***Rozprawa w kuchni: prawda, która zrujnowała zaręczyny***
Tego wieczora, gdy do Krzysztofa zawitał jego przyjaciel z dzieciństwa, Bartek, wszystko zaczęło się jak zwykłe, ciepłe spotkanie starych kumpli. Siedzieli w kuchni, wspominali szkolne czasy, śmiali się, nalewali sobie po kieliszku. Było przytulnie i naprawdę po domowemu.
Nagle zatrzasnęły się drzwi wejściowe.
— To moja narzeczona wróciła! Zaraz was poznam — powiedział radośnie Krzysztof.
Do kuchni weszła szczupła dziewczyna. Bartek zastygł w bezruchu. Ona, gdy go zobaczyła, również na chwilę oniemiała.
— Poznaj, to Bartek, mój przyjaciel z dzieciństwa! — przedstawił go Krzysztof z entuzjazmem.
— Miło mi — wykrztusiła dziewczyna. Nazywała się Kinga. I niemal od razu wyszła z pokoju, nie dodając ani słowa.
Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, Bartek sięgnął po telefon:
— Krzyś… Muszę ci coś pokazać.
Włączył film i odwrócił ekran w stronę przyjaciela. W ciągu sekundy Krzysztof zbladł, jakby zobaczył ducha.
Tydzień wcześniej.
— Hej, masz teraz wolne? — usłyszał dobrze znany głos.
Choć minęło wiele lat, odkąd Bartek wyjechał do pracy w Gdańsku, Krzysztof rozpoznałby go w każdej sytuacji — choćby w środku nocy, gdyby ktoś go obudził.
— Bartek! No nie wierzę! Oczywiście, przyjeżdżaj! Akurat mam wolny pokój, pobędziesz, aż znajdziesz mieszkanie. A przy okazji poznasz Kingę, moją narzeczoną. Swoją drogą, ona też jest z twojego miasta.
— No cóż za zbieg okoliczności — zaśmiał się Bartek. — Dobra, czekaj mnie za tydzień.
Gdy Krzysztof powiedział Kindze o przyjeździe przyjaciela, wydawała się spięta.
— A kto będzie dla niego gotował? Kto sprzątał? — zapytała kapryśnie, pokazując idealnie wykonany manicure.
— Przecież wszystko robimy razem. I naczynia, i pranie dzielimy po równo. Bartek jest dorosłym człowiekiem, nie dzieckiem. Da sobie radę.
— Tylko uważaj — burknęła Kinga.
Spotkanie przyjaciół minęło w miłej atmosferze. W drodze z dworca rozmawiali, śmiali się, opowiadali o życiu. W domu Krzysztof wyjął butelkę — „na powitanie”.
— Tylko troszkę, jutro mam spotkanie w sprawie pracy — uprzedził Bartek.
Wieczorem, gdy Kinga wróciła z pracy, mężczyźni już posprzątali kuchnię, zaparzyli herbatę i włączyli mecz.
— Kinga, poznaj Bartka.
Na widok Bartka dziewczyna nagle straciła panowanie nad sobą. Ale gwałtownie się opanowała:
— Znamy się. Gdańsk. Cześć, Bartek. Nie spodziewałam się.
— Ja też nie — uśmiechnął się ironicznie.
— Co na kolację? — gwałtownie zmieniła temat Kinga i wyszła do sypialni.
Później, gdy zostali sami, Krzysztof zapytał:
— Co się stało, Kinga? Od rana jesteś jakaś nieswoja.
— Nie uwierzysz mi — wyszeptała.
Ale pod wpływem nacisków wyznała: kiedyś krótko spotykała się z Bartkiem. Podobno był natrętny, a gdy go odrzuciła — rozpuszczał plotki, próbując zniszczyć jej opinię.
— Teraz i tobie coś opowie, na pewno.
— Bartek? On do tego niepodobny…
Kinga rozpłakała się, zerwała się i zaczęła pakować rzeczy.
— jeżeli mi nie wierzysz — między nami koniec. Albo ja, albo on. Wybieraj.
— Czekaj… Porozmawiam z nim rano. jeżeli to prawda, wyrzucę go.
— Czyli przez cały czas masz wątpliwości?! — krzyknęła, zatrzasnęła walizkę i wybiegła z pokoju.
Gdy Krzysztof wszedł do kuchni, Bartek już na niego czekał.
— Wyjechała? Wszystko słyszałem, ściany tutaj są cienkie jak papier — powiedział spokojnie.
— Bartek, powiedz szczerze… Kinga mówiła prawdę?
Tamten w milczeniu wyjął telefon, przewinął galerię i podał mu ekran.
Na filmie dziewczyna, bardzo podobna do Kingi, ale w wyzywającym makijażu, tańczyła na stole w klubie. Głos z offu pijacko krzyczał komplementy. Na końcu wpadła w ramiona obcego faceta.
— Wierz mi, takich nagrań chłopaki z Gdańska mają mnóstwo. Kinga wtedy imprezowała z ekipą, która… cóż, miała kiepską reputację.
— Co jeszcze wiesz?
— Nie chcę o tym mówić, ale…
— To nie ty powinieneś się wstydzić, Bartek. Nie ty mnie okłamywałeś. A ona — patrzyła mi w oczy, udawała niewinną.
Przecież chciałem się z nią ożenić. Założyć rodzinę. Czy w ogóle dowiedziałbym się prawdy, gdybyś nie przyjechał?
Z Kingą zerwał tej samej nocy. Gdy jej koleżanki zaczęły pisać, oskarżając Bartka, iż zniszczył miłość — Krzysztof opublikował całą prawdę.
— Nie znałem jej przeszłości. A teraz — nie mogę jej ufać. Z taką kobietą nie zbuduję rodziny. Więc… niech idzie.
Nikt jej „nie zabrał”. niedługo wyjechała do innego miasta, jakby miała nadzieję, iż przeszłość jej nie dogoni.
A może w końcu zrozumie: jeżeli prawdę się ukrywa — i tak kiedyś wyjdzie na jaw. A konsekwencje będą nieodwracalne.
