Kiedy ojciec nas opuścił, macocha wyrwała mnie z czeluści piekielnego domu dziecka.

Gdy mój ojciec nas opuścił, macocha wyrwała mnie z czeluści sierocińca.
Kiedy byłem mały, moje życie przypominało bajkę rodzina, nierozerwalna i pełna miłości, w pochylonym domku nad brzegiem Wisły, niedaleko małego Tczewa. Byliśmy we trójkę: ja, mama i tata. Zapach świeżo upieczonych przez mamę drożdżówek unosił się w powietrzu, a głos taty wieczorami snuł opowieści o jego przygodach na rzece. Ale los bywa bezlitosnym łowcą, który uderza, gdy się tego najmniej spodziewasz. Pewnego dnia mama zachorowała jej śmiech ucichł, dłonie zaczęły drżeć, aż w końcu trafiła do szpitalnego łóżka w Gdańsku. Odchodziła stopniowo, zostawiając nas w morzu bólu. Tata utopił smutki w taniej wódce, a nasz dom zamienił się w ruinę, usianą stłuczonym szkłem i niemocą.

Szafki w kuchni świeciły pustkami. Włóczyłem się do szkoły w Tczewie, brudny i głodny. Nauczyciele narzekali na brak zadań domowych, ale jak miałem się uczyć, kiedy myślałem tylko o tym, jak przeżyć kolejny dzień? Koledzy odwracali się plecami, a ich szepty kłuły bardziej niż noże. Sąsiedzi patrzyli z politowaniem, aż w końcu ktoś wezwał opiekę społeczną. Urzędnicy wtargnęli do naszego domu, gotowi wyrwać mnie z drżących rąk ojca. Ten załamał się, błagając o ostatnią szansę. Dali mu miesiąc kruchy jak lód w marcu.

Ta wizyta otrzeźwiła tatę. Zaciągnął się do sklepu, przyniósł jedzenie, a my razem szorowaliśmy podłogi, aż dom znów zabłysnął nikłym wspomnieniem dawnego ciepła. Obiecał rzucić picie, a w jego oczach pojawił się cień człowieka, którego znałem. Zaczynałem wierzyć, iż wszystko się ułoży. Pewnej burzowej nocy, gdy wiatr tłukł w okiennice, tata powiedział, iż chce mi kogoś przedstawić. Serce mi zamarło czyżby już zapomniał o mamie? Zapewniał, iż nikt jej nie zastąpi, ale to jedyny sposób, by uratować nas przed urzędnikami.

Tak poznałem ciocię Jadzię.

Pojechaliśmy do jej domu w Malborku, małej, sfatygowanej chatki nad Nogatem, otoczonej wiekowymi dębami. Jadzia była jak tornado ciepła, ale z charakterem, który mógłby góry przenosić. Miała syna, Darka, dwa lata młodszego ode mnie, chudzielca o śmiechu, który rozgrzewał choćby w najzimniejsze dni. Od razu się zaprzyjaźniliśmy gonitwy po podwórku, wspinaczki na drzewa, aż płuca bolały od śmiechu. W drodze powrotnej powiedziałem tacie, iż Jadzia jest jak promyk słońca, a on tylko skinął głową. Kilka tygodni później spakowaliśmy resztki życia nad Wisłą i przeprowadziliśmy się do Malborka ostatnia próba, by zacząć od nowa.

Życie powoli się układało. Jadzia zajęła się mną z taką troską, iż rany zaczęły się goić cerowała moje spodnie, gotowała sycące bigosy, a wieczorami słuchaliśmy, jak Darek opowiada żarty, które rozświetlały choćby najciemniejsze chwile. Stał się moim bratem nie z krwi, ale z wspólnej niedoli. Kłóciliśmy się, marzyliśmy, godziliśmy się bez słów. Ale szczęście to kapryśny gość. Pewnego mroźnego ranka tata nie wrócił do domu. Telefon rozdarł ciszę zginął pod kołami ciężarówki na oblodzonej drodze. Ból pożerał mnie żywcem. Opieka społeczna wróciła, zimna i nieugięta. Bez prawnego opiekuna wyrwali mnie z objęć Jadzi i zawieźli do sierocińca w Elblągu.

To miejsce było jak więzienie szare ściany, zimne łóżka, pełne szeptów tych, którzy stracili nadzieję. Czas wlókł się niemiłosiernie, a każdy dzień kopał mnie w brzuch. Czułem się jak duch, zapomniany i niewidzialny, dręczony koszmarami samotności. Ale Jadzia nie odpuściła. Co niedzielę przychodziła z chlebem, własnoręcznie zrobionymi szalikami i uporem godnym husarii. Walczyła jak lwica szturmowała urzędy, wypełniała tony papierów, a jej łzy padały na akta, gdy próbowała przełamać biurokratyczne mury. Miesiące mijały, a ja traciłem nadzieję, iż kiedykolwiek stąd wyjdę. Aż pewnego ranka dyrektorka zawołała: Pakuj się. Twoja mama przyszła.

Wybiegłem na podwórko i zobaczyłem Jadzię i Darka przy bramie, ich twarze rozświetlone determinacją. Nogi się pode mną ugięły, gdy rzuciłem się w ich ramiona. Mamo, wykrztusiłem, dziękuję, iż wyciągnęłaś mnie z tego grobu! Przysięgam, nie zawiodę cię! Wtedy zrozumiałem rodzina to nie krew, ale dusza, która za ciebie walczy do końca.

Wróciłem do Malborka, do swojego pokoju, do szkoły. Życie odzyskało rytm skończyłem studia w Gdańsku, znalazłem pracę. Darek i ja zostaliśmy nierozłączni jak dwa garnki u Jadzi. Założyliśmy rodziny, ale ona nasza mama zawsze była naszym kotwicą. W każdą niedzielę szturmujemy jej dom, gdzie częstuje nas pierogami i schabowym, a jej śmiech miesza się z głosami naszych żon, które stały się jej przyjaciółkami. Czasem, gdy na nią patrzę, ogarnia mnie wdzięczność za ten cud.

Zawsze będę wdzięczny losowi za drugą matkę. Bez Jadzi zginąłbym na ulicy albo w ciemności. Była światłem w najczarniejszej nocy i nigdy nie zapomnę, jak wyrwała mnie z otchłani.