Kobieta ratuje wnuka bogacza z lodowatej wody, a on oferuje jej pracę po wyjściu na wolność.

Zimne powietrze kłuło niczym igły, ale Jan nie czuł chłodu. W środku wszystko w nim zamarzło — serce zmieniło się w lodową bryłę, zimniejszą od najsroższej zamieci. Stał pośrodku zaśnieżonego parku, otulonego wieczornym półmrokiem, i gorączkowo wpatrywał się w przechodniów, próbując dostrzec tę jedną małą postać w jaskraworóżowym kombinezonie. Michałek. Jego wnuk.

Dla Jana ten chłopiec stał się całym światem. Ściskając w dłoni telefon, w myślach przeklinał chwilę, gdy oderwał się na istotny służbowy rozmowę. Tylko jedna minuta nieuwagi — a teraz jego serce ściskało się ze strachu i poczucia winy. Obwiniał się bezlitośnie, każdym nerwem, każdą komórką swojego mocnego ciała.

W głowie tłukła się jedna myśl, jak refren strachu: „Stracę go”. Ostatni rok życia Jana był pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona — cicho, niemal niezauważalnie, jakby przygniótł ją ciężar choroby. Potem nadeszła straszna wiadomość z Himalajów — tam zginęła jego córka wraz z mężem. Rodzice Michałka.

To dziecko o poważnym spojrzeniu i wzruszającym uśmiechu było teraz jedynym, co łączyło Jana z przeszłością. Jedyną podporą. Myśl o jego stracie wywoływała fizyczny ucisk w gardle. Czepiał się Michałka, jak tonący brzytwy. Nie mógł choćby wyobrazić sobie życia bez niego.

Panika narastała. Zaczynał krzyczeć, aż gardło mu się darło:

— Michał! Michałku! Gdzie jesteś?!

Odpowiedziała mu tylko cisza i świst wiatru niosącego śnieżny pył. Przechodnie rzucali na niego osądzające spojrzenia — dla nich był tylko roztargnionym dziadkiem, który zgubił dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryje się za tym krzykiem.

I kiedy nadzieja niemal zniknęła, usłyszał cienki, przerażony głos — dochodzący znad rzeki. Jan zastygł. To był głos Michałka. Krzyk, od którego krew ścina się w żyłach.

Nie myśląc ani chwili, rzucił się w stronę brzegu. Wiedział, jak zdradliwa jest ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod puszystym śniegiem czaiły się niebezpieczne przeręble. I tam, w czerniejącej wodzie, miotała się mała postać w różowym kombinezonie. Michałek.

Serce Jana podskoczyło do gardła. Biegł, grzęznąc w zaspach, potykając się, łapiąc powietrze. Wydawało się, iż dystans jest nie do pokonania. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ciężka odzież ciągnie go w dół. Wiedział — nie zdąży. Ale w tej samej chwili, gdy rozpacz miała go pochłonąć, z cienia wyłoniła się ciemna postać. Kobieta.

Poruszała się z gracją, prawie jak zwierzę — rozciągnięta na lodzie, ślizgając się po jego powierzchni, dotarła do przerębla. Jednym płynnym ruchem wyciągnęła Michałka na lód, a potem ciągnęła go w stronę brzegu.

Jan podbiegł, wyrwał wnuka ze śniegu, przycisnął do siebie tak mocno, jak tylko potrafił. Chłopiec płakał, trząsł się. Nie mówiąc ani słowa, Jan rzucił kobiecie rozkaz:

— Za mną. Do domu. Rozgrzejemy się.

Posłusznie poszła za nim.

W samochodzie, owinięty w kurtkę dziadka, Michałek stopniowo się uspokajał. Lekarz zbadał go i powiedział, iż wszystko będzie dobrze. W domu Jan ułożył chłopca do snu, a sam powolnym krokiem wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego kobieta w jego starym szlafroku. Wyglądała na krucho, wyczerpaną, z głębokim bólem w oczach.

— Jak się pani nazywa? — zapytał, podając jej kubek gorącej herbaty.

— Anna.

— Dziękuję pani. Uratowała pani mojego wnuka. Moje jedyne skarby. Nie ma pani pojęcia, co to dla mnie znaczy.

Chciał wręczyć jej pieniądze, ale cofnęła dłonie.

— Nie zrobiłam niczego nadzwyczajnego. Po prostu byłam w pobliżu. Każdy by tak postąpił.

Jan widział, iż mówi prawdę. Nie było w niej chciwości ani wyrachowania — tylko zmęczenie i smutek.

— Może potrzebuje pani pracy? — spytał łagodnie. — Mam restaurację. Potrzebuję kogoś do pomocy w kuchni. Nie wielka pensja, ale stabilna. jeżeli się pani zgodzi, będę wdzięczny.

Anna podniosła oczy pełne łez.

— Dziękuję… Tak, zgadzam się.

Kilka tygodni minęło szybko. Jan był zajęty opieką nad Michałkiem i pracą. Ale coraz częściej zauważał, iż obserwuje Annę. Pracowała wytrwale, z niezwykłą precyzją i instynktem. Czasem pomagała kucharzom, dając rady, które brzmiały tak, jakby całe życie spędziła w kuchni.

Pewnego dnia nadszedł kryzys: wpływowy urzędnik zamówił bankiet pod specjalne życzenia, a terminy były nierealne. Dla restauracji — szansa na kolejny poziom. Dla Jana — ogromne ryzyko.

Ale wtedy po raz pierwszy zobaczył, jak głębokie są umiejętności Anny. Wzięła sprawy w swoje ręce, zorganizowała pracę, zaproponowała rozwiązania. Bankiet wypadł idealnie.

Wtedy Jan zrozumiał: to nie tylko pomocnica. To osoba, której można zaufać. Ktoś, kto też szukał drugiej szansy — i znalazł ją w pracy, w rodzinie, którą niespodziewanie dostał.

Jan już przygotowywał się na nieprzespaną noc w restauracji, kontrolując przygotowania do najważniejszej imprezy. Przewidywał różne scenariusze, próbując przewidzieć każdy krok. I właśnie wtedy, gdy napięcie sięgnęło zenitu, zadzwonił telefon.

Dzwonił Wiktor — jego szef kuchni, człowiek niezastąpiony i oddany pracy. W głosie słychać było tyle bólu i rozpaczy, iż Jan od razu zrozumiał — coś się stało.

— Janek, tragedia… — zachrypiał w słuchawce. — Spadłem ze schodów… Złamałem nogę. Teraz w gipsie. Nie będę mógł pracować.

Serce Jana zamarło.

— Wiktor, a menu? Chociaż zacząłeś? Co z zamówieniem Żmudy?

— Nie — odpowiedział z wyrzutem szef. — Właśnie miałem się zabrać… Przepraszam, zawaliłem.

Jan opuścił telefon. Przed oczami wirowała ciemność. Porażka tego zamówienia oznaczała utratę reputacji, budowanej latami ciężkiej pracy. Rozpacz go pochłonęła.

Zebrał cały zespół w kuchni. JAnna i Jan spojrzeli na siebie, a w ich oczach błysnęło porozumienie – wiedzieli, iż razem są w stanie pokonać każde wyzwanie, a ich miłość i nowy początek są silniejsze niż wszystkie burze przeszłości.