Matka gwałtownie przejrzała teściową i zahamowała jej ambicje

Bycie czyimś dłużnikiem to ciężkie brzemię, ale jeszcze gorzej, gdy wierzyciel nieustannie wypomina swoją „wspaniałomyślność”, żądając wiecznej wdzięczności. Ja, Kinga, i mój mąż, Krzysztof, zawsze staraliśmy się żyć oszczędnie, unikając pożyczek. Jednak jego matka, Wanda Kazimierzówna, narzucała swoją pomoc, tylko po to, by bez końca przypominać, jak to nas „uratowała”. Te uwagi ustawały tylko wtedy, gdy znów „pożyczała” nam pieniądze. choćby gdy Krzysztof brał od niej pożyczkę i zwracał w terminie, zawsze znajdowała powód, by się pochwalić: „Widzicie, nie musieliście się zadłużać w bankach z ich lichwiarskimi procentami, mama was wyciągnęła!” Mieszkaliśmy w małym miasteczku pod Poznaniem, a ta gra w „dobrodziejkę” zatruwała nam życie.

Gdy przyszło do kupna mieszkania, stanowczo odmówiłam pomocy teściowej. Szansa pojawiła się po śmierci mojej babci. Zostawiła mamie mieszkanie, mama je sprzedała i podzieliła pieniądze między mnie i siostrę. To była prawie połowa potrzebnej kwoty. Ale Wanda Kazimierzówna natychmiast oświadczyła, iż dołoży brakującą część – pod warunkiem, iż mieszkanie będzie na jęj nazwisko. Osłupiałam: „Dlaczego na panią?” – spytałam. „A na kogo? Przecież to ja daję pieniądze!” – odcięła się. Nie wytrzymałam: „Moja mama też dała. Może będziecie współwłaścicielkami?” Teściowa zaczerwieniła się: „Żartujesz sobie?” – „Nie – odparłam – kupimy mieszkanie na siebie. Pieniędzy pani nie przyjmiemy. Kredyt nie jest tak straszny, by stawać się pani wiecznym dłużnikiem.”

Do tamtej pory już nie milczałam, jak dawniej, i nauczyłam się odpowiadać teściowej jej własnym tonem. To ją wściekało, i narzekała przed rodziną, iż synowa „rozpuściła się”. Mimo to przemyciła Krzysiowi pieniądze, ignorując nasze protesty. Wrócił do domu zmieszany: „Przepraszam, wierzyć mi się nie chciało, ale wziąłem od mamy. Męczyła ją twoja „nieustępliwość” i te rozmowy o kredycie.” Wzruszyłam tylko ramionami: „Trudno, będziemy się kłaniać i dziękować.” Nie wiedziałam jednak, co nas czeka.

Po wpłaceniu swojej części, Wanda Kazimierzówna uznała się za gospodynię. Dyktowała, jakie tapety wybrać, jakie meble kupić, gdzie ustawić kanapę. „Zmieńcie tę kabinę prysznicową, przywiozę wannę. Mnie wygodniej, a i dzieci pewnie będą, gdzie je kąpać?” – rozkazywała. Broniliśmy się przed jej „radami”, ale to była walka z wiatrakami. Gdy mieszkanie było gotowe, zażądała kluczy „na wszelki wypadek”. Czułam, jak krew mnie zalewa, ale zgodziłam się, by uniknąć awantury. To był błąd.

Pierwszego niedzielnego poranka obudził mnie dziwny hałas w kuchni. Półprzytomna, w samej koszuli, weszłam tam i zastygłam: teściowa przekładała naczynia w szafkach. „Co pani tu robi?” – wykrztusiłam. Zamiast odpowiedzi, zakrzyknęła: „Bezwstydna! Nie wstydzisz się chodzić tak po domu?” Moja cierpliwość pękła: „A dlaczego? To mój dom! Mogę chodzić, jak mi się podoba! A pani co tu zapomniała?” – „Twój dom? – warknęła. – A kto dał na niego pieniądze?” Nie wytrzymałam: „Nie pani! Kuchnię opłaciła moja mama. Pani dała na łazienkę, to tam może pani rządzić!” Krzysiek, zbudzony krzykami, złapał się za głowę i uciekł do sypialni, zostawiając nas same.

Zrozumiałam, iż sama nie dam rady, i wezwałam posiłki – moją matkę, Danutę Stanisławównę. Zamknąwszy się w łazience, szeptem wytłumaczyłam jej sytuację. Po pół godzinie zadzwoniono do drzwi. Teściowa, jak gdyby nigdy nic, otworzyła: „O, Danusia! Z torbami? Niespodzianka!” Mama nie dała się zbić z tropu: „Samej nudno, postanowiłam zamieszkać u dzieci na tydzień czy dwa. Przecież dorzuciłam się do mieszkania, mam prawo. A pani co tu robi?” Wanda zmieszała się: „Ja… tylko tak, zajrzałam.” – „Na co? – nie odpuszczała mama. – Na kabinę, którą pani chce usunąć? Mnie się podoba. A ta wanna, co pani chce przywieźć, pewnie jeszcze z PRL-u. Podzielmy się: pani weźmie starą wannę, a ja nowoczesną kabinę z radiem!”

Mama nie pozwoliła jej dojść do słowa, i teściowa zrozumiała, iż ma do czynienia z równym przeciwnikiem. Zaczęła się wycofywać: „No, swachna, po co się kłócimy? Chodźmy na kawę do tej cukierni za rogiem, pogadamy spokojnie.” Wyszły, a my z Krzysiem, przeżegnawszy się, wreszcie zaczęliśmy dzień. Nie wiem, o czym mama rozmawiała z teściową, ale od tamtej pory Wanda Kazimierzówna zaprzestała najazdów. Nie przychodzi bez zapowiedzi, nie narzuca „porad” i rozmawia ze mną uprzejmie, wiedząc, iż moja matka mnie obroni.

Serce śpiewa mi z tej małej wygranej, ale niepokój pozostaje. Teściowa chowa urazę, i czuję, iż czeka na moment, by przypomnieć o swojej „szlachetności”. Ale teraz wiem: moja mama to moja twierdza. Jedną rozmową postawiła Wandę Kazimierzównie nogi na stole, chroniąc nasz dom i nasze prawo do życia po swojemu. Jestem jej wdzięczna, ale głęboko w duszy boję się, iż teściowa jeszcze spróbuje odzyskać władzę. Ale jestem gotowa – z mamą za plecami nie ustąpię.