Kiedy teściowa dowiedziała się o naszym planie zakupu mieszkania, zabrała syna na rozmowę. To, co nastąpiło później, zaskoczyło mnie do głębi.

Gdy moja teściowa dowiedziała się, iż zamierzamy kupić mieszkanie, zabrała syna na „rozmowę”. To, co się potem wydarzyło, wstrząsnęło mną do głębi.

Od lat oszczędzaliśmy z mężem na własne lokum. Pracowałam w stabilnej międzynarodowej firmie, zarabiałam dwa razy więcej niż on, ale w naszym małżeństwie wszystko było wspólne – budżet, cele. Marzenie o własnym mieszkaniu nas łączyło i zdawało się, iż nic nie może stanąć nam na przeszkodzie. Aż do chwili, gdy jego rodzina się o tym dowiedziała.

Mój mąż miał cztery siostry. W tej rodzinie mężczyzna nie był zwykłym bratem – był podporą, sponsorem, rozwiązującym wszelkie problemy. Od młodości pomagał każdej z nich – to studia opłacić, to telefon kupić, to po prostu „pożyczyć do wypłaty”, choć te pieniądze nigdy nie wracały. Widziałam to wszystko, milczałam, znosiłam. Rozumiałam – rodzina, trzeba pomagać. Czasem sama wysyłałam trochę groszy swoim rodzicom. Ale właśnie przez te „pomocne datki” nasza droga do własnego mieszkania wydłużyła się o prawie trzy lata.

W końcu, gdy uzbieraliśmy potrzebną sumę, zaczęliśmy szukać lokum. Głównie ja – mąż miał natłok w pracy, wracał późno. Cieszyłam się nawet, iż mogę wszystko ogarnąć, wybrać najlepszą opcję, bo naprawdę chciałam, by było jak najlepiej dla nas obojga.

Pewnego dnia jego mama zaprosiła nas na uroczystość – najmłodsza córka kończyła szkołę. Przyjechaliśmy, zjedliśmy kolację, a w trakcie uczty teściowa nagle zagaiła:

— Niedługo, mam nadzieję, mój synek wprowadzi się do swojego mieszkania… Zmęczyłam się już jeździć w odwiedziny — rzekła z uśmiechem.

Wtedy mój mąż z dumą oznajmił, iż już szukamy lokum i iż to ja zajmuję się poszukiwaniem.

Powinniście byli widzieć, jak w jednej chwili zmieniła się jej mimika. Z szerokiego uśmiechu nie zostało ani śladu. Zmierzyła mnie ciężkim spojrzeniem i lodowatym tonem rzuciła:

— No, dobrze… Ale powinieneś, synku, ze mną się konsultować. Ja życie przeżyłam, ja wiem lepiej. Co to, żonie na oślep powierzać taką sprawę?

A najstarsza siostra dodała od razu:

— No właśnie. Ta twoja żona to samolubna. Tylko o sobie myśli. Ani złotówki nikomu z nas nie pomogła. Dla niej ważniejsze mieszkanie niż rodzina!

Omal się nie zakrztusiłam z oburzenia. Chciałam powiedzieć wszystko, co myślę: iż skoro tak potrzebują pieniędzy, niech idą i zaczną zarabiać. Ale się powstrzymałam. Dokończyłam jeść w milczeniu, nie wdając się w kłótnię. Byłam zbyt zszokowana. Nie spodziewałam się takiego ciosu przy świątecznym stole.

A potem teściowa wstała, złapała syna za rękę i wyprowadziła do kuchni. „Trzeba pogadać” — rzuciła w biegu. Zaś przy stole średnia siostra męża nagle oznajmiła:

— My z braciszkiem będziemy mieszkać w jego nowym mieszkaniu. Będziemy mieć własny pokój.

Aż mi w skroniach zaszumiało. Nie wytrzymałam, wstałam i wyszłam do przedpokoju. Nie musiałam choćby pakować rzeczy – wróciliśmy taksówką.

Wieczorem w domu próbowałam rozmawiać z mężem. Ale był jak obcy. Siedział w milczeniu, aż w końcu powiedział:

— Powinniśmy się rozwieść.

— Co?

— Tak będzie lepiej. Muszę pomyśleć o rodzinie… o mojej rodzinie.

Następnego dnia spakował rzeczy i wyszedł. Po dwóch tygWrzesień już się kończył, gdy dowiedziałam się przez wspólną znajomą, iż jego siostry sprzedały choćby jego kolekcję płyt, by „pokryć długi”.