Nazywam się Aleksander Kowalski i mieszkam w Zakopanem, gdzie jezioro Morskie Oko odbija szare niebo Małopolski. Nigdy nie uważałem się za świętego. Owszem, mogłem ustąpić miejsca w autobusie, pomóc starszej pani z zakupami, przesłać parę złotych na cele charytatywne ale to wszystko. Każdy z nas ma granicę, której rzadko przekracza, linię, za którą kończy się nasza dobroć. Ale tamtego wieczoru coś we mnie pękło i zrobiłem krok dalej.
Wracałem do domu po wyczerpującym dniu pracy. Zimno wżerało się w kości, mokry śnieg chlupotał w butach, a w głowie miałem tylko jedną myśl jak najszybciej znaleźć się w cieple, zaparzyć mocną herbatę i otulić kocem. Przy małym barze mlecznym na rogu zauważyłem go bezdomnego. Siedział na kawałku kartonu, skulony od mrozu, owinięty w brudny, wytarty płaszcz. Przed nim leżał pusty plastikowy kubek niemy krzyk o pomoc, którego nikt nie słyszał. Ludzie mijali go szybko, odwracając wzrok, jakby go tam nie było. Już prawie przeszedłem obok, ale nagle się zatrzymałem. Dlaczego? Może przez jego spojrzenie zmęczone, przygaszone, ale z jakąś głęboką, beznadziejną rezygnacją.
Chcesz coś zjeść? wyrwało mi się, choćby dla mnie samego niespodziewanie. Podniósł powoli głowę, spojrzał z niedowierzaniem, jakby sprawdzał, czy to nie kpina, i skinął: Tak jeżeli to nie kłopot. Wszedłem do baru, zamówiłem dużą pizzę z serem i kubek gorącej kawy. Czekając, patrzyłem przez szybę na niego samotną postać w zapadającym zmroku. Wróciłem, podając mu jedzenie. Jego usta drgnęły w słabym uśmiechu: Dziękuję szepnął, biorąc pudełko drżącymi, sinymi palcami.
Już odwróciłem się, by iść dalej, gdy nagle mnie zawołał: Czekaj! i sięgnąwszy do kieszeni, wyciągnął pognieciony kawałek papieru, złożony na czworo. Weź to powiedział, podając mi go. Co to jest? zdziwiłem się. Po prostu przeczytaj później. Wsunąłem kartkę do kieszeni i poszedłem dalej, prawie o niej zapominając. Przypomniałem sobie dopiero wieczorem, przebierając się w domu. Rozwinąłem papier litery były koślawe, ale wyraźne: jeżeli to czytasz, znaczy, iż masz w sobie dobro. Wiedz: ono do ciebie wróci. Czytałem te słowa raz za razem. Były proste, niemal banalne, ale coś w nich przykuwało, jak hak zaczepiony o duszę.
Następnego dnia, przechodząc obok tego samego baru, mimowolnie rozejrzałem się za nim. Ale karton był pusty zniknął. Minęły tygodnie, historia zaczęła się zacierać w pamięci, rozmywając się w szarości codzienności. Aż pewnego dnia zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu stał mężczyzna w schludnym ubraniu, z przyciętymi włosami i znajomymi oczami. Nie poznajesz? zapytał z lekkim uśmiechem. Zamarłem, szukając w pamięci, ale podpowiedział: Widzieliśmy się pod barem kupiłeś mi pizzę tamtego wieczoru. Wtedy zrozumiałem to był on, ten bezdomny, tylko teraz przemieniony, pełen życia.
Znalazłem pracę zaczął, promieniejąc. Wynająłem pokój. A jeszcze odważyłem się poprosić o pomoc starego przyjaciela i wyciągnął mnie z tej otchłani. Patrzyłem na niego, nie znajdując słów: To niesamowite. Skinął głową: Przyszedłem ci podziękować. Tamtego wieczoru byłem na dnie. Chciałem się poddać, po prostu zamarznąć tam, na tym kartonie Ale twoja dobroć dała mi iskrę. Zrozumiałem, iż jeszcze mogę walczyć. Jego głos drżał od emocji, a we mnie rozlewało się dziwne, nieznane ciepło. Dziękuję ci powtórzył, mocno ściskając mi dłoń. Drzwi się zamknęły, a ja stałem, wpatrując się w pustkę, i nagle uświadomiłem sobie: jeden mały gest może stać się dla kogoś ratunkiem.
Teraz często myślę o tamtej nocy. O mokrym śniegu, o jego oczach, o kartce, która wciąż leży w szufladzie biurka. Nie jestem bohaterem, nie jestem świętym zwykłym człowiekiem, który po prostu nie przeszedł obojętnie. Ale jego słowa okazały się prorocze. Dobro wróciło do mnie nie pieniędzmi, nie sławą, ale uczuciem, iż żyję na tym świecie nie bez powodu. On, ten bezimienny mężczyzna, dał mi więcej, niż ja jemu wiarę w ludzi, w siebie. Nie wiem, gdzie jest teraz, ale mam nadzieję, iż ułożyło mu się dobrze. A tamta pizza i kawa stały się dla mnie symbolem przypomnieniem, iż choćby w zimny wieczór można zapalić czyjeś światło. I to światło może kiedyś oświetlić także twoją drogę.
