Kiedy teściowa dowiedziała się o kupnie mieszkania, porwała syna na rozmowę. To, co stało się później, zszokowało mnie do głębi.

Gdy moja teściowa dowiedziała się, iż planujemy kupić mieszkanie, zabrała syna na „rozmowę”. To, co wydarzyło się później, wstrząsnęło mną do głębi.

Od lat oszczędzaliśmy z mężem na własne lokum. Pracowałam w stabilnej międzynarodowej firmie, zarabiałam dwa razy więcej niż on, ale w naszym związku wszystko dzieliliśmy sprawiedliwie — wspólny budżet, wspólne cele. Marzenie o własnych czterech kątach łączyło nas, i zdawało się, iż nic nie może stanąć nam na przeszkodzie. Aż do dnia, gdy jego rodzina się o tym dowiedziała.

Mój mąż miał cztery siostry. W tej rodzinie mężczyzna nie był po prostu bratem — był opoką, sponsorem i rozwiązywaczem wszystkich problemów. Od młodości pomagał każdej z nich — raz opłacić studia, innym razem kupić telefon, a czasem po prostu „pożyczyć do wypłaty”, choć te pieniądze nigdy nie wracały. Widziałam to wszystko, milczałam, znosiłam. Rozumiałam — to rodzina, trzeba pomagać. Sama czasem wysyłałam pieniądze swoim rodzicom. Ale właśnie przez te „pomocne datki” nasza droga do własnego mieszkania przeciągnęła się o prawie trzy lata.

W końcu, gdy uzbieraliśmy potrzebną sumę, zaczęliśmy szukać lokum. Głównie ja przeglądałam oferty — mąż miał natłok w pracy, wracał późno. Cieszyłam się nawet, iż mogę wszystko zorganizować, znaleźć najlepszą opcję, bo naprawdę chciałam, by było jak najlepiej dla nas obojga.

Pewnego dnia jego matka zaprosiła nas na uroczystość — najmłodsza córka kończyła szkołę. Przyjechaliśmy, zasiedliśmy do stołu, a w trakcie wieczerzy teściowa nagle zaczęła:

— niedługo mój synek pewnie się wyprowadzi… Zmęczyłam się już tymi gościnami — rzekła z uśmiechem.

Wtedy mój mąż, dumny, oznajmił, iż już szukamy mieszkania i iż to ja zajmuję się sprawą.

Powinniście byli widzieć, jak w jednej chwili zmienił się wyraz jej twarzy. Z szerokiego uśmiechu nie pozostał choćby ślad. Zmierzyła mnie ciężkim spojrzeniem i lodowatym tonem rzuciła:

— To oczywiście dobrze… Ale powinieneś, synku, ze mną się konsultować. Ja życie przeżyłam, ja wiem lepiej. Co to, żonie na ślepo powierzać taką sprawę?

Najstarsza siostra natychmiast ją poparła:

— No właśnie. Ta twoja żona to egoistka. Tylko o sobie myśli. Ani złotówki nikomu z nas nie dała. Dla niej ważniejsze mieszkanie niż rodzina!

Omal się nie zakrztusiłam z oburzenia. Chciało mi się krzyczeć, iż jeżeli tak potrzebują pieniędzy, niech idą i zarobią. Ale się powstrzymałam. Po prostu jadłam dalej, w milczeniu, nie wdając się w kłótnię. Byłam zbyt zszokowana. Nie spodziewałam się takiego ciosu przy świątecznym stole.

A potem teściowa wstała, chwyciła syna za rękę i wyprowadziła do kuchni. „Musimy porozmawiać” — rzuciła mimochodem. A przy stole średnia siostra mojego męża nagle oznajmiła:

— My z braciszkiem będziemy mieszkać w jego nowym mieszkaniu. Będziemy mieć swój pokój.

Aż mi w skroniach zabiło. Nie wytrzymałam, wstałam i wyszłam do przedpokoju. Nie musiałam zbierać swoich rzeczy — wróciliśmy taksówką.

Wieczorem w domu próbowałam rozmawiać z mężem. Ale był jak obcy. Siedział w milczeniu, aż w końcu powiedział:

— Musimy się rozwieść.

— Co?

— Tak będzie lepiej. Muszę pomyśleć o rodzinie… o mojej rodzinie.

Nazajutrz spakował swoje rzeczy i wyszedł. Po dwóch tygodniach zadzwonił i zażądał, bym przelała mu jego „połowę” naszych oszczędności. PrzelPrzesłałam mu wszystko i zamknęłam ten rozdział na zawsze.