Pokrywka garnka cicho zadźwięczała o blat. Wyłączyłam gaz i ze zmęczeniem uśmiechnęłam się do swojego odbicia w kuchennej szafce.
Gorąca, aromatyczna zupa. Krzysztof wróci z pracy i w końcu zjemy razem rodzinną kolację.
Do kuchni, nie kryjąc się, weszła teściowa, Barbara Nowak. Poruszała się po moim maleńkim mieszkaniu jak gospodyni podczas inspekcji, a jej wzrok prześlizgnął się po mnie z tym znanym, ledwo zauważalnym lekceważeniem.
Co to u ciebie?
Zupa. Gorąca.
Bezcerebralnie wzięła chochlę, nabrała trochę, podniosła do ust. Jej twarz wykrzywiła się, jakby skosztowała trucizny. Zamarłam, już wiedząc, co nastąpi.
To dobierała słowa, patrząc na mnie z nieskrywaną odrazą. To się nie nadaje do jedzenia. Woda. Smakuje jak pusta patelnia.
Sekunda. I odwraca się, wylewając wszystko z garnka do zlewu.
Rosół, mięso, warzywa wszystko, na co poświęciłam ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w gotującym się wirze wody.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie martw się poklepała mnie protekcjonalnie po ramieniu. Ten gest sprawił, iż było jeszcze gorzej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
W tej chwili do kuchni zajrzał Krzysztof, przyciągnięty hałasem. Zobaczył pusty garnek, chlapanie przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Aniu, co jest?
Nic, synku Barbara przejęła inicjatywę. Ania się trochę zmęczyła, chciała nas nakarmić półproduktami. Ale ja tu jestem, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję prawdziwą kolację.
Krzysztof spojrzał na mnie. W jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczona, wyuczona przez lata prośba proszę, tylko nie zaczynaj.
Wyrósł pod tym naciskiem, dla niego awantura była gorsza niż upokorzenie. I nie zaczęłam. W milczeniu wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość polegała na tym na chęci zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
Patrz, o tak teściowa już wydawała polecenia, zaglądając do lodówki. Mięso trzeba brać inne. I zasmażkę robić inaczej.
Mówiła, a ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypycha mnie z mojej własnej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała zupę. Pokazała mi moje miejsce.
Pięciolet
