W małym miasteczku na Podlasiu, gdzie zimowe wieczory spowija cisza, a rodzinni dramaty rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami, moje życie niemal runęło z powodu zdrady męża. Ja, Weronika, przeżyłam z Dawidem blisko 17 lat, wychowywaliśmy córkę, wierzyłam w naszą rodzinę. ale jego nagły powrót i słowa o rozwodzie złamały mi serce. Tylko rada mamy uratowała mnie przed rozpaczą i pomogła odzyskać to, co prawie straciłam.
Z Dawidem byliśmy razem od młodzieńczych lat. Nasza córka, Kinga, stała się światłem naszego życia. Nie żyliśmy w luksusie, ale starczało na wszystko, co potrzebne, i ja byłam zadowolona. Mieszkaliśmy w przytulnym dwupokojowym mieszkaniu, które odziedziczyłam po dziadku. Nigdy nie narzekałam, ale Dawid zawsze pragnął więcej. Gdy dostał propozycję pracy w Szwecji, uznał, iż to nasza szansa na lepsze życie.
Byłam przeciw. Serce podpowiadało, iż rozłąka nas zniszczy. Ale w naszej rodzinie ostatnie słowo zawsze należało do Dawida. „Jadę zarabiać na dom — oświadczył. — Kinga dorośnie, wyjdzie za mąż, trzeba będzie kupić jej mieszkanie, opłacić wesele. I samochód trzeba wymienić. Nie ma innego wyjścia”. Ustąpiłam, choć strach ściskał mi gardło.
Pierwsze miesiące rozłąki były trudne, ale pełne nadziei. Dzwoniliśmy do siebie codziennie. Dawid tęsknił, mówił czułe słowa, a ja wspierałam go, jak mogłam. Obiecywał, iż to wszystko dla nas, dla przyszłości Kingi. ale po pół roku coś się zmieniło. Wyczułam to — kobieca intuicja nie myli.
Dawid stał się zimny. Rozmowy skróciły się do kilku minut, tłumaczył się zmęczeniem, zajęciem, pilnymi sprawami. Jego głos, niegdyś pełen ciepła, stał się obcy. Próbowałam odpędzać myśli o zdradzie, ale wracały jak mroczne cienie. Jak mógł zapomnieć o 17 latach naszej miłości? Przecież wyjechał dla rodziny, dla domu, dla córki! Ale wątpliwości rosły, i zaczęłam podejrzewać najgorsze.
Minęły dwa lata. Dawid prawie przestał dzwonić — raz na kilka miesięcy, wiadomości przychodziły jeszcze rzadziej. Zrozumiałam: ma inną. Ta myśl była jak cios w żołądek. Nie spałam nocami, wyobrażając sobie, jak on buduje nowe życie, podczas gdy my z Kingą czekamy na niego tutaj. Zastanawiałam się, jak go odzyskać. Chciałam choćby skłamać, iż jestem chora, byleby przyjechał. Ale nie musiałam. Dawid sam zadzwonił i powiedział, iż niedługo wróci. Moja intuicja krzyczała: to nie wróży nic dobrego.
Przygotowywałam się na jego przyjazd jak do bitwy. Zaprosiłam mamę, by mnie wsparła. Powiedziała: „Zrób wszystko, by wrócił do rodziny”. A potem dała nieoczekiwaną radę, która stała się moim ratunkiem: „Jeśli powie, iż ma inną, nie poddawaj się. Powiedz, iż nie wierzysz. Udowodnij, iż jesteś najlepsza, iż nikt nie pokocha go tak jak ty. Walcz o swojego mężczyznę!”
Wczepiłam się w te słowa jak w koło ratunkowe. ale strach nie odpuszczał — wiedziałam, iż w Szwecji ma inną kobietę. Gdy Dawid przekroczył próg, serce zamarło mi w piersi. Wyglądał na zmęczonego, ale obcego. Nie minęła godzina, gdy wybuchnął: „Wera, chcę rozwodu. Poznałem inną w Szwecji. Kochamy się i niedługo się pobierzemy”.
Świat się zawalił. ale przypomniałam sobie radę mamy. „Nie wierzę” — powiedziałam stanowicie, patrząc mu w oczy. Dawid zaniemówił. Jego pewność siebie zniknąJego oczy zaszły mgłą, jakby nagle ujrzał nasze wspólne lata w zupełnie nowym świetle.
