«Czy ty jesteś jakiś zniewieściały?!» teściowa była w szoku, widząc syna przygotowującego śniadanie.
«Co to ma być, mężczyzna w kuchni?!» krzyknęła, gdy zobaczyła, iż jej syn sam kroi chleb i smaży jajka.
Wanda Nowak przyjechała do nas po raz pierwszy od ośmiu lat. Od kiedy jej syn, Marek, i ja wzięliśmy ślub, nigdy nie odwiedziła naszego mieszkania w Warszawie. Mieszkała w małej wsi pod Lublinem, rzadko wyjeżdżała wiek, zdrowie i obowiązki w gospodarstwie trzymały ją na miejscu. Ale tym razem uparła się: «Muszę zobaczyć, jak żyjecie. W końcu macie rodzinę, kredyt na mieszkanie Powinnam się upewnić, iż wszystko w porządku».
Tak naprawdę cieszyłam się. Przez te lata ani jednej wizyty, ani telefonu, by zapytać, jak się mamy. Liczyłam, iż w końcu przełamiemy lody. Przyjęliśmy ją jak należy: posłane łóżko, domowe pierogi, mięciutki szlafrok i wygodne kapcie. Staraliśmy się, Marek i ja. Między pracą a domem nie było łatwo, ale zasłużyła na trochę uwagi.
Pierwsze dni minęły spokojnie. Bez awantur. Aż nadszedł ten sobotni poranek. Zostałam w łóżku dłużej, zmęczona tygodniem w biurze. Marek wstał wcześniej. Zawsze taki troskliwy, szuka sposobów, by mnie rozpieszczać. Tego dnia postanowił zrobić nam śniadanie mnie i swojej matce.
Przez sen słyszałam odgłosy z kuchni skwierczącą kiełbasę, bulgotanie wody na herbatę, zapach świeżego masła. Uśmiechałam się, czując ciepło w sercu. Mój mąż. Mój troskliwy Marek. Ale ten spokój nie trwał długo. Nagle do kuchni weszła Wanda.
Jej głos przeszył drzwi:
«Co ty wyprawiasz, synu? Przy garach? W fartuchu?!»
«Mamo, robię tylko śniadanie. Podróż była męcząca, a Kasia jeszcze śpi niech odpocznie. Poza tym lubię gotować, wiesz»
«Natychmiast to zdejmij! Mężczyzna w kuchni to hańba! Nie po to cię wychowałam! Twój ojciec przez całe życie nie umył choćby kubka, a ty się bawisz w kucharkę! A Kasia? Dlaczego ona śpi? To jej obowiązek! Widzę, iż kompletnie pod nią leżysz, żenujące!»
Leżałam w łóżku, zaciskając pięści, między śmiechem a złością. Jej słowa przyprawiały mnie o mdłości. Wstydziłam się za Marka, bolało mnie to, bałam się, iż ta wizyta zostawi między nami rysę.
Wyszłam, gdy zaczęła się dusić z oburzenia. Marek wciąż trzymał łopatkę, a jajka powoli zamieniały się w węgiel. Wanda trzęsła się ze złości, mamrocząc coś o upadku obyczajów i «prawdziwym mężczyźnie».
Szybko zaparzyłam uspokajającą melisę bez tego mogłaby dostać zawału. Usiadłam obok, wzięłam ją za rękę i spokojnie spróbowałam wytłumaczyć:
«U nas to działa inaczej. Jesteśmy partnerami. Ja gotuję, sprzątam, pracuję. Ale Marek też pomaga. Gotuje, bo to lubi. Bo dba o nas. Czy to naprawdę takie straszne?»
Ale nie słuchała. Jej twarz była zamknięta, wzrok pełen osądu. Nie powiedziała nic, ale jej mina krzyczała: «Zrobiłaś z mojego syna maminsynka». A gdy wyjeżdżała kilka dni później, bez pożegnania, zrozumiałam nigdy nie zaakceptuje tego, jak żyjemy.
Później Marek wyznał, iż zadzwoniła do ojca z skargą: «Nasz chłopak stał się niewolnikiem swojej żony, biedak, choćby spać nie może wstaje o świcie, by stać przy garach». A ja pomyślałam: jakie to smutne wychowywać mężczyznę, ucząc go, iż troska to słabość. Że miłość to wstyd.
Nie jestem zła. Tylko smutna. Dla niej, która całe życie widziała kuchnię jako więzienie. Dla niego, który musiał walczyć o prawo bycia dobrym mężem. I dla siebie, bo tak bardzo chciałam, byśmy się zrozumiały.
Ale przynajmniej jedno wiem mój mąż nie jest «słabeuszem». To człowiek, który kocha. A jeżeli komuś to nie pasuje trudno.
