Gdy zdecydowałam się zabrać moją starzejącą się matkę do siebie, myślałam, iż to będzie ciężar. Ale jej obecność zmieniła moje życie na zawsze.
Czasem los zmienia kurs bez ostrzeżenia, a my ledwo zdążymy zrozumieć, jak znaleźliśmy się w nowej rzeczywistości. Zawsze uważałam się za niezależną. Mieszkałam sama w Warszawie, miałam stabilną pracę, przyjaciół na weekendy, wieczorne hobby i nieskazitelne mieszkanie. Moi rodzice żyli w spokojnej wsi pod Krakowem, zajmując się ogródkiem w swojej powolnej rutynie. Odwiedzałam ich raz w miesiącu, przywoziłam pierniczki, pomagałam w drobnych sprawach. Wszystko toczyło się gładko, jak to się mówi.
Aż nagle wszystko się zawaliło mój ojciec odszedł. Udar, nagły, jednego dnia i już. Pogrzebaliśmy go, a nagle zobaczyłam moją matkę kruchej, zagubionej, nie tej silnej kobiety, którą znałam. Siedziała w oknie, owinięta w zniszczoną wełnianą chustę, w milczeniu. Ani łez, ani skarg tylko pustka, jakby świat stracił sens.
Zostałam z nią kilka dni. Zrozumiałam, iż nie daje rady. Dom zdawał się szeptać samotnością. Po raz pierwszy zauważyłam, iż boi się ciemności, wzdryga się przy najlżejszym szmerze. W końcu szepnęła:
Możesz zostać jeszcze jeden dzień?
Zostałam. Potem jeszcze jeden. Aż w końcu coś we mnie pękło nie mogłam jej tam zostawić. Postanowiłam zabrać ją do Warszawy. Trudne? Na pewno. Ale zostawić ją samą było nie do zniesienia.
Spakowaliśmy jej rzeczy. adekwatnie niewiele: dwie sukienki, bieliznę, leki i starą poduszkę w koty, którą kupiłam jej lata temu na jarmarku w Zakopanem. Traktowała ją jak relikwię. Ta poduszka stała się jej kotwicą.
Pierwsze dni w mieście były szokiem. Wszędzie hałas, zamęt, obcość. Zamykała się w pokoju, przeglądała modlitewnik, słuchała radia. Gotowała tylko dla siebie, a ja, początkowo zirytowany, zrozumiałem, iż potrzebuje czasu.
Po dwóch tygodniach zaczęła czekać na mnie w progu, gdy wracałam z pracy. Uśmiechała się, pytała, jak minął dzień. Poczułam się potrzebna, jak dawno już nie. W dzieciństwie to ona się mną opiekowała teraz role się odwróciły.
Później gotowałyśmy razem. Ja myłam warzywa, ona kroiła. Czasem opowiadała o młodości, innym razem milczałyśmy, ale w tym milczeniu było więcej bliskości niż w tysiącu słów. Odkryłam na nowo ciepło, którego mi brakowało jak w czasach, gdy prasowała moje koszule, a w domu pachniało piernikami.
Myślałam, iż będę zmęczona: praca, rutyna, obowiązki. Zamiast wyczerpania przyszła pełnia. Nie marnowałam już czasu w nadgodziny ani puste weekendy. Wszystko zyskało nowy sens. Znów czułam się jak w domu bo moja matka tam była.
Były wyzwania, oczywiście. Kłótnie o niesoloną zupę, godziny przyjmowania leków, jej upór, by nie być ciężarem. Chwile irytacji. Ale to wszystko nic wobec tego, co zyskałyśmy. Znów poczułam czystą, bezinteresowną miłość. Nie pytała o moją pensję, nie się nie przejmowała tytułami. Po prostu była przy mnie. I to wystarczało.
Pytam siebie czasem: ile nam jeszcze zostało? Pięć lat? Dziesięć? Cokolwiek by to było, każdy wieczór, gdy słyszę gwizd czajnika w kuchni i jej głos wołający na kolację, wiem, iż to mała wieczność. To dar od losu. Ona, choćby starzejąc się, wciąż jest moim światłem.
Gdybym wtedy, przed tą decyzją, usłyszała, jak bardzo mnie to zmieni nie uwierzyłabym. Teraz rozumiem: czasem, by odnaleźć siebie, wystarczy otworzyć drzwi komuś, kto dał nam wszystko.
