. Ale choćby nie przypuszczała, jaką “niespodziankę” przygotowała jej synowa.
Kinga nigdy nie podobała się ani rodzicom męża, Wojciecha, ani jego starszej siostrze, Agnieszce. Wydawało się, iż to zwykła historia o trudnych relacjach z rodziną męża, ale w tym przypadku głównym źródłem problemów była ona sama.
Wojciech od dzieciństwa był miękkim i uległym chłopcem. W szkole zawsze podążał za tłumem. jeżeli koledzy namawiali go do gry w piłkę, zgadzał się, choćby gdy wolałby zostać w domu z książką. jeżeli ktoś podpuszczał go, by powiedział coś przykrego koleżance, Oli, mimo iż ją lubił, nieśmiało się zgadzał.
Tak było ze wszystkim. Wojciech rzadko sam podejmował decyzje, jakby bał się własnego cienia. Jego siostra, Agnieszka, otwarcie nazywała go słabeuszem. Matka, Jadwiga, choć upominała córkę za ostre słowa, w głębi duszy się z nią zgadzała. Dlaczego u tych samych rodziców dzieci wychowały się tak różne? Wojciecha nie rozpieszczano – uczono go, iż mężczyzna musi umieć się postawić.
Ojciec zaszczepił w nim miłość do sportu, matka – do literatury i sztuki. Ale charakter, jak się okazało, był darem natury, którego nie dało się przeskoczyć. Jadwiga nie chciała łamać syna. Wszyscy w końcu pogodzili się z tym, kim został.
Gdy Wojciech przyprowadził do domu Kingę, nikt się nie zdziwił. Ładna, dobra dziewczyna pragnąca założyć rodzinę pewnie by na niego nie spojrzała. Wojciech potrzebował „twardej ręki”, która poprowadzi go przez życie. I Kinga stała się tą ręką – władczą, pewną siebie, ostro wypowiadającą się o innych. Jej sposób bycia odstraszał wielu, ale nie Wojciecha. Patrzył na nią z uwielbieniem, spełniając każde jej życzenie jak posłuszny pies.
Rodzice i siostra nie wtrącali się. Widzieli, iż Wojciech jest szczęśliwy. Gdy oświadczył się Kindze, przyjęli to jako oczywistość.
– Jedziemy z Kingą nad morze – pochwalił się raz przy rodzinnym obiedzie. – Odłożę trochę grosza i ruszamy.
– A Kinga nie chce dołożyć się? – delikatnie spytała Jadwiga, wierząc, iż w związku wszystko powinno być wspólne.
– Jestem mężczyzną, to mój obowiązek – odparł dumnie, jakby powtarzał słowa żony.
Potem Kinga postanowiła, iż wezmą kredyt na mieszkanie, choć ledwo wiązali koniec z końcem. Później oznajmiła, iż czas na dzieci.
– Chcemy dużą rodzinę – mówił Wojciech z zapałem. – Żeby w domu było słychać dziecięcy śmiech!
– A za co je utrzymacie? – sceptycznie prychnęła Agnieszka.
– Pracuję przecież – odparł urażony. – Kinga mówi, iż będą jeszcze świadczenia.
Rodzice tylko wzdychali. Gdy Kinga zaszła w ciążę, zachowywała się, jakby świat był jej coś winny. Narzekała, iż kurier nie wnosi paczek do mieszkania.
– Jestem w ciąży! – oburzała się. – Powiedziałam mu, a on i tak nie podniósł!
– Ciężka była paczka? – spytała Jadwiga.
– Nie, lekka. Ale musiałam zejść sama! Z brzuchem to niełatwe!
Tak było ze wszystkim. Zwykłe czynności dla Kingi stawały się heroicznymi wyzwaniami. Przestała jeździć autobusem, więc wydatki na taksówki rosły. Sprzątanie, gotowanie – wszystko przerastało jej siły. Wojciech uważał, iż tak musi być.
Gdy urodziło się dziecko, Kinga uznała, iż babcie muszą jej pomagać. Jadwiga lubiła opiekować się wnukiem, ale drażniło ją, iż synowa nie prosiła – żądała pomocy jak czegoś oczywistego.
Wkrótce Kinga znów zaszła w ciążę. Wojciech harował, ale pieniędzy wciąż brakowało. Rodzice pomagali czasem, ale nie chcieli rozpieszczać – wiedzieli, iż takich jak Kinga nie można przyzwyczajać do ciągłego wsparcia.
Dzieci rosły, a zaczepność Kingi nie miała granic. Pokłóciła się z wszystkimi: z przedszkolanką, z pediatrą, choćby z sąsiadką, która narzekała na wózek blokujący drzwi.
W dniu jubileuszu Jadwigi atmosfera była ciepła. Gości było wielu, w tym Wojciech z Kingą i ich dwójką synów.
– Resztki jedzenia nam oddacie – oświadczyła Kinga zaraz po przyjściu. – Nie mam czasu gotować z dziećmi.
Przez pół wieczoru narzekała wszystkim na swój ciężki los. Gdy rozmowa zeszła na prezenty, a Jadwiga pochwaliła się nową kanapą i pierścionkiem od męża, Kinga, już podchmielona, przerwała:
– I nie wstyd wam?
Wszyscy zamilkli.
– Słucham? – Jadwiga uśmiechnęła się zdziwiona.
– To wszystko! – Kinga podniosła głos. – Chwalicie się kanapami, pierścionkami, sto ugina się od jedzenia! A wasze wnuki głodują! Owoc raz na miesiąc widzą!
Zapadła niezręczna cisza. Ale Agnieszka nie wytrzymała:
– Nie obrzydłaś sobie? Nikt ci nic nie jest winien! Idź do pracy, skoro młodsze dziecko już w przedszkolu! Nie trzeba było rodzić, jeżeli nie stać was na dzieci!
– Zamknij się! – warknęła Kinga.
– Ty się nie wpieraj do portfela moich rodziców! – odparła Agnieszka. – I tak wam pomagają, a ty jeszcze niezadowolona!
Jadwiga milczała. Wtedy Wojciech, zawsze cichy, nagle się odezwał:
– Kinga, uspokój się.
– Co?! – wrzasnęła. – Twoja rodzina mnie obraża, a ty każWtedy Wojciech, patrząc jej prosto w oczy, powiedział spokojnie: “Od dziś mieszkasz sama.”
