Mam 62 lata, on 49 — mówił, iż kocha, a ja karmiłam i prałam… Do czasu, aż go wyrzuciłam.

Mam 62 lata, on miał 49 — mówił, iż kocha, a ja gotowałam i prałam… Aż w końcu go wyrzuciłam

Przeszłam przez trudny rozwód wiele lat temu. Choć czas leczył rany, goiły się one powoli, jakby niechętnie.

Mój pierwszy mąż był nie tylko nieudacznikiem — był prawdziwym wampirem, wysysającym ze mnie siły, pieniądze i euforia życia. Nie pracował, pił, znikał na całe noce, a potem jeszcze wynosił rzeczy z domu jak szabrownik. A ja znosiłam to wszystko. Dla syna. Dla Bartosza. Tylko dla niego.

Gdy chłopiec skończył dwanaście lat, podszedł do mnie, spojrzał prosto w oczy i powiedział:

— Mamo, dlaczego to tolerujesz? Wyrzuć go. Po prostu go wyrzuć.

Wtedy jakby piorun we mnie uderzył. Wszystko stało się jasne jak słońce. Tego samego wieczoru wypędziłam męża. Ani kropli litości. Tylko ulga. Wolność. Nie potrafię opisać, jakie to było szczęście — oddychać bez strachu i poczucia winy.

Później byli inni mężczyźni. Kilku. Ktoś pisał, ktoś zapraszał do kina. Ale nie zakochałam się. Nie potrafiłam. Strach. Strach, iż znów wpadnę w pułapkę. Że znów będę służącą, a nie kobietą.

Ostatnie cztery lata były szczególnie samotne. Syn wyjechał do Kanady, znalazł tam pracę i postanowił zostać. Zapraszał mnie do siebie. Ale ja nie mogę. Jest już za późno, by uczyć się życia od nowa w obcym świecie. W innym kraju. Tutaj spędziłam czterdzieści lat — moje wspomnienia, korzenie, ból i euforia są tutaj.

A potem przyszła pandemia. I koniec. Żadnych gości, żadnych uścisków. Tylko cisza i cztery ściany.

Któregoś dnia przyjaciółka powiedziała:

— Znajdź kogoś. Porozmawiaj, pośmiej się… Nie jesteś przecież kamieniem!

A ja na to:

— Patrzę na mężczyzn w moim wieku — i serce mi się ściska. Siwi, przygarbieni, budzą tylko litość. Oni nie szukają kobiety — potrzebują opiekunki. A ja nie chcę być opiekunką. Chcę być kochana.

— To znajdź młodszego! Wyglądasz świetnie, naprawdę.

Machnęłam ręką. Ale ziarno zostało zasiane.

A potem stało się coś dziwnego. Zobaczyłam go.

Codziennie spacerował z psem w naszym parku. Wysoki, wysportowany, zawsze w czarnej kurtce. Nazywał się Krzysztof. 49 lat. Po rozwodzie, żona wyjechała do Włoch, została dorosła córka.

Słowo po słowie — zaczęliśmy rozmawiać. Potem częściej. Potem kawa. Potem kwiaty. Codziennie. Nie pamiętam już, kiedy zaczął u mnie zostawać, aż w końcu się wprowadził.

Sąsiadki zachwycały się:

— Co za mężczyzna! Taki przystojniak, i z tobą, Halina?! Jesteś czarownicą!

A ja się cieszyłam. Oczywiście, iż tak. Gotowałam mu obiady, prasowałam koszule, witałam w drzwiach z uśmiechem. Przypomniałam sobie, co to znaczy być kobietą.

Ale pewnego dnia powiedział:

— Słuchaj, powinnaś więcej się ruszać. Może wyprowadzałabyś mojego psa?

Zdziwiłam się:

— A dlaczego nie możemy iść razem?

— No wiesz… nie warto, żebyśmy za często pokazywali się razem. Ludzie plotkują…

Wtedy olśniło mnie: on się mnie wstydzi. Mojego wieku. Moich zmarszczek, siwizny, czegokolwiek.

Rozejrzałam się. On naprawdę nie robił nic w domu. choćby skarpetek nie wrzucał do kosza na pranie. A ja? Gotuję, prasuję, sprzątam, pierzę… Służąca. Nie kochana. Nie kobieta. Obsługa.

Zebrałam się na odwagę i powiedziałam:

— Krzysztof, uważam, iż wszystko w domu powinno być po równo. Możesz sam uprasować swoje rzeczy. A psa — wyprowadzaj sam.

Uśmiechnął się lekceważąco:

— Słuchaj, jeżeli chciałaś młodszego i przystojnego faceta — to zachowuj się odpowiednio. Zaspokajaj, zachwycaj, obsługuj. Bo inaczej po co ja ci jestem?

Patrzyłam na niego jak na obcego. I odpowiedziałam tylko:

— Masz pół godziny, żeby spakować swoje rzeczy.

— Co?! Moja córka z chłopakiem mieli u mnie zostać, ty żartujesz?

— Zamieszkajcie u córki razem. Powodzenia.

Wyrzuciłam go. Bez krzyku, bez awantury. Po prostu zamknęłam drzwi. Potem usiadłam i rozpłakałam się.

Tak, bolało. Było upokarzające. Samotne. Ale nie złamane. Wiedziałam, iż postąpiłam słusznie. Bo jeżeli mężczyzna przychodzi do twojego domu tylko brać, a nie dawać — to nie jest miłość. To pasożytnictwo.

Mam 62 lata. Mam zmarszczki i zmęczenie w nogach. Ale wciąż mam duszę — żywą, pragnącą ciepła. I wciąż wierzę, iż można kochać. Że gdzieś jest człowiek, który zechce być ze mną, a nie tylko mną się posługiwać.

Niech nie będzie młodszy, wyższy, lepszy. Niech po prostu będzie obok. Szczerze. Z ciepłem. Z szacunkiem.

Bo kobieta — choćby jeżeli ma 62 lata — ma prawo nie być złamana.