Jak nowy sąsiad z poważnymi zamiarami pomógł mi zrozumieć, dlaczego warto stawiać siebie na pierwszym miejscu

Kiedy do mieszkania obok wprowadził się nowy lokator, choćby nie przypuszczałam, iż jego obecność stanie się dla mnie pretekstem do przemyślenia własnego życia. Sympatyczny, młody mężczyzna, mniej więcej w moim wieku, zaczął często do mnie zaglądać — raz po sól, innym razem po pół szklanki mąki. Na początku były to drobiazgi, ale z czasem te „przypadkowe” wizyty stały się zbyt przewidywalne. Czasem zostawał na kolację, choć przychodził z pustymi rękami.

Ale zacznijmy od początku.

Osiem lat temu przeżyłam trudny okres. Po rozwodzie z mężem wszystko wydawało się w ruinie: straciłam nie tylko związek, ale i samą siebie. Jednak postanowiłam się nie poddawać. Zaczęłam szukać swojej drogi, eksperymentowałam w różnych branżach — od sprzedaży chińskich produktów po usługi kosmetyczne. I wtedy dowiedziałam się, iż biznes kwiatowy przynosi całkiem dobre zyski. To była moja szansa.

Dziś jestem właścicielką czterech punktów z kwiatami oraz sklepu z dekoracjami. Mam wszystko, o czym można było marzyć: własne mieszkanie, samochód, garderobę i wewnętrzną pewność siebie. Osiągnęłam to sama i jestem z tego dumna.

Wracając do mojego sąsiada. Na początku wyglądało to niewinnie: młody mężczyzna z nieśmiałym uśmiechem wpadał pożyczyć coś do gotowania. Jednak z czasem zaczął odwiedzać mnie akurat w porze kolacji. Ja gotowałam, a on chętnie zasiadał do stołu.

Zauważyłam, iż jego wizyty stały się zbyt częste. Zawsze bez żadnej pomocy czy symbolicznego drobiazgu. Pewnego razu przyszedł w domowych spodniach i rozciągniętej koszulce, jakby to był jego drugi dom. Zdziwiło mnie to, ale cierpliwie znosiłam, aż w końcu postanowiłam: dość.

Kiedy sąsiad znów zjawił się w porze kolacji, przygotowałam dla niego niespodziankę. Zamiast dania postawiłam na stole wizytówkę lokalnej firmy cateringowej.

— Mają szeroki wybór i gotują lepiej ode mnie — powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy.

Był zdezorientowany, próbował żartować, sugerując, iż to flirt. Ale ja grzecznie zamknęłam drzwi. Na odchodne powiedział coś, co mnie zaskoczyło:

— Szkoda, miałem wobec ciebie poważne zamiary.

Zostałam sama przy stole i zrozumiałam, jak bardzo się zmieniłam. Nie interesują mnie już „poważne zamiary”, które nie są poparte czynami ani szczerością. Jest mi dobrze samej. Wybrałam siebie.

Ta historia to przypomnienie dla wszystkich z nas: nie bójcie się wybierać siebie. Żadne „poważne zamiary” nie są warte waszego komfortu, wolności i szacunku do samego siebie. Ktoś może to nazwać egoizmem, ale ja wiem, iż to miłość do siebie.

Smacznego — dla mnie i dla wszystkich, kto potrafi być szczęśliwy bez nieproszonych gości przy stole!