Kulinarny raj u Weroniki
Gdy tylko wszedłem z Jakubem do mieszkania Weroniki, od razu otoczył nas taki zapach, iż niemal zapomniałem, po co adekwatnie tu przyszedłem. Pachniało świeżo upieczonym mięsem, ciepłym ciastem i przyprawami, które zdawały się tańczyć w powietrzu. Zatrzymałem się w progu, zamknąłem oczy i głęboko wciągnąłem powietrze — to był zapach domowego ciepła, święta i odrobiny magii. A gdy spojrzałem na stół, oniemiałem. Stały tam dania, które spokojnie mogłyby trafić do muzeum sztuki kulinarnej. Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, od czego zacząć — podziwiać czy od razu sięgać po talerz.
Weronika, moja dawna przyjaciółka, zawsze była mistrzynią w kuchni, ale tym razem przebiła samą siebie. Przyszliśmy z Jakubem na kolację — zaprosiła nas „tak po prostu”, bez okazji, żeby pogadać i spędzić razem wieczór. Przyznaję, spodziewałem się czegoś prostego: sałatki, może pieczonego kurczaka, herbaty z ciastkami. Ale to, co zobaczyłem, było prawdziwym spektaklem kulinarnym. Stół uginał się od smakołyków: rumiana polędwica wieprzowa z chrupiącą skórką z ziół, ziemniaki pieczone z rozmarynem, warzywa ułożone jak obraz, a także placek z jabłkami i cynamonem o złocistej skórce. Do tego trzy sosy, każdy w eleganckiej sosjerce — i każdy, jak się później okazało, był arcydziełem.
„Wera, ty chyba restaurację otwierasz?” — wyrwało mi się, nie mogąc oderwać wzroku od tego przepychu. Weronika tylko się zaśmiała i machnęła ręką: „Oj, Tomek, tak po prostu chciałam was rozpieszczać. Siadajcie, zaraz spróbujemy!” Jakub, który zwykle jest małomówny, sięgał już po widelec, ale go powstrzymałem: „Poczekaj, najpierw zrobię zdjęcie, takie cudo trzeba wrzucić do internetu!” Weronika przewróciła oczami, ale widać było, iż jest mile połechtana. Ona zawsze tak gotuje — z sercem, a potem udaje, iż to nic wielkiego.
Zasiedliśmy do stołu i rozpoczął się prawdziwy festiwal smaków. Pierwszy kęs mięsa rozpływał się w ustach, z nutą czosnku i czegoś, czego nie potrafiłem rozpoznać. „Wera, jaki jest twój sekret?” — zapytałem, a ona odpowiedziała z uśmiechem: „Dodaję trochę miłości!” Roześmiałem się, ale w głębi duszy uwierzyłem. Bo jak inaczej wytłumaczyć, iż choćby zwykła sałatka z pomidorów i ogórków u niej smakowała jak dzieło sztuki? Jakub, który zwykle je w ciszy, nagle oznajmił: „Jeśli tak gotujesz codziennie, to się do ciebie wprowadzam”. Wszyscy parsknęliśmy śmiechem, ale zauważyłem, iż już rozważa dokładkę.
Weronika opowiadała o tym, jak przygotowywała każdą potrawę. Okazało się, iż spędziła cały dzień w kuchni, a niektóre przepisy dostała od babci. „Ten placek — powiedziała — babcia piekła na wszystkie święta. Ja tylko dodałam wanilię i odrobinę więcej cynamonu.” Słuchałem i myślałem: skąd ona bierze tyle cierpliwości? Ja po godzinie w kuchni tracę zapał. Moje najlepsze danie to spaghetti z sosem pomidorowym, i to pod warunkiem, iż makaron się nie przypali. A tu — cała symfonia smaków, wszystko przygotowane z taką pasją, iż aż chciało się uścisnąć gospodynię.
Ale najbardziej urzekła mnie atmosfera, którą stworzyła Weronika. Nie tylko jedzenie, ale cały jej dom tchnął ciepłem. Na stole stała mała wazonik z polnymi kwiatami, świeczki rzucały miękkie światło, a z głośników cicho płynęła jazzowa melodia. Zdałem sobie sprawę, iż dawno nie czułem się tak zrelaksowany. choćby Jakub, który po urodzie zwykle wpatruje się w telefon, siedział uśmiechnięty i opowiadał zabawne historie z młodości. Weronika zamieniła zwykły wieczór w małe święto.
Gdzieś między drugą porcją placka a filiżanką herbaty ziołowej zapytałem: „Wera, jak ty to wszystko ogarniasz? Praca, dom, a jeszcze takie kolacje?” Zastanowiła się i odparła: „Wiesz, Tomek, gotowanie to dla mnie jak medytacja. Włączam muzykę, kroję warzywa, mieszam ciasto — i wszystkie problemy znikają. A gdy widzę, jak wam smakuje, wiem, iż warto.” Spojrzałem na nią i pomyślałem: chociaż odrobinę jej talentu i cierpliwości. Może wtedy i ja nauczyłbym się piec, a nie tylko zamawiać jedzenie na wynos.
Kiedy już zbieraliśmy się do wyjścia, Weronika wręczyła nam pojemnik z resztkami placka i mięsa. „Zabierzcie — powiedziała — w domu dojecie!” Próbowałem odmówić, ale uparła się: „Tomek, nie dyskutuj, gotowałam specjalnie dla was.” Wyszliśmy z Jakubem na ulicę, i nagle zrozumiałem, iż ten wieczór nie był tylko o jedzeniu. Był o przyjaźni, o domowym cieple, o umiejętności dzielenia się. Weronika przypomniała mi, jak ważne jest zatrzymać się czasem, zebrać razem i cieszyć się chwilą.
Teraz myślę, iż powinienem zaprosić Weronikę do siebie. Tylko wpadam w panikę: co jej podam? Moje spaghetti to przecież nie jej poziom. Może zamówić pierogi i udawać, iż sam je przygotowałem? Żartuję, oczywiście. Chyba poproszę ją o kilka przepisów i spróbuję zaskoczyć. A jeżeli nie wyjdzie, po prostu powiem: „Wera, ty jesteś królową kuchni, a ja dopiero się uczę.” I wiem, iż się tylko roześmieje i powie, iż najważniejsza jest dobra kompania. I właśnie w tym cała ona.
